Η ανάγκη του «μοιράζεσθαι», επιτακτική. Η εξομολόγηση, λυτρωτικό βάλσαμο στον πόνο και πολλαπλασιαστής της χαράς. Πόσες φορές δε θέλησες να το βγάλεις το ρημάδι από μέσα σου, να το μοιραστείς με τους ανθρώπους σου, να σου κρατήσουν για λίγο το φορτίο, μέχρι να πάρεις μία ανάσα. Έτσι είναι οι προβληματισμοί. Αν μείνουν καιρό κλεισμένοι μέσα σου, σαπίζουν.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιες σκέψεις, που προτιμούν τη φορεσιά των μυστικών. Συνήθως αφορούν τις σημαντικότερες αποφάσεις, τα πιο βαθιά ριζωμένα αισθήματα, ντροπαλά όνειρα και φόβους μεγάλους. Τέτοιες σκέψεις δεν πετιούνται στο τραπέζι, μεταξύ καφέ και τσιγάρων. Ούτε οικογένεια, ούτε φίλοι, ούτε καν ο καθρέφτης σου. Μόνο εσύ κι αυτές, αντιμέτωποι.
Κάτι πραγματικά σπουδαίο για ‘σένα, αποφεύγεις ακόμη και να το συζητάς, με σκοπό να το διαφυλάξεις. Ούτε λόγος περί κρυψίνοιας ή μυστικολαγνείας. Απλώς φοβάσαι. Φοβάσαι πως κατά τη μεταφορά του εύθραυστου μυστικού σου, κάποια γωνία του μπορεί να σπάσει και να μη φτάσει ακέραιο στον παραλήπτη του. Τρέμεις ότι μπορεί να το περάσουν στο ντούκου, να το ξεπετάξουν, ίσως ακόμη και να το υποβιβάσουν. Δε θέλεις να χάσεις ούτε σταγόνα απ’ την πολυτιμότητά του για ‘σένα, γι’ αυτό και δεν το αφήνεις να δραπετεύσει.
Οι σκέψεις που κρατάς μυστικές είναι σαν νεογέννητα βρέφη. Δε θέλεις να τ’ αγγίζει κανένας άλλος, εκτός από ‘σένα. Φοβάσαι, βλέπεις, τα μικρόβια και καλά κάνεις. Δεν είναι όλοι τόσο καθαροί ώστε ν’ αγγίξουν τα μύχια της ψυχής σου.
Όταν εκμυστηρεύεσαι τις βαθύτερες σκέψεις σου, δανείζεις το μυαλό σου σε εκτιμητές αξίας και κινδυνεύεις να μπερδέψουν το διαμάντι σου με άνθρακα. Η αντίληψη των τρίτων, για τη σπουδαιότητα των κρυμμένων σκέψεών σου, πάντα θα χωλαίνει, τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα. Κανείς δε θα σε καταλάβει όπως και όσο θες.
Κραυγαλέο παράδειγμα, ο έρωτας. Την πρώτη στιγμή που τον καταλαβαίνεις να’ χει τρυπώσει απρόσκλητος μέσα σου, δε θέλεις να το μοιραστείς με κανέναν. Ιερό μυστικό, που όσο μένει μέσα σου γιγαντώνεται, παλεύει ν’ απελευθερωθεί, μα εσύ δεν το αφήνεις, παρά μόνο απολαμβάνεις τη συσσωρευμένη αυτή ενέργεια στο σώμα και το μυαλό σου, που σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος.
Τα μυστικά σου αυτά είναι οι θησαυροί σου, γι’ αυτό κι επιμένεις να τα κρατάς τόσο καλά κρυμμένα. Γιατί αν τα φανερώσεις, θα διεκδικήσουν κι άλλοι μερίδιο άποψης σ’ αυτά. Άποψη για τα εσώψυχά σου, όμως, δικαιούσαι μόνο εσύ. Καθόλου τύψεις, λοιπόν, και κανένα ψέμα. Απλώς έχεις κι εσύ το δικαίωμα να κρατήσεις κάτι στ’ αφανέρωτα.
Οι σκέψεις, λοιπόν, δεν το γλυτώνουν το φίλτρο. Άλλες το διαπερνούν και καταλήγουν σε εξομολόγηση κι άλλες, πιο στέρεες και αδιάλυτες, παραμένουν ως ίζημα στο μυαλό μας. Εκεί που αναγνωρίζεται η αξία και η σπουδαιότητά τους. Οι σκέψεις αυτές, που ευλαβικά κρατάς μυστικές, δε θα σε πνίξουν ποτέ. Έχουν τόσο μεγάλο ήθος, ώστε όταν σε νιώσουν να πιέζεσαι, αποσύρονται σεμνά στο κελί τους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία ανάγκη να τις σκορπίσεις μοιράζοντάς τις.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Κακούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
