Όταν οι 35 κλήσεις γίνονται από ανησυχία κι όχι ανάγκη ελέγχου

Πρώτη κλήση. Δεν το σηκώνει. Οκ, θα με πάρει πίσω.

Δεύτερη κλήση. Ακόμα δεν το σηκώνει. Ελπίζω να είναι καλά.

Τρίτη κλήση. Δεν το πιστεύω ότι δε σηκώνει το τηλέφωνο. Αν ήταν καλά, θα απαντούσε, σωστά;

Τέταρτη κλήση. Πέμπτη κλήση. Έκτη κλήση.

Η αγωνία κορυφώνεται όσο ζεις στην άγνοια. Γνωρίζεις ότι ο άνθρωπός σου είναι σε μια άσχημη ψυχολογική φάση ζωής, ή ακόμη, μόλις σε ενημέρωσαν ότι στο μέρος που διασκεδάζει το παιδί σου έπιασε φωτιά, ή βλέπεις στις ειδήσεις ότι η πτήση, στην οποία ταξίδευε ο σύντροφός σου, ακυρώθηκε. Υπάρχουν μύριοι λόγοι ανησυχίας, από τον κάθε έναν μας προς τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Όταν γνωρίζεις ότι ο δικός σου άνθρωπος για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν είναι καλά, η αγωνία αυτή κλιμακώνεται πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο σε μια μεμονωμένη περίπτωση που απλά κάποιος δε σηκώνει το ρημάδι το κινητό του κι εσύ τα παίρνεις στο κρανίο.

Όχι, εδώ υπάρχει κίνητρο για την ανησυχία σου, είναι λογική, είναι κατανοητή. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μάθεις εάν το αγαπημένο σου πρόσωπο είναι σώο, αν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία, ακόμα και πολύ χειρότερα σενάρια που περνούν από το μυαλό σου εκείνη τη στιγμή. Πού είναι; Με ποιον είναι; Έχει πάει κάποιος για βοήθεια; Πώς νιώθει; Είναι μόνος του; Μερικά από τα ερωτήματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό σου και δε σε αφήνουν σε ησυχία.

Κάθε δευτερόλεπτο που περνά είναι ένα δευτερόλεπτο που σε φέρνει πιο κοντά στην κρίση πανικού, την υστερία, τα ακραία σενάρια. Ναι, ως είδος, ο άνθρωπος έχουμε καταλάβει ότι είναι απαισιόδοξος, αλλά τη δεδομένη στιγμή δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Δε θα μπορούσες, ενώ γνωρίζεις τον κίνδυνο, να σκεφτείς θετικά, να κάνεις λίγη yoga για να ξεχαστείς, ή να πεις στον εαυτό σου «χαλάρωσε και θα περάσει». Όταν νοιάζεσαι βαθιά για τον άλλον, θα μείνεις εκεί πάνω από το ακουστικό ακόμα κι 85 ώρες αν χρειαστεί.

Όμως, αυτή η αντιμετώπιση, στο οτιδήποτε, επιφέρει μια κατάσταση νεύρωσης που δε βοηθά, ούτε εσένα, ούτε τον άνθρωπο που βρίσκεται στην άλλη γραμμή. Αν δε σου απάντησε την τρίτη φορά, μάλλον δε θα σου απαντήσει ούτε την έβδομη, ούτε την εικοστή όγδοη. Είναι σκληρό, μα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Δε σου εγγυάται κανείς το happy ending. Μα δεν μπορείς να αλλάξεις καμία ροή πραγμάτων. Αντί για τριάντα τηλέφωνα το δευτερόλεπτο, αραίωσέ τα σε ένα την ώρα, προσπάθησε να βρεις άλλες πηγές να μάθεις τις λεπτομέρειες που χρειάζεσαι. Δεν καταφέρνεις τίποτα πάνω από το κινητό. Απλώς γιγαντώνεις το άγχος σου, αυτό που θα σε κατασπαράξει στο τέλος και θα βρεθείς κι εσύ σε παρόμοιο κίνδυνο με τον άνθρωπο για τον οποίο φοβάσαι και καίγεσαι.

Και τότε δε θα είσαι σε θέση να βοηθήσεις, να μιλήσεις, ούτε καν να ανησυχήσεις. Γιατί κι η ανησυχία μέσα στη ζωή είναι. Είτε αποφασίζεις να γίνεις γονέας, που ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα τρέμεις που ζεις όταν το παιδί σου δε βρίσκεται στο πλάι σου, είτε όταν σου εμπιστεύεται ο φίλος σου ότι η ψυχική του υγεία έχει ξεπεράσει τα όρια.

Ανησυχούμε όταν νοιαζόμαστε. Παίρνουμε εκατό τηλέφωνο γιατί αυτό μας λέει η καρδιά μας. Τρέμουμε στη σκέψη ότι μπορεί να έχει συμβεί το ανείπωτο. Όμως κι οι αναποδιές έχουν θέση στον κόσμο αυτό και η ψυχραιμία είναι το παν, το απαραίτητο αντικείμενο για να βάλεις στη βαλίτσα, όταν παίρνεις τον δρόμο της ζωής.

Στην τελική, η άγνοια έχει ένα καλό. Είναι αυτό που λέει η λέξη. Άγνοια. Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι όταν δε γνωρίζεις τίποτα γι’ αυτό. Ούτε να γείρεις θετικά, ούτε αρνητικά. Όλα παίζονται 50-50. Αυτή η σκέψη μπορεί και να κρατήσει μια υποτιθέμενη ισορροπία στο χάος του νου, όταν αυτός είναι έτοιμος να παραδώσει τα όπλα.