Έρωτας και προσοχή. Αταίριαστο ζευγάρι λέξεων που αδυνατεί να συμβιώσει στην ίδια πρόταση. Ο έρωτας δεν αναφέρει πουθενά στις γραφές του κάποια ενδέκατη εντολή περί προσοχής. Μία τρομοκρατική επίθεσή του και οι άμυνες ουρανοξύστες καταρρέουν. Παραδίνεσαι χωρίς κανέναν όρο και απολαμβάνεις να μένεις ανίσχυρος μπροστά στην τόση δύναμή του.
Το αγκάθι όμως στην πληγή που αφήνει κάθε ερωτική ιστορία δεν είναι το ίδιο το αίσθημα αλλά ο άνθρωπος που στο προκαλεί. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα και ανοίγει το κεφάλαιο, της χιλιοκραγμένης κατά τ’ άλλα, προσοχής.
Έχοντας προσφέρει τόσες φορές κι άλλες τόσες έχοντας πονέσει, από συντρόφους που αποδείχθηκαν συναισθηματικά ανάπηροι, τα βάζεις με τον εαυτό σου που δεν πρόσεξες και τόσο ποιον ερωτεύτηκες. Όχι φυσικά την πρώτη φορά, αλλά κάπου στη νιοστή. Εκεί το άλλοθι του κεραυνοβολημένου αρχίζει και ξεθωριάζει. Ξεκινάς, λοιπόν, ν’ αναρωτιέσαι. Μπορείς άραγε μεγαλώνοντας να προβλέψεις τις κακοτοπιές ή θα την πατάς μια ζωή σαν νεούδι στα ερωτικά καψόνια;
Η αντίληψή μας ακολουθεί μια πορεία αντιστρόφως ανάλογη, σαν αυτή του Μπέντζαμιν Μπάτον. Αγύμναστη στα νιάτα της έως σκουριασμένη, πάντα δεύτερη στον αγώνα δρόμου με το συναίσθημα, δεν καταφέρνει ποτέ να τερματίσει έγκαιρα σε κάποιο συμπέρασμα. Μόνο μετά από χρόνια σκληρής προπόνησης και απανωτών βατερλό ξεκινάει να βρίσκει τη φόρμα της και ν’ αναγνωρίζει τα κραυγαλέα, τουλάχιστον, δείγματα ανάξιων συντρόφων.
Η εμπειρία πάλι, μια απ’ τα ίδια. Σου χαρίζεται σαν ομπρέλα μες στο κατακαλόκαιρο με σκοπό να σε προφυλάξει από τα πρωτοβρόχια. Αφού φυσικά έχεις μουλιάσει ως το κόκκαλο από τον προηγούμενο χειμώνα και στέγνωσες χωρίς τη βοήθειά της. Το άλλο της ελάττωμα είναι ότι την αποκτάς με καρμίρικες δόσεις. Κάθε ιστορία κι ένα διαφορετικό μάθημα, με ελάχιστα πασπαρτού σοσάκια, κάθε νέος έρωτας κι ένας ανεξερεύνητος σκοτεινός πλανήτης. Το καλάθι της πείρας σου χωράει πολλά κεράσια. Όρεξη να ‘χεις να σακατεύεις τα μούτρα σου.
Κι όμως, τα δύο αυτά ετεροχρονισμένα αποκτήματα είναι τα μόνα όπλα για την αποφυγή επώδυνων σχέσεων. Μετά από ένα σημείο, οφείλουμε στον εαυτό μας να μην τον σκορπίζουμε σε βλαβερά ξελογιάσματα που έχουμε το θράσος να βαφτίζουμε έρωτες. Μία άρρωστη σχέση είναι ένα μάθημα για τη νιότη και μια ασέβεια για την ωριμότητα. Το να γυρνάς σαν πρωτάκι στα θρανία, πετώντας άκλαυτο ό,τι σου δίδαξε η πορεία σου, και να ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο που φωνάζει λάθος από χιλιόμετρα, μόνο την ευτυχία δε θα σου φέρει.
Ο έρωτας πάντα θα διασκεδάζει γελοιοποιώντας την κάθε συμβουλή, πόσο μάλλον εκείνη του «έχε τα μάτια σου ανοιχτά». Οφθαλμολογικές συνταγές τέτοιου τύπου δε γιατρεύουν την ολική τύφλωση των ερωτευμένων. Ναι, κανείς δεν μπορεί να χτίσει φράγμα κόντρα στο ρεύμα του έρωτα. Ο κατάλληλος άνθρωπος όμως θα σε βοηθήσει να κολυμπήσεις κι όχι να πνιγείς.
Το πολλάκις εξαμαρτείν στην επιλογή λάθος συντρόφων θα κληθείς να το πληρώσεις ακριβά με φθορά του εαυτού σου. Γι’ αυτό, πριν ορμήσεις ξανά στην αρένα, επιβάλλεται να έχεις ακονίσει πρώτα καλά την κρίση σου.
«Όταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα
αν είναι γερή μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές.
Γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.»*
*Απόσπασμα από το ποίημα «Πρόσεχε» της Κικής Δημουλά.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Κακούρη: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
