Πώς το "trial and error" μπορεί να σε οδηγήσει στην επιτυχία

Throwback στα σχολικά χρόνια που έβλεπες γύρω σου παιδιά να έχουν ήδη αναπτύξει το ταλέντο τους, από τόσο μικρή ηλικία γνωρίζοντας πολύ καλά τις δυνατότητές τους. Αυτά τα παιδιά που ήξεραν από τότε με τι θα ασχοληθούν μετέπειτα, που είχαν έναν και μοναδικό στόχο και εξέφραζαν μια ανεξήγητη αυτοπεποίθηση σχετικά με το μέλλον τους.

Είναι αξιοζήλευτο πράγμα να έχεις βρει το πάθος σου, τη δραστηριότητα εκείνη που σε κάθε πλαίσιο, σε κάθε φάση και παράλληλα με ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου, σε συνοδεύει και σου δίνει δύναμη και κουράγιο. Τείνουμε να θαυμάζουμε αυτούς τους ανθρώπους και τους βάζουμε στο νου μας ως πρότυπα. Χωρίς όμως να το συνειδητοποιούμε, πολλές φορές αυτό μπορεί να μας ρίξει την ψυχολογία και μας ωθεί στην αυστηρή κριτική του εαυτού μας επειδή απλώς «δεν έχουμε βρει ακόμα αυτό που μας χαρακτηρίζει».

Γιατί τα καταφέρνω μέτρια σε τόσα πράγματα αλλά σε κανένα τέλεια; Γιατί δεν είμαι τόσο καλός σε κάτι συγκεκριμένο; Γιατί ως ενήλικας πια, δε με ενθουσιάζουν οι ασχολίες μου στο έπακρο; Πότε επιτέλους θα βρω κι εγώ τον στόχο μου; Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα ερωτήματα έχουν κάνει τη βόλτα τους από το μυαλό της πλειοψηφίας των ανθρώπων και το πιο πιθανό είναι ότι παραμένουν αναπάντητα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Δεν είναι απαραίτητο -ούτε και σύνηθες- να έχεις βρει το ταλέντο σου ή την “dream job” σου ήδη από τη μέρα που τελειώνεις το λύκειο, ούτε όταν αποφοιτάς από το πανεπιστήμιο. Υπάρχουν τόσοι αληθινά πετυχημένοι άνθρωποι που το επάγγελμά τους δεν έχει ουδεμία σχέση με το πτυχίο τους, και άλλοι τόσοι, που ίσως δεν έχουν καν πτυχίο. Ζούμε σε μία κοινωνία πλέον όπου τα soft skills είναι εν δυνάμει πολύ πιο επιθυμητά κι αναγκαία από τη θεωρία. Η εμπειρία νικά την επιφανειακή γνώση και η διάθεση για αυτοβελτίωση είναι το συστατικό μιας επιτυχημένης ζωής. Σαφώς βέβαια και η γνώση είναι διαρκώς στην κορυφή των στόχων μας, αλλά με την εις βάθος έννοιά της κι όχι με τη στείρα εξειδίκευση που καμιά φορά δεν έρχεται ποτέ.

Ο θαυμασμός για τους ανθρώπους που εφάρμοσαν την τεχνική “trial and error” στη ζωή τους είναι ασύγκριτος, καθώς το μυστικό της επιτυχίας τους κρύβεται πίσω από σκληρή δουλειά για την επίτευξη των στόχων που έχτισαν σταδιακά όσο προχωρούσαν. Μπορεί να μην είχαν απαραίτητα το ταλέντο, όμως απέκτησαν τη θέληση. Μπορεί να μην είχαν έμφυτες ικανότητες, ανέπτυξαν όμως δεξιότητες που τους βοήθησαν να ανελιχθούν. Κι αν δεν ήξεραν από μικροί ποια θα είναι η πορεία της ζωής τους, το ανακάλυψαν δοκιμάζοντας, αποτυγχάνοντας και ξαναδοκιμάζοντας. Όσες φορές και αν χρειάστηκε, ποτέ όμως δεν τα παράτησαν. Δεν κουράστηκαν. Δε λύγισαν. Πίστεψαν στον εαυτό τους και συνέχισαν.

Δεν υπάρχει κατάλληλη ηλικία, ούτε κατάλληλο υπόβαθρο για να ανακαλύψει κανείς τα ενδιαφέροντά του ή το πάθος του. Όσο ζεις, μαθαίνεις, δε λένε; Και το πιστεύω ακράδαντα, καθώς τα ανθρώπινα όρια είναι ανύπαρκτα. Άπαξ και σκεφτεί κάτι ένας άνθρωπος με θέληση, δεν πρόκειται να μην τα καταφέρει. Θα εντοπίσει τα κατάλληλα μέσα και θα δουλέψει τόσο με τον εαυτό του, ώστε να πετύχει τον σκοπό του πάση θυσία.

Με λίγα λόγια, αν δεν έχεις βρει το ταλέντο σου ακόμα ή δεν είσαι βέβαιος για την πορεία της ζωής σου, δεν υπάρχει λόγος να απογοητεύεσαι παρά να χαίρεσαι, γιατί τα καλύτερα έρχονται. Μπορεί να έρχονται με το πάσο τους, αλλά σίγουρα είναι στο δρόμο τους. Αρκεί να βάλεις το χεράκι σου, να κάνεις το καλύτερο δυνατό σύμφωνα με τις δικές σου μοναδικές δυνατότητες και όχι με τα στάνταρ των άλλων ή τα κοινωνικά πρότυπα.

Αν δεν εξερευνήσεις τις δυνατότητές σου, δε θα μάθεις ποτέ πού έχεις κλίση. Δε χρειάζεται να είσαι το νούμερο ένα εκ γενετής. Είναι πολύ πιο συναρπαστικό το ταξίδι, όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με χίλια δυο πράγματα, πριν βρεις εκείνο που όντως θα σου κάνει αυτό το “κλικ” και θα κατασταλάξεις. Μ’ αρέσει να συγκρίνω τη ζωή με τον ηλεκτρικό. Κάποιες φορές βγαίνει στην επιφάνεια και απολαμβάνει τον καθαρό αέρα. Μετά από λίγο όμως έρχεται το σκοτάδι στο περιβάλλον του υπογείου. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι σύντομα θα ξαναλάμψει ο ήλιος κοντά του και θα συνεχίσει την πορεία του ανενόχλητος.

Έτσι και ο άνθρωπος, δοκιμάζει, προσπαθεί, βάζει τα δυνατά του. Δεν είναι αρκετά. Δεν πειράζει. Πάμε πάλι. Δοκιμάζει, προσπαθεί, αποτυγχάνει. Ξανά. Κάποια στιγμή φτάνει στο σημείο που θα πει «εδώ είμαστε» και «τώρα μάλιστα» και θα νιώσει τη γλύκα της επιτυχίας εκατό φορές παραπάνω από ότι αν ήξερε από πάντα ότι πρόκειται γι’ αυτό. Εξ’ άλλου, οι απρόοπτες και αναπάντεχες καταστάσεις δεν είναι αυτές που συνθέτουν το αλατοπίπερο της ζωής;