Σιγά-σιγά γίνεσαι το πρόσωπο που έχεις ερωτευτεί

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις τον έρωτα κι ακόμη πιο δύσκολο να εξηγήσεις τι γίνεται μέσα σου κι έξω σου όταν ερωτεύεσαι. Ο έρωτας δεν είναι η ένωση δύο ανθρώπων, ούτε η δημιουργία μιας σχέσης, ούτε καν τα συναισθήματα που ξεπροβάλλουν για ένα άτομο. Αντ’ αυτού, είναι μια ολόκληρη εσωτερική διεργασία, κατά την οποία αλλάζεις, μεταβάλλεσαι, αναπτύσσεσαι. Ανακαλύπτεις ένα νέο μέρος του εαυτού σου, σκέφτεσαι με άλλον τρόπο, τα πράγματα γύρω σου αποκτούν άλλες έννοιες κι αναθεωρείς όλον τον κόσμο που ήξερες έως τώρα.

Κάθε φορά που ερωτεύεσαι, είναι μοναδική. Δε θα ερωτευτείς δύο άτομα με τον ίδιο τρόπο. Οι πεταλούδες στο στομάχι σου και τα αστεράκια στο κεφάλι σου γράφουν διαφορετικά κάθε φορά που νιώθεις ότι ερωτεύεσαι. Δε θα μπορούσε κανείς να το θέσει ακριβέστερα από τον λυρικό ποιητή και πεζογράφο του 20ου αιώνα, Ράινερ Μαρία Ρίλκε: «Έρωτας δε θα πει να ανοίγεσαι αμέσως, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον άλλον. Είναι μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου».

Ο έρωτας θέλει χρόνο για να δυναμώσει, για να σε κάνει να τον καταλάβεις, για να ανακαλύψεις τις ικανότητες των συναισθημάτων σου. Παύεις να σκέφτεται για έναν, πλέον μπαίνεις από τη θέση ενός δεύτερου ατόμου και βλέπεις τον κόσμο περίπου όπως τον βλέπει εκείνος. Και γι’ αυτό κάθε φορά πρόκειται και για μια ξεχωριστή εμπειρία. Γιατί είναι ένας συνδυασμός. Δύο κομμάτια ενώνονται και δημιουργείται ένας μικρόκοσμος, μέσα στον οποίο η κάθε λέξη, το κάθε αντικείμενο, η κάθε εικόνα έχει τη δική της έννοια. Δίνεις βάρος σε πράγματα που το άλλο άτομο συστήνει, βλέπεις μια διαφορετική πλευρά όσων ήξερες και ζυγίζεις διαφορετικά τις προτεραιότητές σου.

Κάθε έρωτας πρόκειται για ευκαιρία. Ευκαιρία ανάπτυξης, ωρίμανσης, εξέλιξης. Δεν έχει σημασία η έκβαση, παρά μόνο η πλοκή. Εσύ κι άλλος ένας κι άλλοι δύο. Εσύ κι άλλοι εκατό. Εσύ. Μόνος. Γιατί κι ο έρωτας δεν απαντάται πάντα από το άλλο πρόσωπο. Ακόμα κι ο μονόπλευρος, όμως, λειτουργεί σαν ώθηση προς την αναζήτηση μιας εκδοχής ανώτερης, μιας πλευράς που κανείς δεν ήξερε ότι είχε πριν ερωτευτεί.

Είναι σαν να ζεις σε ένα όνειρο, δεν είσαι βέβαιος τι πας να κάνεις, απλώς δρας όπως σου υπαγορεύει η καρδιά, γιατί αυτό νιώθεις ότι είναι το σωστό. Και τις περισσότερες φορές είναι ανυψωτικός, γιατί σε γεμίζει ζωντάνια και χαρά, αισιοδοξία για τη ζωή, περιέργεια για το μέλλον. Νιώθεις ότι έχεις λόγο ύπαρξης, όχι πλέον μόνο για τη δική σου ζωή, αλλά και για χάρη κάποιου άλλου. Και θέλεις να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις, να αφεθείς και να ξημεροβραδιαστείς δουλεύοντας γι’ αυτό το όνειρο.

Όμως προσοχή, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που ο έρωτας μπορεί να σε καταστρέψει, γιατί είναι ύπουλος. Θολώνει το μυαλό και κατ’ επέκταση την όραση. Δεν είναι εύκολο να δεις τι έχεις μπροστά σου όταν ο έρωτας κατακλύει τον νου σου. Μπερδεύεσαι, μπλέκεσαι, χάνεσαι. Η πραγματικότητα και η φαντασία γίνονται ένα κι όταν θα χρειαστεί να αποδεσμευτείς, μπορεί να είναι απογοητευτικό.

Όσο το ζεις, όσο ψάχνεις τον εαυτό σου, όσο δένεσαι και δίνεσαι και δίνεις, είναι όλα πολύ όμορφα. Μα κάπου εκεί μέσα, να θυμάσαι ότι βρίσκεσαι κι εσύ. Δεν είναι κακό να αλλάξεις μέσα από αυτήν την εμπειρία, μα πάντα πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου σε όλο αυτό το χάος, σε όλη αυτή την εξωκοσμική κατάσταση, να κρατάς εσένα, να εξελίσσεις εσένα. Να μη γίνεσαι αυτό που ερωτεύεσαι, παρά να ερωτεύεσαι εσένα πιο πολύ μέσα από αυτή τη διαδρομή.