Βήμα πρώτο. Επιλέγεις το αντικείμενο του τρολαρίσματος. Φωτογραφία, status, κάτι τέλος πάντων που να ερεθίζει το πειραχτήρι μέσα σου και να το κάνει να φωνάζει «ε, τα θέλει ο κώλος σου!».
Βήμα δεύτερο. Κάνεις tag όλους τους συντρόφους-πειραχτήρια, που για κάτι τέτοια πετάνε τη σκούφια τους.
Βήμα τρίτο. Το πάρτι ξεκινάει, με τα σχόλια να μην προλαβαίνουν το ένα τ’ άλλο και τις με τις μπηχτές να γνωρίζουν εξέλιξη που θα ζήλευε κι ο Δαρβίνος.
Ιντερνετικές παρέες. Είναι, άραγε, ένα εξελιγμένο μοντέλο της παραδοσιακής παρέας ή απλώς ένα εικονικό παρεάκι μαϊμού;
Καταρχάς, νισάφι με τον άκρατο λιθοβολισμό των social media του διαβόλου. Ας αφήσουμε για λίγο την πέτρα, μαζί και την υπερβολή που τόσο λατρεύουμε. Το ίντερνετ, εκτός απ’ όλα τα δεινά που εμείς επιτρέψαμε να μας φέρει, ξανάσμιξε παρέες που σκορπίσανε, έφερε τον ξενιτεμένο φίλο σου για λίγα λεπτά κοντά σου κι έδωσε γενικά τη δυνατότητα μιας επικοινωνίας ανεξάρτητης αποστάσεων κι υποχρεώσεων. Στο σημείο αυτό λοιπόν, του χρωστάμε ένα ευχαριστώ, για να μη μας πούνε και γαϊδούρια, δηλαδή.
Με το παρεάκι σου μοιράζεσαι τα πάντα. Τον καφέ και τα ξενύχτια, τους φόβους και τις καφρίλες σας. Από ένα πιάτο φαγητό μέχρι το τελευταίο σου τσιγάρο, κι από ένα γέλιο μέχρι δακρύων ως ένα δάκρυ που γίνεται και πάλι χαμόγελο. Εννοείται πως μαζί τους θέλεις να μοιραστείς και τον ιντερνετικό σου χρόνο.
Επιδοκιμαστικά likes, κοινοποιήσεις συμπαράστασης, μηνύματα και σχόλια, με όργιο ατάκας που θα ζήλευαν κι οι καλύτεροι κωμικοί. Αυτό το φαινομενικό χάσιμο χρόνου είναι μια μορφή επικοινωνίας, που φέρνει μια ήδη δεμένη παρέα, ακόμη πιο κοντά.
Το φεγγάρι όμως, έχει δύο όψεις, τη φωτεινή, αλλά και τη σκοτεινή. Υπάρχουν κι αυτά τα διαδικτυακά πηγαδάκια, που δεν τα ενώνει τίποτε άλλο, παρά μόνον ο ανούσιος χαβαλές. Παρέες που, χωρίς κάποιο αντικείμενο στόχου, θα παρακολουθούσαν με σταυρωμένα χέρια την αμηχανία να τους δέρνει χωρίς σταματημό.
Οι «φίλοι» αυτοί δε μοιράστηκαν ποτέ το ίδιο σπίτι, παρά μόνο φιλοξένησαν ο ένας τον άλλον σε μια διαδικτυακή σελίδα. Δε γέλασαν ποτέ σπρώχνοντας το διπλανό τους, αφού έμαθαν να γελάνε μόνο με δακρυσμένα emoticons. Βολεύτηκαν στο απρόσωπο κι η μόνη αγκαλιά, που χάρισαν μεταξύ τους, είχε σφήνα το πληκτρολόγιο.
Φαντάσου τις παρέες αυτές, σαν ένα πάνελ σατυρικής εκπομπής. Όσο είναι στον αέρα η χημεία τους είναι ζηλευτή και στα ύψη. Σχόλια, γέλια, κλίμα εύκρατο και παρεΐστικο. Μην υποθέτεις πως το ίδιο συμβαίνει και στα παρασκήνια. Όταν το αντικείμενο σχολιασμού χαθεί, πιθανόν να μην τους συνδέει τίποτα. Έτσι και με τους διαδικτυακούς φίλους.
«Όποιος αναζητά ευχάριστη παρέα, δεν έχει ποτέ παρέα μόνιμη», λέγανε οι γιαγιάδες μας, εκτός κυβερνοχώρου. Οι φίλοι δε σπάνε μόνο πλάκα, κλαίνε και μαζί. Συχνά συζητάνε, μοιράζονται όνειρα και φόβους, ποτέ όμως μονάχα μια οθόνη. Τους φίλους τους θες σε απόσταση αναπνοής, να σε ζουν και να τους ζεις.
Μια δυνατή φιλία δεν κινδυνεύει από κανένα ίντερνετ και καμιά τεχνολογία. Με θαυμαστή μαγκιά, τα χρησιμοποιεί προς όφελός της και δένεται ακόμα περισσότερο. Δεν κινδυνεύουν, όμως, ούτε οι άλλες, οι δήθεν ιντερνετικές παρέες. Δεν κινδυνεύουν απλούστατα, γιατί δεν έχουν τίποτα, που να φοβούνται μην το χάσουν.
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
