Σίγουρα δεν τρέφουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια συμπάθεια για τη συσκευή του τηλεφώνου. Άλλοι το κάνουν σκουλαρίκι, άλλοι απλώς εξυπηρετούνται και οι πλέον μποέμηδες δεν του κάνουν καν την τιμή να το πάρουν στα σοβαρά. Τι γίνεται, όμως, μ’ εκείνους, που ισχυρίζονται πως η σχέση τους με το τηλέφωνο περνάει μόνιμα κρίση και σε αγνοούν επανειλημμένα, ενώ για οποιονδήποτε άλλον είναι μονίμως διαθέσιμοι;
Εννοείται πως η φάβα έχει κάποιο λάκκο και μάλιστα τόσο μεγάλο, ώστε μόνο με μυωπία διψήφιου βαθμού περνάει απαρατήρητος.
Το τηλέφωνο δεν είναι παρά μια συσκευή, ένα σύνολο εξαρτημάτων που μεταφέρει ως δια μαγείας στο τύμπανο, τον ήχο οικείων σου –κατά βάση– προσώπων. Αν το να απαντήσεις φαντάζει δυσκολότερο κι από προπόνηση δεκάθλου, μάντεψε, δεν ευθύνεται το μαραφέτι, αλλά η φωνή που θα ηχήσει στα αυτάκια σου, άπαξ και πατήσεις το καταπράσινα ανθισμένο πλήκτρο της αποδοχής.
Το πρόβλημα δε βρίσκεται στη σχέση με τη συσκευή, αλλά σ’ εκείνη με την επαφή. Στο όνομα που επιτακτικά σε ζητάει αναβοσβήνοντας κι όχι στην πλαστικούρα στο χέρι σου. Κακά τα ψέματα. Επικοινωνούμε, μόνο, με όποιον νιώθουμε την πραγματική ανάγκη να το κάνουμε.
Ο εφευρέτης της δικαιολογίας «εγώ με το τηλέφωνο, χρόνια διαζευγμένοι» καπηλεύτηκε με εξαιρετική μαεστρία και μαγκιά την ειλικρινέστατη φιλοσοφία μιας χίπικης κατηγορίας ανθρώπων, που πιθανότερο είναι να διασταυρωθείτε τυχαία σε παραλία της Αμοργού, παρά να καταφέρεις τη συνδιάλεξη μαζί τους μέσω ηλεκτρικών σημάτων.
Η αφασία, όμως, των προαναφερθέντων κι η αποστροφή προς το να γίνουν δέσμιοι μιας συσκευής, ουδεμία σχέση φέρει με τα νευρωτικά τυπάκια που το κινητό τους τιτιβίζει χειρότερα κι από σπινταρισμένο καναρίνι και εντούτοις, επιμένουν να συνδέουν, εσένα μόνο, με Κάιρο. Δεν έχουν πρόβλημα με το τηλέφωνο, αλλά με ‘σένα.
Ξαφνικά, δηλώνουν επικριτές της τηλεπικοινωνίας, με το τηλέφωνό τους, φυσικά, να λυσσάει κατά τη διάρκεια των δηλώσεών τους και με θρασύτατα διαλείμματα προκειμένου ν’ απαντήσουν. Τι περιμένεις ώστε να χωνέψεις ότι αποφεύγουν εσένα κι όχι τις κλήσεις σου; Να το παραδεχτούν; Τζάμπα η αγένεια, όταν υπάρχει τέτοια δικαιολογία μεγατόνων.
Συν τοις άλλοις, ο σύγχρονος μεγαλορουφιάνος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προδίδει ξεδιάντροπα και χωρίς κουκούλα το πότε κάποιος είναι διαθέσιμος, ή πιο εύστοχα, πότε έχει χρόνο για σκότωμα. Βλέπεις, τα παιδιά έχουν μια σχέση στοργής με το like, αλλά είναι σκοτωμένοι με το inbox. Ξαναμάντεψε. Είναι σκοτωμένοι, με το δικό σου μόνο inbox.
Επομένως, η απολογία περί μη βιώσιμης σχέσης με το τηλέφωνο είναι τουλάχιστον αστεία και επί το πλείστον ευτελής. Είναι η αιώνια δικαιολογία που πασάρεται ανερυθρίαστα σε ανθρώπους που η χροιά τους έχει το ηχόχρωμα της αγγαρείας.
Αν λοιπόν, η κλήση σου προωθείται, πιο πολύ κι από ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια, καλύτερα να στραφείς σ’ έναν δεκτικότερο δέκτη. Γιατί όταν υπάρχει θέληση για επικοινωνία, πάντα θα βρίσκεται ο χρόνος, ο τρόπος και το μέσο. Στην ανάγκη, πυρπολείς τη μπουχάρα και επιδίδεσαι σε σήματα καπνού, ειδάλλως συνεχίζεις ελεύθερα να δανείζεσαι δικαιολογίες του κώλου.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Κακούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
