Και μετά τους διθυράμβους περί φοιτητικών χρόνων, τον κύκλο αυτό έρχεται να κλείσει, σαν βίαιος διαβήτης, μια ευχόμενη καλή σταδιοδρομία. Αποστολή εξετελέσθη, στόχος επετεύχθη, η πολυπόθητη χαρτούρα σπαρταράει ανά χείρας κι οι γονείς καμαρώνουν σαν σκεπάρνια νομαδικής φυλής.
Και τώρα τι; Επιστροφή στο πατρικό και σβάρνα τις μικρές αγγελίες; Μεταπτυχιακό στη Γη του Πυρός; Ή μήπως το χείριστο σενάριο του αδρανούς καθισιού; Όταν το πέρας της φοιτητικής σου θητείας συμπληρώνεται, σμήνη κομβικών ερωτημάτων απαιτούν, αυταρχικά έως κακομαθημένα, απάντηση.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το μυαλό σου ταξιδεύει νοσταλγικά με προορισμό τα όμορφα χρόνια που πέρασες κι αρνείται τις συνεντεύξεις τύπου που διαλαλούν τις αποφάσεις για το μέλλον; Οι φοιτητικές αναμνήσεις είναι βλέπεις ακόμα, τόσο ζωντανές, που ασφυκτιούν σε μια βαλίτσα.
Ξαφνικά αφορίζεις τη συνέπειά σου, εύχεσαι να μην είχες περάσει εκείνο το τελευταίο μάθημα, να μπορούσε να δοθεί μια παράταση στο γλυκό βάσανο των εδράνων. Έτσι κι αλλιώς, τα θρανία είναι τα τελευταία έπιπλα που τίμησες ως φοιτητής. Το τραπεζάκι εκείνο, όμως, στη γωνία του σπιτιού σου, που λούστηκε πολλάκις με κρασί και σε φιλοξένησε πάνω του να χορεύεις μεθυσμένος, δεν αντέχεις να το βλέπεις στοιβαγμένο στο φορτηγό της μεταφορικής. Τσουβαλιασμένο σου φωνάζει, πως τρέλες τέτοιου τύπου, δε θ’ αποτελούν πλέον καθημερινότητα.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που μας κρατάει σαν βαρίδι στον πυθμένα των φοιτητικών μας αναμνήσεων, σαφώς και δεν είναι η γλυκιά νοσταλγία. Είναι ο φόβος για το μέλλον. Είναι η ώρα που τα όνειρα θα κληθούν ν’ ανθίσουν στην πράξη ή θ’ αρχίσουν να σκονίζονται. Η φοιτητική ιδιότητα τρενάρει, εκ των πραγμάτων, τη ρεαλιστική αναμέτρηση με τα όνειρα για καριέρα, τα οποία, όμως αφειδώς τροφοδοτεί. Κι όπως κάθε καλός φοιτητής οφείλει να γνωρίζει, η θεωρία απέχει από την πράξη μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Από τα αμφιθέατρα, λοιπόν, στο λάκκο των λεόντων. Την αγορά εργασίας. Μία Αλίκη στη χώρα των ανέργων, που αναζητά αποδέκτη των κόπων της, είναι φυσικό κι επόμενο να νοσταλγεί εμμονικά τα φοιτητικά χρόνια, που ευωδίαζαν ελπίδα. Όταν το μοναδικό άγχος ήταν αυτό της απόκτησης γνώσεων κι όχι της ζητιανιάς αποδοχής τους.
Προς αποφυγήν, όμως, οποιασδήποτε μισητής μοιρολατρίας, το τέρας της ανεργίας δεν είναι το μοναδικό που κρύβεται στην ντουλάπα. Η ανάληψη ευθυνών και η πλήρης αυτονόμηση είναι έννοιες που τρομοκρατούν, δυστυχώς, το φρεσκοπτυχιούχο νεοέλληνα. Κάπως έτσι λοιπόν, η αναπόληση της φοιτητικής άνεσης μεταλλάσσεται σε προσκόλληση σ’ αυτή.
Αλίμονο, όμως, αν στριμώξουμε την ύπαρξη κάθε ελπίδας στο παρελθόν της φοιτητικής μας ζωής. Το μόνο που θα εξασφαλίσουμε μ’ αυτό το λάθος θα είναι ένα παρόν παραμορφωμένο κι ένα μέλλον ατροφικό. Οι αναμνήσεις, όσο καλές κι αν είναι, οφείλουν να είναι οι αποδράσεις και όχι ο τόπος κατοικίας μας. Η μέρα, λοιπόν, της ορκωμοσίας σου δεν είναι η τελετή ταφής της ανεμελιάς σου, αλλά η αρχή της δημιουργίας σου. Κοίτα να τη χαρείς όπως της πρέπει, χωρίς κανένα φόβο και με άπειρο πάθος.
Eπιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
