Μόλις μια ανάσα μακριά απ’ την Ανάσταση και το πασχαλινό γλέντι της Κυριακής, άλλοι παραδίδονται ευλαβικά σε κατάνυξη και φυσιολατρία κι άλλοι δε λένε με τίποτα ν’ αποκαθηλώσουν την αέναη μαλακία που τους δέρνει.
Ο λόγος για τους εθιμολάγνους ρουκετατζήδες, που κάθε Πάσχα έχουν –που να μην είχαν- την τιμητική τους. Χιλιάδες απ’ αυτούς τους ανεγκέφαλους επιδίδονται κάθε χρόνο με ζήλο στην κατασκευή αυτοσχέδιων βεγγαλικών, με βάση άκρως επικίνδυνες εκρηκτικές ύλες. Το σοκαριστικό της όλης «τελετουργίας» είναι, βέβαια, πως μυούν σ’ αυτήν και μικρά παιδιά, καμαρώνοντας σαν σκεπάρνια για την έφεσή τους.
Στην επαρχία, δε, που η ισχύς όλων των κανονισμών είναι πιο λάσκα κι απ’ τις βίδες του εγκεφάλου τους, γίνεται πραγματικά το σώσε. Ρουκετοπόλεμοι μεταξύ ενοριών και βαρελότα που θυμίζουν πεδίο βολής κι όχι αναστάσιμη ακολουθία.
«Έθιμο», θα μου πεις και θα ζωστώ ίσαμε πενήντα βεγγαλικά μαζί, να πάω άκλαφτη σαν καμικάζι. Ας επαναλάβουμε όλοι μαζί κι οι αρτηριοσκληρωμένοι ας το γράψουν καμιά διακοσαριά φορές μπας και βάλουν λίγο νου: Παράδοση που ζέχνει ναφθαλίνη και θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και πολύ συχνά την ίδια τη ζωή, δε λογίζεται έθιμο, αλλά πηγαία κι ακατέργαστη μαλακία.
Είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε τα σπίτια μας να σείονται από κροτίδες; Όχι. Είμαστε αναγκασμένοι να κατευνάζουμε τα έντρομα νήπια και μωρά μας που πλαντάζουν απ’ το φόβο στο κλάμα; Όχι. Έχουμε το δικαίωμα –όσοι από μας γουστάρουν- να εκκλησιαστούμε, χωρίς να μας πηγαίνει τρεις και μία, όταν βάση στατιστικών ο ένας στους δύο φοβάται να πάει στην εκκλησία; Όχι.
Το έθιμό σας μας αηδίασε και μας μπούχτισε, λοιπόν. Μπορεί σε ορισμένες περιοχές να φαντάζει άκρως εντυπωσιακό, χωρίς φυσικά να παύει να ‘ναι ηλίθια επικίνδυνο. Εκρηκτικές ύλες, που μπορούν άνετα ν’ ανατινάξουν ολόκληρες συνοικίες, πασάρονται ελαφρά τη καρδία σε παιδιά και νέους. Και, φυσικά, στην Ελλάδα της φτήνιας τα περισσότερα, αν όχι όλα απ’ αυτά, φέρουν ταμπελάκι Made in China. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Καταλήγουμε να μιλάμε για ένα έθιμο τόσο εκνευριστικά χυδαίο, που μπορεί να μετατρέψει τη γιορτή σε πένθος εν ριπή βεγγαλικού. Εγκαύματα, ακρωτηριασμοί, τύφλωση και θάνατος δεν είναι και μικρό τίμημα για ένα φαντασμαγορικό πανηγυρισμό, ε; Το ξεφάντωμα μ’ εκρηκτικές ύλες μπορεί για πλάκα να σημαδέψει για πάντα ζωές και οικογένειες. Και δεν ξέρω αν το σκέφτηκες ποτέ, αλλά χωρίς χέρια και μάτια δεν είναι όλα και τόσο διασκεδαστικά.
Απεύχομαι και το παραμικρό ατύχημα, αλλά δυστυχώς δεν είμαι εγώ το μπαρούτι που θα σκάσει στα χέρια του παιδιού σου, άμυαλε. Και θα ‘σαι εσύ ο μόνος υπαίτιος αν αύριο κλαις το γιο σου, την κόρη σου ή όποιον άλλο συγγενή σου. Εσύ θα φταις, που αντί να το προστατεύσεις σαν κέρβερος, του ‘δωσες ένα μάτσο βεγγαλικά λες κι είναι σφηνοτουβλάκια να περάσει την ώρα του. Άντε τώρα να του μιλήσεις για έθιμα και παραδόσεις όταν δε θα ‘χει πια δάχτυλα.
Φτάνει πια με τις εθιμοτυπικές μαλακίες. Τ’ ατυχήματα αν θέλουν βρίσκουν μόνα τους το δρόμο, δε χρειάζεται να τους τον ανοίγουμε μετά βαΐων και κλάδων. Και μην ακούσω άχνα για τη γοητεία του κινδύνου. Λίγο μπαρούτι πέταξες σ’ ένα κατσικοχώρι, σιγά την αδρεναλίνη, αδερφέ. Δε θα πούμε όμως το ίδιο «σιγά» στον ακρωτηριασμό σου που παραμονεύει. Σύνελθε κι ασχολήσου καλύτερα με καμιά σούβλα. Εκεί να δεις αδρεναλίνη. Σύνελθε επιτέλους, γιατί το Χριστός Ανέστη άνετα διασκευάζεται στο Η ζωή εν τάφω. Και μιλάω για τη δική σου αλλά και τη δική μας ζωή.
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
