Ό,τι δηλώσεις, είσαι;

Φανταστείτε έναν κόσμο που όλοι θα είχαν γραμμένο στο κούτελό τους ποιοι είναι και τι θέλουν. Έναν κόσμο που να μην κρύβαμε τις σκέψεις μας και τα θέλω μας, που να μιλούσαμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας δίχως την ανάγκη να πούμε ψέματα ή να προσποιηθούμε ότι είμαστε «καλύτεροι» ή κάπως αλλιώς από ότι είμαστε.

Συνήθως οι άνθρωποι έχουν την τάση, ασυνείδητα πολλές φορές, να παρουσιάζουν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, αυτό που θα ήθελαν να είναι ή που φαντάζονται ότι είναι και όχι αυτό που είναι πραγματικά. Αυτό μπορεί να συμβεί ενδεχομένως, είτε γιατί εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε κάποια στοιχεία του εαυτού μας και δίνουμε την εικόνα στους άλλους, του ανθρώπου που θα θέλαμε να είμαστε-του ιδεατού εαυτού μας, είτε γιατί όντως δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, είτε το κάνουμε κάπως πιο συνειδητά με σκοπό να «εξαπατήσουμε» το νέο πρόσωπο και να του παρουσιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο που νομίζουμε ότι θέλει να δει. Θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλές εξηγήσεις, η ουσία όμως είναι ότι μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων όταν κάνει μια καινούργια γνωριμία -πόσο μάλλον αν έχει ερωτικό ενδιαφέρον γι’ αυτό το νέο άτομο- δεν αφήνεται να είναι ο εαυτός του. Πολλές φορές δεν αποκαλύπτει τις προθέσεις του διότι φοβάται την απόρριψη από το άλλο άτομο. Οπότε φοράει μια αόρατη μάσκα και χτίζει την εικόνα ενός ανθρώπου που φαντάζεται ότι θα γοητεύσει αυτόν που έχει απέναντί του.

Σκεφτείτε όμως αν τα κούτελα μας έλεγαν την αλήθεια; Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα; Αν έλεγαν «Είμαι ο Γιώργος, σοβαρός, ευαίσθητος και ψάχνω για σχέση, μου φαίνεσαι ενδιαφέρουσα και θα ήθελα να σε γνωρίσω», «Είμαι η Μαρία και θέλω παρέα για να περάσω όμορφα το βράδυ μου, φαίνεσαι διασκεδαστικός τύπος, θες να κάνουμε λίγο παρέα;». Πως έχουμε τις ταυτότητες που πιστοποιούν τα δημογραφικά μας χαρακτηριστικά. Να ‘χαμε κάτι ανάλογο, βρε παιδί μου, που να λέει δύο τρία βασικά χαρακτηριστικά μας και τι θέλουμε, τι προσδοκάμε απ’ τον άλλο. Δε λέω να γράφει τα πιο βαθιά κρυμμένα μυστικά μας, αλλά πέντε βασικά πράγματα να δούμε αν τα θέλω μας ταιριάζουν εξ’ αρχής.

Από πόσες παρεξηγήσεις θα μας γλίτωνε, από πόσα αμέτρητα βράδια να ξενυχτάμε κάνοντας σενάρια για το τι συμβαίνει, προσπαθώντας να μαντέψουμε τι έχει στο μυαλό του το άτομο που μας ενδιαφέρει. Πόσο πιο απλός θα ήταν ο κόσμος αν απλά εκφράζαμε αυτό που σκεφτόμαστε με ειλικρίνεια;

Βέβαια, θα έπρεπε να έχουμε υπόψη ότι σε μια τέτοια συνθήκη συχνά-πυκνά θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με πράγματα και αλήθειες που δε μας αρέσουν. Θα πρέπει είμαστε ώριμοι και συνειδητοποιημένοι, κατανοώντας ότι η αλήθεια πονάει πολλές φορές. Αν το καλοσκεφτείς όμως, δεν είναι καλύτερα να ξέρεις απ’ την αρχή και να έχεις το δικαίωμα να αποφασίσεις αν θα μείνεις ή θα φύγεις;

Κάποιοι πιστεύουν, ότι αν πουν αυτό που θέλουν θα χάσουν την ευκαιρία να γνωρίσουν αυτόν που τους ενδιαφέρει και δε θα πετύχουν τον αρχικό σκοπό τους. Ποιο το νόημα όμως να πετύχεις το στόχο σου με τερτίπια, σπαταλώντας αμέτρητα ποσά ενέργειας προσποιούμενος κάτι άλλο από αυτό που είσαι, ενώ θα μπορούσες να βρεις κατευθείαν κάποιον που θα εμπίπτει στα δικά σου θέλω και στη δική σου κοσμοθεωρία; Πώς μπορείς να ξέρεις από την αρχή πώς θα αντιδράσει ο άλλος όταν ανοίξεις τα χαρτιά σου;

Υπάρχει σαφώς στον αντίποδα η συνιστώσα του σεβασμού. Το να εκφράζουμε τα θέλω μας προς τον άλλο λέγοντας αλήθεια αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσβάλλουμε τα δικά του πιστεύω και τη δική του υπόσταση. Επιπλέον, θα πρέπει να έχουμε την συναισθηματική ωριμότητα να δεχτούμε ότι μπορεί εν τέλει να θέλουμε διαφορετικά πράγματα ο ένας απ’ τον άλλο, οπότε πάμε παρακάτω. Μεγάλα παιδιά είμαστε.

Κι αν δεν ξέρεις τι θέλεις; Σαφώς και δεν υπογράφει κανείς συμβόλαιο ότι τα θέλω μας σήμερα θα είναι τα ίδια κι αύριο. Το «μου φαίνεσαι ενδιαφέρον άτομο σήμερα»  δεν είναι απαραίτητο πως θα ισχύει και τη δεύτερη και την τρίτη φορά που θα σε δω. Είναι όμως πολύ τίμιο κι ειλικρινές να πεις «θέλω να σε γνωρίσω αλλά δεν ξέρω ακόμα τι θέλω από σένα». Πόσο ανακουφιστικό θα ήταν να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας για το τι θέλουμε με σεβασμό προς αυτόν που έχουμε απέναντί μας μεν, αφιλτράριστα δε.

Όχι δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, είναι κάτι που θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένο στην επικοινωνία μας και τις συναναστροφές μας με τους άλλους ανθρώπους. Θα έπρεπε να έχουμε την απαίτηση πρώτα από τον εαυτό μας κι έπειτα από τους άλλους, να είμαστε ειλικρινείς με τα θέλω μας και να μην σπαταλάμε χρόνο κι ενέργεια στο να προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε- όχι με αυτό που είμαστε αλλά με αυτό που πιστεύουμε ότι ο άλλος θέλει να δει. Να μη σπαταλάμε χρόνο στο να δημιουργήσουμε και να κάνουμε τον άλλον να φανταστεί έναν κόσμο στον οποίο δεν πιστεύουμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Πόσο απελευθερωτικό και λυτρωτικό συνάμα είναι να εντυπωσιάζουμε το άτομο που μας ενδιαφέρει με το να είμαστε ο εαυτός μας; Πόσο όμορφο είναι να βρεις κάποιον με τα ίδια θέλω χωρίς να χρειαστεί να προσποιηθείς ούτε για μια στιγμή. Πόσο πιο απλή μπορεί να γινόταν η επικοινωνία, αν παίζαμε την παρτίδα της ζωής γενικότερα και του φλερτ ειδικότερα με ανοιχτά χαρτιά; Ας δοκιμάσουμε.