Μυαλό και καρδιά, συνεργαστείτε επιτέλους!

Λογική μου, σε βαρέθηκα. Θέλω να γίνω παράλογη, να γίνω τρελή. Δε με ενδιαφέρει πια να υπακούω σε κανόνες και καθωσπρεπισμούς. Κουράστηκα να σε ακολουθώ, μυαλό μου. Να βάζω τη ζωή μου σε κουτάκια. Σιχάθηκα όλα τα σωστά, όλα τα «πρέπει» και τα «μη». Σιχάθηκα τις ευθείες γραμμές και τις μέτριες ζωές. Θέλει ρίσκο η ζωή, θέλει άλματα πίστης, ακόμη κι αν οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου. Γιατί, βαθιά, μέσα σου ξέρεις. Ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις και τα λάθη σου και τα σωστά σου.

Άσε στην άκρη τα αργά, σταθερά και συνετά βήματα. Καμιά φορά χρειάζεται να τα γυρίζεις όλα τούμπα, πάρα τις αντιξοότητες, ενάντια ακόμα και στις πιθανότητες. Μη διώχνεις πια οτιδήποτε δεν ταιριάζει στο ορθώς σκέπτεσθαι των πολλών κι ό,τι ο νους σου σού λέει πως είναι λάθος. Κάνε το αυτό το λάθος, μάθε απ’ αυτό, και ποδοπάτα κοινωνικές επιταγές και λογική. Να ‘χεις πίστη. Εμπιστεύσου το ένστικτο και την καρδιά σου. Εκείνη ξέρει. Γνωρίζει πως, ακόμα κι αν πληγωθεί, μπορεί να επιζήσει. Πως αξίζει να ζήσει για να πληγωθεί ξανά απ’ την αρχή. Αξίζει το ρίσκο κάθε φορά, διότι από κάθε επιλογή που κάνεις είτε κάτι θα μάθεις είτε σε κάτι καλό θα καταλήξεις.

Αγαπημένο μου μυαλό, σταμάτα να ακούς τους άλλους και προσπάθησε να ακούσεις την καρδιά. Γιατί με αυτή συγκατοικείτε στο ίδιο σώμα, είστε τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά. Χρειάζεται χρόνος για να ταξιδέψει ένα μήνυμα απ’ τον νου στην καρδιά ή το αντίστροφο κι είναι τόσο τραχύς ο δρόμος. Συνεργαστείτε λιγάκι μεταξύ σας, δε χρειάζεται να βρίσκεστε συνεχώς σε πόλεμο. Κι αν δεν μπορέσετε, μυαλό μου, να το ξέρεις, εγώ από ‘δώ και πέρα θα ακούω την καρδιά. Μην το παίρνεις προσωπικά, αλλά αποφάσισα να ζήσω! Να τα ζήσω όλα, και καλά και κακά. Ναι, ξέρω, εσύ με προστατεύεις, όταν σε ακούω δεν πληγώνομαι, αποφεύγω λάθη κι όλα κυλούν ομαλά, αλλά η καρδιά είναι ο λόγος που με κάνει να ζω, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αγαπημένη μου καρδιά, αχ εσύ. Τι έχεις περάσει! Πόσα έχεις ζήσει, όμορφα κι άσχημα. Πόσες φορές έχεις χτυπήσει δυνατά και γρήγορα και πόσες ακόμα έριξες παλμούς, έχασες ενέργεια, έφτασες κοντά στην ευθεία γραμμή. Έχεις ενθουσιαστεί, φοβηθεί, χαρεί, λυπηθεί, απογοητευτεί. Έχεις ανθίσει, αλλά κι έχεις μαραθεί. Οτιδήποτε γίνεται εντός κι εκτός σώματος, έχει αντίκτυπο πάνω σου. Εσύ τροφοδοτείς όλα τα όργανα με ζωή. Γι’ αυτό αποφάσισα να αφήσω τα ινία σε ‘σένα.

Πρόσεχε, όμως. Μην υιοθετήσεις απολυταρχικό καθεστώς και κάνεις μόνο τα δικά σου. Άκου λίγο και το μυαλό. Λιγάκι. Για να προστατευτείς το λέω. Κι αυτό γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως μια μέρα οι πληγές που θα αποκτήσεις θα ‘ναι τόσο μεγάλες που δε θα μπορείς να επανέλθεις. Και χωρίς καρδιά δεν μπορεί να ζει κανείς. Ξέρω-ξέρω. Αξίζει τον κόπο. Μέχρι ενός σημείου, όμως, ε; Βάλε κάνα όριο στον ενθουσιασμό σου. Σε εμπιστεύομαι, είσαι δυνατή. Και με κάθε νέα εμπειρία εσύ δυναμώνεις ακόμη περισσότερο όσο το μυαλό μαθαίνει. Συνεργαστείτε, λοιπόν. Μπορείς να παίρνεις εσύ τις αποφάσεις, αλλά κράτα το μυαλό για πιστό σου σύμβουλο.

Σας αφήνω τώρα. Σκεφτείτε καλά αυτά που σας είπα, διότι θα τα ξαναπούμε σύντομα. Στην επόμενη επιλογή που θα πρέπει να κάνουμε, στο επόμενο δίλημμα που θα βρεθούμε. Εκμεταλλευτείτε τον χρόνο ηρεμίας για να ανασυνταχθείτε και να μαζέψετε δυνάμεις, γιατί θα ‘ρθουν ξανά φουρτούνες και καταιγίδες.

Πάω να ξεκουραστώ κι εγώ.

Με αγάπη,

η ψυχή.