Στις βραδινές σκέψεις δίνεις ακόμα το παρόν

Τα βράδια εκείνα τα περνάω παρέα με φίλους, καλούς κι αναντικατάστατους. Μα ακόμα και μες στην πολυκοσμία, ένα πράγμα μονάχα μπορώ να σκεφτώ. Ναι, ακόμη και μετά τη λήξη του παιχνιδιού είσαι η μόνη εικόνα που τριγυρνάει στο κεφάλι μου. Εσύ, όλα εκείνα που έζησα μαζί σου, αυτά που σου είπα και πολύ περισσότερο αυτά που δεν έμαθες ποτέ.

Τα βράδια αυτά είναι γεμάτα αλκοόλ, σκέψεις βασανισμένες που δεν έχουν βρει ακόμη τις κατάλληλες λέξεις για να εκφραστούν και κάνουν την απουσία σου να φαντάζει μεγαλύτερη και πιο τρομακτική. Ο καιρός πέρασε, μου έφυγες πριν καν φύγεις και μου έλειψες πριν καν λείψεις απ’ τη ζωή μου.

Δεν αντέχω τη σκέψη αυτή, εσύ μέσα σ’ ένα αεροπλάνο κι εγώ να μένω εδώ, πίσω, μακριά και χωρίς εσένα. Και πώς συνεχίζω χωρίς εσένα; Που κάποτε δεν ήξερα πώς να σε αποκαλέσω και τώρα ο μόνος τίτλος που μου φαντάζει σωστός είναι «ο έρωτας της ζωής μου». Σε αγάπησα πολύ, πιο πολύ απ’ όσο μπορώ να σου περιγράψω και πιο λίγο απ’ όσο θα σε αγαπάω αύριο.

Κρίμα που δεν ήσουν σε θέση να λάβεις την τόση αγάπη, να δώσεις έστω και λίγη από αυτήν πίσω σε μένα. Που ήμουν συνεχώς δίπλα σου ακόμη κι όταν νόμιζες ότι σε άφηνα. Πού πας όμως τώρα; Τώρα που είμαι στα καλύτερά μου, τώρα που κι εσύ είσαι ο καλύτερος εαυτός σου; Τώρα που πλέον δε φοβάμαι να κάνω κάτι λάθος και να σε χάσω, γιατί πολύ απλά ήδη σε έχασα. Τώρα που είμαι απλά ο εαυτός μου.

Ο εαυτός μου εκείνος που τόσο πολύ κάποτε θαύμαζες. Άραγε τι πήγε λάθος κι αυτό ακριβώς το πρόσωπο δεν μπόρεσες να το αγαπήσεις έστω και λίγο; Αν κι εδώ που τα λέμε, ξέρω ότι μ’ αγάπησες κι ας μην ήθελες ούτε εσύ ο ίδιος να το παραδεχτείς.

Αυτές οι βραδινές σκέψεις με επισκέπτονται συχνά. Δεν μπορώ να κρύψω πόσο με πλήγωσε η συμπεριφορά σου, δεν μπορώ να σου κρύψω πόσο σ’ έχω ερωτευτεί. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, θέλω να έρθω να σε ψάξω, να σε βρω και να σου ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη που βγήκα πιο συναισθηματική απ’ όσο υπολόγισες. Να σου πω πριν φύγεις και χαθείς πως νιώθω κι είμαι τυχερή.

Ήταν τύχη που σε γνώρισα και μ’ εμπιστεύτηκες. Το κορμί σου και τον εαυτό που κρύβεις πίσω απ’ το τείχος άμυνας κι ανασφάλειας. Εκείνον τον εαυτό που δε φοβάται να μιλήσει για τις γκάφες του, την οικογένειά του και τα κρυφά του όνειρα. Υπήρξα τυχερή τα βράδια εκείνα που αφέθηκες έστω για λίγο στα χάδια και τη φροντίδα μου.

Οι νύχτες πια δεν περνάνε και φωνάζουν. Πως δεν μπορώ και δε θέλω να ζήσω χωρίς εσένα. Σου ζητώ να μη χαθείς. Να με κρατήσεις ζωντανή στις αναμνήσεις σου. Να είσαι παρών όταν κι οι δύο θα μεγαλώνουμε και θα συνεχίζουμε τις ζωές μας. Να μείνεις εδώ, να με βοηθάς με τα επικριτικά σου λόγια να θέλω να γίνομαι καλύτερη σε ό,τι επιλέγω να κάνω, πρώτα για μένα αλλά για να νιώθεις κι εσύ περήφανος.

Εσύ, ο μεγαλύτερός μου έρωτας που υπήρξε και που δυστυχώς κανένας άλλος δε θα υπάρξει. Κατέκτησες, δικαίως ή αδίκως, την πιο ξεχωριστή θέση.