Η μυρωδιά του ανθρώπου μας είναι ασφαλές καταφύγιο

Καμιά φορά, η καλύτερη θεραπεία είναι απλά η μυρωδιά του. Τη στιγμή εκείνη που ο κόσμος γύρω σου καταρρέει, μια δόση απ’ τη δική του γνώριμη μυρωδιά αρκεί ώστε να επανέλθουν όλα στα φυσιολογικά τους.

Θυμάσαι ακόμα τη πρώτη φορά που ένιωσες τη μυρωδιά του στο σώμα σου. Για μένα αυτό συνέβη όταν ξέχασα το μπουφάν μου κι εκείνος προσφέρθηκε να μου δάνειζε επί μέρες το δικό του. Εκείνες τις μέρες δεν το καταλάβαινα. Την τελευταία ημέρα, όταν πια επιστρέφαμε σπίτια μας, είχε έρθει η στιγμή να του το επιστρέψω. Ακόμη και χωρίς αυτό, εξακολουθούσα να έχω μια μυρωδιά επάνω μου. Κι ήξερα πως αυτή δεν ανήκε σε μένα, μα μου ήταν πλέον οικεία και μου δημιουργούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα.

Ήταν η δική του μυρωδιά κι αυτή αρκούσε για να μου σχηματίζει ένα μεγάλο χαμόγελο στη σκέψη του. Εντάξει, αυτή η πρώτη φορά δεν ήταν απαραίτητα κι η αγαπημένη μου στιγμή με τη δική του μυρωδιά επάνω μου.

Αυτή, νομίζω, για όλους είναι κοινή και σηματοδοτεί τη στιγμή της ένωσης. Χωρίς κανένα προσθετικό, η απλή, γνήσια μυρωδιά του κορμιού είναι ικανή να κατακλύσει πρόσωπο και σώμα. Είναι η στιγμή εκείνη, όπου έπειτα από αρκετό καιρό, μπορείς να αισθανθείς πια ασφαλής δίπλα του. Είναι, έστω και στιγμιαία, ευτυχία αυτές οι τζούρες, άλλωστε βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, σε ‘κείνη την αγκαλιά.

Και κάπως έτσι, τόσο απλά και φυσικά, χαμένος μέσα σε αυτές – ίσως κι άλλες– σκέψεις, έχεις αποκοιμηθεί. Όχι ένας απλός ύπνος, έχεις αποκοιμηθεί ανάμεσα σε δυο χέρια κι είναι ο πιο γλυκός που έκανες εδώ και καιρό. Το επόμενο πρωί εύχεσαι να παγώσει ο χρόνος και να μείνεις λίγο ακόμη εκεί. Πλέον, αυτή η μυρωδιά, είναι ένα με σένα και τις αναμνήσεις σου μαζί του, σε σημείο που πολλές φορές δεν μπορείς να την ξεχωρίσεις απ’ τη δική σου προσωπική μυρωδιά.

Σήμερα, όμως, μέσα στον –κυριολεκτικό– πυρετό μου, ήρθε πάλι η δική σου μυρωδιά να αφυπνίσεις αισθήσεις μου. Εσύ μπορείς να φύγεις όποτε θελήσεις από δίπλα μου, αρκεί να μου αφήσεις κάτι δικό σου. Κάτι που να μυρίζει σαν εσένα. Κι εγώ θα σου το υποσχεθώ πως δε θα σε ξεχάσω. Ούτε θα την καταχραστώ, μονάχα όταν θα χρειάζομαι να νιώσω ξανά εκείνη την ασφάλεια, μα εσύ θα είσαι μακριά. Και κάθε επιστροφή θα ‘ναι μία αυτόματη ανανέωση αυτής της αίσθησης, της ασφάλειας, της ευτυχίας, της μυρωδιάς. Γιατί, το ξέρεις και το ξέρω, θα επιστρέφεις συχνά, όχι για πάντα, μα συχνά, για όσο το έχουμε κι οι δύο ανάγκη.

Κανένα σώμα δεν μπορεί να μυρίζει άσχημα, όταν αυτό –απαλλαγμένο από καθετί εξωτερικό και ξένο– είναι το σώμα που λατρεύεις. Είναι το σώμα εκείνου, ξέρεις, εκείνου που παλεύεις με κάθε σου όπλο ώστε να συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα σου, με όποιον τρόπο βρίσκεται δίπλα σου. Να συνεχίσει να σου δημιουργεί αυτό το χαμόγελο και κάνει τα μάτια σου να λάμπουν. Να συνεχίσει να σου προσφέρει την ασπίδα προστασίας σου.

Αναρωτιέσαι αν είναι το ίδιο τυχερός με σένα και κάθε φορά που εσύ είσαι αυτός που βρίσκεται ανάμεσα στα χέρια του, εκείνος με τη δική σου μυρωδιά στο πρόσωπό του, νιώθει την ίδια ασφάλεια κι ηρεμία. Γιατί, άλλωστε, η ευτυχία είναι κρυμμένη σ’ αυτά τα μικρά, τα καθημερινά και μόνο τυχερό μπορείς να χαρακτηρίσεις κάποιον που τα νιώθει.