Τις έχεις σίγουρα δει. Ίσως σε ξενίζουν, ίσως να ‘ναι φίλες σου, μπορεί ακόμα να ‘σαι κι εσύ. Το πρόσωπό τους, αντί για μακιγιάζ, κοσμεί μια μόνιμη αντίδραση κι αντί για γόβες που τα τακούνια τους σκαλώνουν σε ανδροκρατούμενους αρμούς, αυτές με τ’ άρβυλα, έτοιμες να κλωτσήσουν όποια υπόνοια υποταγής.
Σουφραζέτες των καιρών μας. Σουφραζέτες μπερδεμένες και σε απόγνωση. Μπορεί, αλήθεια, να σταθεί ο όρος αυτός στο σήμερα ή μήπως παραμορφώθηκε από τ’ απανωτά λίφτινγκ;
Είναι να τον λυπάσαι το φεμινισμό, έτσι όπως, ανά τους αιώνες, εκφυλίστηκε. Τον ξεχειλώσαμε απ’ το πολύ τράβηγμα, τον ξεσκίσαμε για να χωρέσει κάθε υπέρβαρος παραλογισμός μας και του ανοίξαμε τρύπες για ν’ αναπνεύσει και το πιο αβάσιμο επιχείρημα.
Θλιβερό να ξεκινάς τη νιότη σου σαν ένα σπουδαίο κίνημα και να σε βρίσκουν τα γηρατειά σαν μια ωδή στην παρερμηνεία. Γιατί η τόση παρερμηνεία, τον γέρασε τον φεμινισμό. Τα τόσα φαιδρά επιχειρήματα που πολλές κορασίδες σκαρφίστηκαν, του έγιναν βραχνάς και τον έπνιξαν.
Ο φεμινισμός φώναξε ισότητα, κι εμείς ακούσαμε εξίσωση. Με μια υπερβολή σε εφηβεία, στήσαμε στον τοίχο τη διαφορετικότητα των φύλων και με υπέρμετρη ανοησία ριχτήκαμε στη μάχη της ομοιογένειας. Σε μια μάχη ενάντια στη διαφορετικότητα, το θεμέλιο της ισορροπίας!
Βάλαμε λάδι στο καθετί και το βαφτίσαμε σεξισμό, κι απ’ το ίδιο ακριβώς λάδι γλιστρήσαμε και πέσαμε στην παγίδα του. Όχι, οι γυναίκες δεν είναι ίδιες με τους άντρες. Το επίθετο που μάλλον ψάχνεις, είναι το «ίσες». Διαφορετικά γούστα, διαφορετικές αξίες, διαφορετική σκέψη. Ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ίση μεταχείριση.
Ένα κίνημα που θέλει να παλεύει για την ισότητα, θα ‘πρεπε να μοσχοβολάει ελευθερία κι όχι να ζέχνει περιορισμούς. Όσο ο ίδιος ο φεμινισμός δεν ξεβοτανίζει τον κήπο των στερεοτύπων του, κανείς δε θα το κάνει για χάρη του. Φεμινίστρια είναι κι η νοικοκυρά που απλώνει ρούχα στο απέναντί σου μπαλκόνι, είναι και το ντροπαλό κορίτσι στη σχολή σου που δεν πολυμιλά, είναι ακόμη κι ο άντρας συνάδελφός σου που απαίτησε ν’ αμείβεστε ισάξια. Όταν το στενό μας μυαλουδάκι δεχτεί και τούτη την εκδοχή, τότε μόνο μπορούμε να χαρούμε πως κάναμε ένα κάποιο βήμα.
Φυσικά και δεν εθελοτυφλούμε υποβαθμίζοντας τα προβλήματα του γυναικείου φύλου ή μακαρίζοντας αποτραβηγμένα τους αγώνες του παρελθόντος. Για να πετύχει, όμως, τους στόχους του ο φεμινισμός, πρέπει να μιλήσει σε μία εντελώς καινούρια γλώσσα. Απόδειξη, πως η φθαρμένη, ξύλινη γλώσσα του, βρίσκει ολοένα και μικρότερο αντίκρισμα στο σήμερα.
Το να ουρλιάζουμε το αυτονόητο, μυρίζει πλέον ναφθαλίνη. Μια γυναίκα θα βρεθεί πολλές φορές ριγμένη. Δεν πρέπει, όμως, ούτε για μια απ’ αυτές τις φορές, να νιώσει έτσι. Μόνο προνομιούχο μπορεί να είναι ένα πλάσμα με ζηλευτά αποθέματα δύναμης, μυαλό ευέλικτο κι ικανότητα πράξης των αδυνάτων.
Θα ήταν τρελός όποιος μας κατηγορούσε για αποκαθήλωση του αγώνα των γυναικών. Θα ήταν επίσης τρελός, όποιος δε συμφωνούσε, πως ο αγώνας αυτός έχει κι αγκάθια που τον ματώνουν.
«Πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματα των γυναικών αλλά δε θέλω να διαχωρίσω τις γυναίκες από τους άνδρες. Είμαστε ήδη διαχωρισμένοι, επειδή δεν κάνουμε το ίδιο κι είναι η διαφορά αυτή που δημιουργεί αυτή την ενέργεια στη δημιουργία και την αγάπη. Μερικές φορές υπάρχει πολύς διαχωρισμός στη λέξη φεμινισμός». Μαριόν Κοτιγιάρ, Γαλλίδα ηθοποιός.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Κακούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
