Είναι ωραία τα εύκολα κι άσ’ τους να τραγουδάνε. Εύκολη ζωή, εύκολη καριέρα, εύκολες σχέσεις. Χωρίς ζόρια, κόπο και πόνο. Ποιος θα ‘κλεινε την πόρτα σε μια τέτοια παραδείσια κατάσταση; Για τρελούς ψάχνεις;
Για τρελούς ψάχνω, ναι. Τρελούς σαν κι εμένα, που όταν τα δύσκολα χτυπάνε ακάλεστα την πόρτα, εκείνοι να τους ανοίγουν και να τους στρώνουν να κοιμηθούν, όχι να υποκρίνονται πως λείπουν απ’ το σπίτι.
Τρελούς σαν κι εμένα, που περιμένουν στη γωνία τα ερωτικά ζόρια και τα τρομάζουν πρώτοι. Τρελούς που δεν τους βαραίνει μόνιμα το χέρι μια ομπρέλα, γιατί βρίσκουν υπόστεγα να φυλάξουν τον έρωτά τους.
Βάλε μου, λοιπόν, δύσκολα. Όχι γιατί μ’ αρέσουν, ούτε γιατί έτσι έμαθα. Βάλε μου δύσκολα, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Βάλε μου δύσκολα για να σε μάθω και περισσότερο για να μάθω εμένα. Να δω πού φτάνει η αγάπη μου κι αν τελειώνουν τα όριά της. Να δω πού αντέχει και πού λυγίζει. Βάλε μου δύσκολα κι έτσι όταν χρειαστεί θα σκοτώσω κάθε δράκο και θα μας σώσω.
Κλείσου στον εαυτό σου κι εγώ θα ψάξω τα κλειδιά. Εν ανάγκη, αν δεν τα βρω, θα σπάσω την πόρτα. Πείσμωσε και μη μου εξηγείς, θα τη βρω εγώ την απάντηση. Πες μου «δε γίνεται» και θα ξεσκονίσω κάθε ξεχασμένο τρόπο για να σου αποδείξω πόσο λάθος κάνεις. Άσε με να σου δείχνω πως όσα καρφιά και να βρεθούν στο δρόμο μας, το σαραβαλάκι μας θα κρατάει πορεία.
Άσε τους άλλους ν’ αντιμετωπίζουν νυχτωμένοι την αγάπη σαν αυταπόδεικτο θεώρημα, όσο εμείς θα της βγάζουμε συχνά το λάδι για να καίει περισσότερο. Ποιος αφελής μπορεί να ισχυριστεί πως αγαπάει στ’ αλήθεια, αν δε ματώνει για τ’ αντικείμενο του έρωτά του; Ποιος μπορεί ν’ αποδεχτεί πραγματικά τον άνθρωπό του, χωρίς να ‘χει παλέψει πρώτα με τους δαίμονές του;
Ζόρισέ με, λοιπόν, που σου λέω. Να δεις και να δω αν αντέχω στο μαζί. Ζόρισέ με, όχι φτηνά κι εγωιστικά, αλλά μ’ ειλικρίνεια και ντομπροσύνη. Μη σπαταλάς τα δύσκολα σ’ ανοησίες, κράτα τα για τ’ αγκάθια της ψυχής σου κι εγώ θα τα πετσοκόψω ένα-ένα.
Δεν υπάρχει άλλο μονοπάτι γι’ αυτούς που θέλουν ν’ αγαπιούνται βαθιά, μονάχα αυτός ο χωματόδρομος. Στις προσβάσιμες και μεγάλες λεωφόρους χάνεσαι κι εγώ δε θέλω να χαθούμε. Εδώ, λοιπόν, χέρι-χέρι σ’ αυτόν το χωματόδρομο, με τις τόσες πέτρες.
Παίδεψέ με, στο λέω χωρίς ίχνος μαζοχισμού. Ειν’ ωραία τα εύκολα, αλλά δε δοκιμάζουν την αγάπη κι εγώ δε θέλω μια αγάπη που δεν ξέρει τι της γίνεται. Ζητάω αγάπες που με κάνουν να παλεύω γι’ αυτές κι αν νικήσω, νίκησαν. Αν όχι, πάλι θα ‘χω κερδίσει, γλιτώνοντας το θλιβερό παραμύθιασμα.
Ο μόνος όρος που σου βάζω είναι να παλεύεις κι εσύ μαζί μου και να μην τα παρατάς. Ό,τι κι αν έρθει, ό,τι κι αν γίνει. Κράτα την ασπίδα και θα κρατάω το σπαθί. Κι όταν τα ζόρια καταλαγιάσουν, θα ‘χουμε καταφέρει τόσα, που τα εύκολα θα ντρέπονται ακόμη και να τα κοιτάξουν.
Συντάκτης: Ιωάννα Κακούρη
