Τα παρατάς όλα για μια καριέρα;

Έφτασε εκείνη η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων. Στη χώρα των περιορισμένων ευκαιριών, –γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν καθόλου–, νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους. Συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός εκείνων, νέων και μεγαλύτερων, που φεύγουν απ’ τη χώρα κυνηγώντας την προοπτική ενός καλύτερου αύριο στην καριέρα και κατά συνέπεια στη ζωή τους. Με την ελπίδα να μπορέσουν να εκπληρώσουν τους στόχους και τα όνειρά τους.

Τη διαδικασία αυτή την είχες στο μυαλό σου από παιδί. Σκεφτόσουν πως είναι εύκολη απόφαση, καθώς πρόκειται για το μέλλον και την καριέρα σου, δε θα υπάρξει κάποιο δίλημμα, απλά θα φύγεις κι εσύ όπως όλοι οι υπόλοιποι. Πάντοτε, βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού σου είχες τους γονείς σου και πόσο δύσκολο θα ήταν να τους αποχωριστείς -κι αυτοί εσένα. Δεν μπορούσες να φανταστείς αυτό που θα συνέβαινε στην πραγματικότητα, πώς θα είχες εξελιχθεί ως άνθρωπος.

Ωραίες κι οι καριέρες, κι οι στόχοι, κι η επιτυχία που σκεφτόμαστε πως μπορεί να ακολουθήσει. Μία ευκαιρία για μία ζωή όπως την έχουμε φανταστεί. Οι πιθανότητες να μην πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο το εξωτερικό είναι πολλές, γιατί ακούμε μα δεν ξέρουμε πραγματικά πώς είναι, αν θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε κι αν οι ευκαιρίες που σου δίνονται είναι όπως σου τις παρουσιάζουν. Αυτό είναι ένα ρίσκο που ο καθένας αποφασίζει αν αντέχει να το πάρει ή όχι. Τι γίνεται, όμως, με τους ανθρώπους και τη ζωή που έχεις χτίσει μέχρι σήμερα; Τα αφήνεις όλα πίσω και φεύγεις;

Σε μια ζυγαριά, απ’ τη μία μεριά οι άνθρωποί σου, η μέχρι τώρα ζωή σου σε μια χώρα που όσα προσφέρει δε σε ευχαριστούν και στην άλλη μεριά ένας προορισμός άγνωστος που σου υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον, περισσότερες ευκαιρίες να ασκήσεις το επάγγελμα που σπούδασες. Δύσκολη απόφαση.

Μεγάλωσες με τέτοιο τρόπο, που οι σχέσεις με τους φίλους και τους δικούς σου ανθρώπους είναι για σένα πολύ σημαντικές, είναι αυτές που σε ολοκληρώνουν. Είναι η αγάπη, η ασφάλεια και το να μοιράζεσαι τη ζωή σου μαζί τους που σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενος. Είναι αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις που κάνουν τον κόσμο λίγο πιο ανθρώπινο. Πώς αυτό μπορείς να το αφήσεις;

Απ’ την άλλη μεριά, κουράστηκες τόσα χρόνια για να τα καταφέρεις, για να σπουδάσεις, να προχωρήσεις στη ζωή σου. Μαζί σου κουράστηκαν κι οι γονείς σου –ίσως και λίγο παραπάνω– και θέλεις να τους κάνω περήφανους. Επιθυμείς, λοιπόν, όλοι αυτοί οι κόποι να δικαιωθούν. Να μαζέψεις νέες εμπειρίες, ιδέες κι αξίες και να γυρίσεις κάποτε πίσω στη χώρα αυτή που τόσο πολύ αγαπάς, να μπορέσεις να προσφέρεις κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ξέρεις, όμως, τι εκπλήξεις σου επιφυλάσσει η ζωή κι αν όντως θα γυρίσεις ποτέ πίσω.

Το δίλημμα είναι μεγάλο, δε λύνεται όσους ανθρώπους κι αν συμβουλευτείς. Η καρδιά σου σού λέει να μείνεις και να το παλέψεις με ό,τι έχεις και δεν έχεις και το μυαλό σου να φύγεις. Να φύγεις τώρα που η ηλικία σου είναι ακόμη η κατάλληλη, που δεν έχεις υποχρεώσεις και κανείς δεν εξαρτάται από εσένα. Να πας να χτίσεις την καριέρα που ονειρεύεσαι, να κοπιάσεις, να ανοίξεις το μυαλό σου και να γεμίσεις με εφόδια και δύναμη. Μα το χέρι σου τρέμει και δεν μπορεί να πατήσει υποβολή στη νέα αυτή αίτηση για εργασία στον τάδε μακρινό προορισμό.

Πώς μπορεί κάποιος, λοιπόν, να πάρει μια τόσο μεγάλη απόφαση; Είτε μείνεις είτε φύγεις κάτι καλό θα βγει, γιατί πάντα έτσι γίνεται, όλα για καλό. Το θέμα είναι το καλύτερο, να πετύχεις για εσένα το καλύτερο.

Μα, αλήθεια, υπάρχει κάτι σπουδαιότερο απ’ τις δεμένες ανθρώπινες σχέσεις; Εκείνες που αποτελούν στήριγμα και σε γεμίζουν χρόνια τώρα με κουράγιο και κίνητρα να συνεχίσεις να παλεύεις. Είναι οι σχέσεις με τους κολλητούς και τους γονείς σου, ίσως κι έναν άνθρωπο που τον ονόμασες δικό σου. Πώς τους αφήνεις πίσω;