Ταμπέλες. Άλλοι αγαπάνε να τις βάζουν κι άλλοι ανέχονται να τις φορούν. Σωτήρια η ύπαρξη της μειονότητας, εκείνων που αγαπάνε να τις μισούν. Άνθρωποι που δραπέτευσαν μικροί από τα κάγκελα των στερεότυπων, άφησαν την πρώτη εντύπωση να μεγαλώσει και να πάει σχολείο κι αρνήθηκαν να δώσουν τον όποιο χαρακτηρισμό αμαχητί κι αβίαστα.
Δίνω ένα ειλικρινέστατο μπράβο σ’ αυτούς και προχωράω στους «άλλους», που επιμένουν να έχουν τη μηχανή ετικετοποίησης ανά χείρας.
Πρώτη κατηγορία, ανθρωπίνως κατανοητή μεν, διόλου σεβαστή δε. Κοτσάρουμε ταμπέλες με άκρατη προκατάληψη, για να ταΐσουμε τη βουλιμική κόμπλα μας.
Εννοείται ότι η καλλονή απέναντί σου είναι πυρότουβλο. Ειδάλλως χάθηκες στα τάρταρα. Δε χωράει καν στην ατροφική φαντασία σου ότι υπάρχει κι άλλο πίσω απ’ το προφανές. Γιατί το προφανές από μόνο του σε ισοπεδώνει. Εννοείται πως ο χριστιανός που τόλμησε να πετάξει ένα γαρύφαλλο με την παρέα του δεν έχει κουλτούρα. Και καλλιεργημένος και ακομπλεξάριστος; Ασύλληπτο για το μικρόκοσμο της φαντασίας σου, όπου η κουλτούρα έχει συλλογή από αμπέχονα. Εννοείται πως αυτός που δουλεύει νύχτα εκδίδεται παύλα παίρνει ναρκωτικά παύλα είναι μαφία. Πώς αλλιώς θ’ αντέξεις το γεγονός ότι αυτός πληρώνεται αδρά την ώρα που εσύ μπεκροπίνεις βαριεστημένα; Εννοείται πως όποιος στέφθηκε με καταξίωση και απέκτησε χρήματα έχει πατήσει επί πτωμάτων και είναι λαμόγιο. Σε τσακίζει η σκέψη και μόνο πως αυτός μάτωσε στη δουλειά, σε αντίθεση με σένα που το μάτωσες απ’ το ξύσιμο στην καναπεδάρα σου.
Η ζήλια δυστυχώς, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση. Το να γκρεμίζεις όμως. ανθρώπους από το οποιοδήποτε βάθρο τους προκειμένου να σκαρφαλώσεις εσύ, την καταστρατηγεί την ανθρωπιά σου, ανθρωπάκι μου.
Δεύτερη κατηγορία, η οποία και χρήζει περίθαλψης και αντιβίωσης. Αυτοί που όντως πιστεύουν τα παραπάνω. Θα έχυνα πολλή μελάνη γι’ αυτή την κατηγορία αν ήμασταν στην Ελλάδα του ’60. Εν έτη 2015 όμως, παραλύω απ’ το φόβο μπροστά στη στένωση αυτή των εγκεφάλων τους. Μας μεταφέρουν πολλές δεκαετίες πίσω, και όχι νοσταλγικά. Αναζητώντας τις ρίζες της οπισθοδρομικής, χωριάτικης και άκρως επικίνδυνης αυτής νοοτροπίας, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εντελώς ξεχασμένη έννοια, αυτή του καθολικού ανθρώπου και της ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Η ανθρώπινη προσωπικότητα οφείλει να είναι πολύπλευρη, κι όχι να αρχειοθετείται με ετικέτα.
Το μένος προς την ταμπέλα έχει δύο αποδέκτες. Την ευκολία με την οποία προσδίδεται ο χαρακτηρισμός, αλλά και το γεγονός ότι αφορά ένα και μοναδικό στοιχείο του «ταμπελοφόρου». Αυτό είναι και τίποτα παραπάνω. Θεοποίηση του διαζευκτικού «ή», λιθοβολισμός του συνδετικού «και». Όμορφος ή έξυπνος. Όμορφος και έξυπνος; Ποτέ. Το δεκαδικό σύστημα αρίθμησης χαρακώνεται που το σταμάτησαν στη μονάδα. Ύψιστος φασισμός να είμαστε ένα και μόνο πράγμα, δε νομίζετε;
Σαφώς και όλοι μας χαρακτηριζόμαστε πιο έντονα από κάποιο στοιχείο. Αυτό συνιστά ταυτότητα και όχι ταμπέλα. Η ταμπέλα είναι άλλο πράγμα. Αφθονεί σε ευκολία και ανοησία και στερείται ολοκληρωμένης κριτικής. Αυτομάτως, δηλαδή, μας καθιστά εμπόρευμα σε στοκατζίδικο της προκατάληψης.
Απαραίτητη λοιπόν, μαγιά για να ζυμωθούν πολύπτυχες προσωπικότητες, είναι η πίστη στις ήδη υπάρχουσες. Υψώνοντας τον τοίχο της ταμπέλας, το μόνο που θα δεις είναι τούβλα. Λίγη έρευνα πριν ανοίξεις το ρημάδι σου, δε θα σε σκοτώσει.
Και στην τελική, τι είμαστε ρε πουλάκια μου για να φοράμε ταμπέλες; Τοπωνύμια ή deux pieces σε κρεμάστρα;
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
