Όσοι δεν πάνε συγκεκριμένα κάπου φτάνουν πιο γρήγορα

«Στις μεγαλύτερες στιγμές μοναξιάς, μα και χαράς, μία εικόνα πάντα έρχεται στο μυαλό μου: η δική σου παρουσία δίπλα μου στο κρεβάτι, τη στιγμή πριν κοιμηθώ και το πρωί όταν θα ανοίξω τα μάτια μου. Με σένα δίπλα μου, τη μυρωδιά σου στα σεντόνια μου, τίποτα δε φοβάμαι κι όλα μπορώ να τα καταφέρω. Αρκεί να είσαι εκεί μαζί μου.

Για να γίνει αυτή η εικόνα πραγματική και τι δε θα έκανα. Σκέφτομαι τι μπορώ να πω, πώς να σου συμπεριφερθώ έτσι ώστε να κερδίσω την εικόνα αυτή. Να καταφέρω να είμαι μαζί σου. Να καταφέρω να είμαστε μαζί. Εγώ δικιά σου κι εσύ δικός μου.

Τα βράδια που θα έρχεσαι να με βρεις, θα σε περιμένω. Θα ενδιαφέρομαι να μάθω πώς πήγε η μέρα σου, αν είσαι καλά. Θα περνάμε χρόνο μαζί τις Κυριακές μ’ ένα ποτήρι καφέ στο χέρι και θα γελάμε σαν παιδιά. Σου υπόσχομαι θα περάσουμε όμορφα. Και στις δύσκολες νύχτες, πάλι θα είμαι εκεί. Αν κάτι πάει στραβά μαζί θα το ισιώσουμε.

Πολύ ωραίο σενάριο, μα εσένα δε σου δημιουργεί το ίδιο χαμόγελο με μένα όταν το σκέφτεσαι. Εσύ λες πως είναι νωρίς ακόμα. «Μόλις δύο βδομάδες γνωριζόμαστε, περίμενε». Γνωριστήκαμε και μήνα, και ενάμιση μήνα, μα εξακολουθούσε να σου φαίνεται υπερβολικό το σενάριο αυτό. Αν θυμάμαι καλά, το ονόμασες μέχρι κι εμμονή. Έτσι, λοιπόν, δε σε ξαναείδα».

Γνώριμη φαντάζει η ιστορία αυτή, έτσι δεν είναι; Σε όλους μας έχει τύχει έστω μία φορά. Να γνωρίζουμε έναν άνθρωπο και με ταχύτητα φωτός να προσπαθούμε να φτάσουμε κάπου, κάπου μαζί του, γιατί αν δεν πάει κάπου τότε τι κάνουμε;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δε λειτουργούν έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο μάλλον οι ερωτικές. Τουλάχιστον οι δικές μου εμπειρίες αυτό μου έμαθαν. Μου έμαθαν πως χρειάζεσαι χρόνο πρώτα απ’ όλα να γνωρίσεις τον εαυτό σου κι ύστερα κάποιον άλλον. Αν είσαι αρκετά τυχερός, τότε αυτό το έχεις καταφέρει ήδη. Ξέρεις ποιος είσαι, τα έχεις βρει με τον εαυτό σου κι αναζητάς μια συντροφιά να περνάτε μαζί την καθημερινότητα και να ξεφεύγετε απ’ τη ρουτίνα της δουλειάς και του σπιτιού.

Ψάχνεις, γνωρίζεις, προσφέρεις χρόνο κι ενέργεια, προσπαθείς να χτίσεις μια σχέση, μα μάταια. Πάντα, αργά ή γρήγορα, κάτι στραβώνει. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι δεν κάνεις καλά ή τι στραβό έχεις που δεν μπορείς να στεριώσεις σε μια σχέση, ενώ παράλληλα όλοι στην παρέα έχουν αρχίσει να το πηγαίνουν κάπου με το σύντροφό τους, παρά μόνο τα πας καλά στα ραντεβού των πρώτων εβδομάδων.

Κάνε, λοιπόν, ένα βήμα πίσω και πάρε μια ανάσα. Αυτό που λέω στους φίλους μου (και στον εαυτό μου) σε τέτοιες στιγμές, είναι «σταμάτα να κυνηγάς τη σχέση, τον έρωτα, τη συντροφικότητα». Δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι για να έχουμε σχέση σε όλες τις χρονικές περιόδους της ζωής μας και δεν είναι κακό. Βάλε το πιο όμορφο χαμόγελό σου κι απόλαυσε τη συντροφιά των φίλων σου.

Η σχέση κι ο έρωτας θα έρθουν. Θα έρθουν μια μέρα και θα σου χτυπήσουν την πόρτα εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί τον έρωτα να τον γνωρίσεις ένα βράδυ στο αγαπημένο σου στέκι ή ένα πρωί που θα καθυστερήσεις για τη δουλειά και θα περιμένεις το λεωφορείο. Δεν έχει καμία σημασία το πού θα τον γνωρίσεις, αλλά το πότε.

Κι η σωστή στιγμή θα είναι όταν θα έχεις πάψει να νοιάζεσαι για το πού θα σε πάει η γνωριμία σου με αυτόν εκεί απέναντι.  Θα θέλεις απλά να ζήσεις τη στιγμή μαζί του, να τον γνωρίσεις καλύτερα, να μοιραστείτε ιστορίες και να προσφέρετε ο ένας στον άλλον αμέτρητα χαμόγελα.  Και τότε απλά θα το νιώσεις, θα έχεις φτάσει σε αυτό το «κάπου» που τόσο επιθυμούσες χωρίς καν να το καταλάβεις και θα ευχηθείς από μέσα σου «καλό ταξίδι» για το όπου αλλού θελήσει να πάει η σχέση αυτή.