Τον νιώθεις παντού. Στο σώμα, στο μυαλό, στην ψυχή. Σε κάνει άνω κάτω, σε ανεβάζει, σε κατεβάζει, σε απογειώνει. Όταν βρίσκεις τον έρωτα, τον αληθινό, που σε αποδεσμεύει από κάθε εγωιστική σκέψη, από κάθε πείσμα, από κάθε παιχνίδι, νιώθεις ότι είναι μοναδικός. Ότι κανένας στον κόσμο δε ζει ή έχει ζήσει ή θα ζήσει τέτοιον έρωτα.
Μόνο εσύ. Δεν μπορεί να αισθάνεται κάποιος κάτι τόσο δυνατό. Περπατάς και βλέπεις ζευγαράκια κι αναρωτιέσαι, άραγε, νιώθουν το ίδιο με εσένα; Γίνεται; Σε ζηλεύουν; Ή δεν ξέρουν καν τι είναι έρωτας; Απλώς πορεύονται με κάτι καλό, που στα δικά σου μάτια φαντάζει μέτριο μπροστά σε αυτό που σε κατακλύζει.
Είσαι ο πρωταγωνιστής στη ζωή σου και δεν είναι παράλογο να σου φαίνεται ο έρωτάς σου το σπουδαιότερο συναίσθημα που έχει νιώσει κανείς ποτέ πάνω στη γη. Ποτέ δε θα μπορέσεις να μπεις στη θέση ενός άλλου, με όσες λεπτομέρειες κι όση ειλικρίνεια σού περιγράψει τη δική του εμπειρία. Η δική σου θα είναι πάντα ανώτερη γιατί είναι γραμμένη στην καρδιά σου. Γνωρίζεις κάθε μικρό στοιχείο γι’ αυτήν, τα κόκαλά σου βιώνουν κάθε ανατριχίλα, μικρή ή μεγάλη, θυμάσαι κάθε κουβέντα, κάθε αγκαλιά, κάθε φιλί. Ό,τι περνά από το σώμα, αποτυπώνεται στο μυαλό.
Γι’ αυτό δε σε καταλαβαίνει ποτέ κανείς σε απόλυτο βαθμό σχετικά με αυτό που προσπαθείς να εξηγήσεις. Ο έρωτας δεν εξηγείται, ζωγραφίζεται. Μέσα σου. Έξω σου. Παντού. Αλλά μόνο για σένα. Πρόκειται για μια προσωποποιημένη εμπειρία, μη ικανή να σταθεί πουθενά εκτός του εαυτού σου.
Γιατί άραγε όταν ζητάμε ή δίνουμε συμβουλές, καταλήγουμε πάντα να κατευθυνόμαστε από την αρχική μας επιθυμία; Γιατί μόνο εμείς γνωρίζουμε για εμάς όλη την αλήθεια. Κάθε σπιθαμή της. Ποιος είναι ο φίλος, ο γνωστός ή ο τυχαίος άνθρωπος που ακούει την ιστορία σου να σου πει πώς να προχωρήσεις με την καρδιά σου; Πάντα ο έρωτάς σου θα είναι καρφιτσωμένος στο ανώτερο όριο της κλίμακας που θεωρείς ότι μπορεί να ταλαντευτεί. Πάντα θα ξεπερνά τις προσδοκίες των άλλων, τις ιστορίες πάθους που ακούς, τα «σ’αγαπώ» των άλλων ανθρώπων. Το δικό σου «σ’ αγαπώ» έχει διαφορετική βαρύτητα, χροιά κι ουσία.
Είμαστε άνθρωποι και το είδος μας χαρακτηρίζεται από εγωισμό. Έμφυτο. Όχι απαραίτητα αρνητικό. Υπάρχει όμως και βασιλεύει. Μάς βασιλεύει. Μάς οδηγεί. Ακόμα και ο έρωτας που νιώθουμε είναι εγωιστικός. Δεν το βάζουμε κάτω γιατί δε θέλουμε εμείς να τον χάσουμε, δε θέλουμε εμείς να νιώσουμε κάτι λιγότερο από αυτό που νιώθουμε, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την ήττα για τον εαυτό μας.
Είναι κάτι πολύ προσωπικό ο έρωτας, είναι το δικό μας συναίσθημα, είναι ο δικός μας κόσμος, κανενός άλλου. Κανείς δε θα μας κατανοήσει, κανείς δεν πρέπει να μας κατανοήσει, ούτε να ζητήσει κατανόηση. Κι αυτό είναι που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο, αυτό είναι που τον κρατάει ζωντανό και δεν τον αφήνει να ξεθωριάσει, να αναλωθεί.
Κάνε ένα πείραμα. Προσπάθησε να περιγράψεις τον έρωτά σου. Όπως κι αν σου βγει προς τα έξω, δεν είναι δυνατό να τον μεταφέρεις απόλυτα. Θα νιώσεις χαζός όταν εκτεθείς στα μάτια των άλλων. Θα νομίζεις ότι δεν μπορούν να καταλάβουν. Ζήτα από κάποιον να σου περιγράψει τον έρωτά του από την άλλη. Μπορεί να συγκινηθείς, να χαρείς, να ευχηθείς τα καλύτερα, μα μέσα σου ξέρεις, ότι η δική σου καψούρα ξεπερνά κάθε ανθρώπινο και μεταφυσικό όριο που υπάρχει ή δεν έχει καν βρεθεί.
Όταν ερωτευόμαστε πρέπει να νιώθουμε τυχεροί όσο το ζούμε. Γιατί το ζήσαμε. Γιατί έγινε. Ακόμα κι αν δεν καταλήξει καλά, ακόμα κι αν δεν είναι αμοιβαίο, είναι κάτι που μας ανύψωσε, μας ταρακούνησε και μας θύμισε πώς είναι να χτυπάει η καρδιά μας, κάτι που δεν περνά από τον νου μας τον υπόλοιπο καιρό, που λειτουργεί μηχανικά και αυτόματα. Γιατί όταν σβήσει ο έρωτας, τότε και μόνο τότε, καταλαβαίνουμε τι ήταν πραγματικά. Ένας έρωτας, σαν των άλλων, σαν του διπλανού σου στο λεωφορείου, του συναδέλφου σου, των γονιών σου και του κάθε τυχαίου που περνά από μπροστά σου. Εκείνη τη στιγμή όμως, είναι το ωραιότερο συναίσθημα σε όλη την υφήλιο, που έχει εντοπίσει εσένα, σε έχει επιλέξει. Εσένα, μόνο εσένα.
Συντάκτης: Ίλυα Τρανούδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
