Πόσους εαυτούς μπορεί να κρύβει κάποιος;

Ξυπνάς το πρωί. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Παίρνεις βαθιά ανάσα και πείθεις τον εαυτό σου ότι μια νέα μέρα ισούται με μια καινούργια αρχή. Σήμερα θα είσαι παραγωγικός, θα δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό σε ό,τι κάνεις. Θα καταφέρεις να χωρέσεις σε μία μέρα όλες τις δραστηριότητες που θες. Θα γεμίσεις ενέργεια, θα έχεις θετική διάθεση και θα χαμογελάς από το πρωί έως το βράδυ.

Έχουν περάσει μερικές ώρες από το πρωινό σου. Πας άλλη μια βόλτα από τον καθρέφτη. Ήδη το πρόσωπό σου έχει βαρύνει. Κάτι στη δουλειά, κάτι προσωπικό, κάτι μικρό ή μεγάλο σε απασχολεί και έχεις χάσει ένα μικρό ποσοστό της αισιοδοξίας με την οποία ξύπνησες. Ήδη ανέβαλες το πρώτο πράγμα που είχες πείσει τον εαυτό σου ότι θα ολοκληρώσεις σήμερα. Το αφήνεις για αύριο. Κι αύριο μέρα είναι.

Έρχεται το απόγευμα και βλέπεις την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη ακόμα πιο σκοτεινή, μα ακόμη ελπίζεις. Ε κι αν σου έτυχε μία αναποδιά, τι έγινε; Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να βρεις λόγους να χαμογελάσεις και να συνεχίσεις τη μέρα σου ανέμελος. Κάτι που σου κινεί το ενδιαφέρον, σου δίνει χαρά και αυτοπεποίθηση κι έτσι πιστεύεις λίγο ακόμα στις δυνατότητές σου.

Μια τελευταία ματιά πριν κοιμηθείς και εκεί είναι που αφήνεσαι να σε πνίξουν οι σκέψεις, οι τύψεις· να σε φάει η αγωνία για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή σου. Γιατί άραγε τη νύχτα ξυπνούν οι πιο σκοτεινοί αναλογισμοί; Τι έχει η νύχτα και τους φέρνει στη φόρα;

Όχι, πιθανότατα δεν είσαι κυκλοθυμικός. Μεταβάλλεσαι ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι και κάθε φορά τοποθετείς στο πρόσωπό σου την κατάλληλη μάσκα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα πράγμα, αλλά αμέτρητα. Όλοι μας οι εαυτοί συνυπάρχουν στο ίδιο σώμα. Ο εαυτός που λέει ότι όλα θα πάνε καλά, ο άλλος που μοιάζει με τον διάβολο και σου φέρνει στο νου ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη ζωή σου, ο  τρίτος που τα ξεχνάει όλα και διασκεδάζει σαν να ζει την τελευταία του μέρα επάνω στη γη.

Μία μικρή δόση χαράς είναι ικανή να σε κρατήσει ώρες, μπορεί και μέρες, με το χαμόγελο κολλημένο πάνω στο πρόσωπό σου, να σε κάνει να πιαστείς στα μάγουλα και να τα βλέπεις όλα ρόδινα με λουλουδάκια και τα σχετικά. Ακριβώς η ίδια δόση δυστυχίας μπορεί να σε ρίξει στο κρεβάτι, να σε κάνει να βλέπεις τους γύρω σου φαντάσματα και να σε πείσει ότι η καθημερινότητά σου δεν έχει αξία, ότι δεν είσαι αρκετά καλός και δεν προσφέρεις ουσιαστικό έργο.

Όλοι περνάμε από τέτοια σκαμπανεβάσματα διαρκώς, αφού η ζωή δεν πρόκειται για μία ίσια γραμμή που πάει βάσει πλάνου. Τα αλλεπάλληλα αναπάντεχα συμβάντα επηρεάζουν τη διάθεσή μας τόσο ασυνείδητα, που καμιά φορά αναρωτιόμαστε αν είμαστε όντως εμείς που κάνουμε αυτές τις σκέψεις. Που ξαφνικά από εκεί που τάζουμε στον εαυτό μας τ’ άστρα, την άλλη στιγμή τον ρίχνουμε στα τάρταρα.

Σκέψου το αλλιώς. Τον ίδιο εαυτό προβάλλεις στη δουλειά, στη σχολή, στο σπίτι και έξω με τους φίλους; Τον ίδιο στον κολλητό σου και το αμόρε σου; Τον ίδιο στον σκύλο σου και σε έναν άγνωστο; Η απάντηση σπάνια είναι θετική σε αυτό το ερώτημα και αυτό διότι η περίσταση και όσοι έχεις απέναντί σου καθορίζουν τη διάθεση που θα πρέπει να δείξεις, ακόμα και αν μέσα σου επικρατεί κάτι το εντελώς αντίθετο.

Είναι περίεργο το πώς ανοίγεσαι σε κάποιους ανθρώπους, σε καταλαβαίνουν, νιώθεις οικεία να βγάλεις ό,τι σε επηρεάζει και να το αναλύσετε σε βάθος. Είναι ένα είδος ανακούφισης που ποτέ δε θα βρεις σε τυπικές σχέσεις με ανθρώπους που έχουν δει μόνο τη μία πλευρά του εαυτού σου. Αυτήν που όλοι μα όλοι χρησιμοποιούμε για να αποφύγουμε awkward καταστάσεις, που είναι ψεύτικη αλλά απαραίτητη, που σχεδόν η κοινωνία σε αναγκάζει να έχεις. Αυτός ο χαιρετισμός που θα κάνεις με τον πιο αδιάφορο γνωστό σου ή το small talk στο οποίο θα παγιδευτείς με τον ακατάπαυστα φλύαρο συνάδελφό σου, ακόμα και το νεύμα της συμφωνίας που θα προσποιηθείς σε έναν τσακωμό απλώς και μόνο για να τελειώσει.

Τόσες αμέτρητες μάσκες που έχουμε πρόχειρες για να αλλάζουμε όσο αλλάζουν τα σκηνικά και οι άνθρωποι γύρω μας. Τελικά αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλοι οι άνθρωποι είναι ηθοποιοί, απλώς κάποιοι πληρώνονται κιόλας γι’ αυτό. Και μάλλον δεν πρόκειται για υποκρισία, αλλά για ευκολία να συνεχίσει κανείς τη ζωή του ανενόχλητος, πιο ήρεμος.

Στο τέλος της μέρας, όταν γυρίσεις σπίτι σου, πάντα βλέπεις στον καθρέφτη την αληθινή πλευρά του εαυτού σου που βασιλεύει το σώμα σου, γιατί όσο και αν προσπαθείς να ξεφύγεις, η μάσκα λειτουργεί μόνο σε άλλους και ποτέ σε εσένα τον ίδιο.