Με στοιχηματικούς όρους θα μιλήσουμε για τον έρωτα, άλλωστε όλα είναι θέμα τύχης και συγκυριών. Πόσο θα ’θελα να είμαι στη θέση εκείνων που ερωτεύονται αυτούς που τους ερωτεύονται, αλλά η καρδιά μου είναι άναρχη και πάντα κάνει το δικό της. Κατά τη διάρκεια της ερωτικής μας ενηλικίωσης, ερχόμαστε σε επαφή με διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Άνθρωποι που είναι διαθέσιμοι ή μη, ερωτεύσιμοι ή ερωτευμένοι με τη ζωή ή με άλλους, εραστές ή δοτικοί, σύντροφοι ή απλώς τρελοί, εγωπαθείς ή ανασφαλείς. Είμαστε συνονθύλευμα επιλογών και κράμα συναισθηματικών αλληλεπιδράσεων.
Πόσο σπάνιο είναι να ερωτευθείς και να σε ερωτευθούν συν τω χρόνω, με τον ίδιο τρόπο, την ίδια ένταση και στον ίδιο βαθμό! Πόσο δύσκολο είναι να βρεις εκείνο τον άνθρωπο, που θα κοιμάστε μαζί το βράδυ και η σκέψη σου δε θα θέλει να δραπετεύσει μακριά του, η ψυχή σου δε θα τριγυρίζει σε όνειρα άλλων και εσύ θα νιώθεις όχι απλά συμβιβασμένος με την ευτυχία που νομίζεις ότι βιώνεις, αλλά κυριολεκτικά και μεταφορικά ευτυχισμένος! Μακάριοι όσοι δεν έχουν χάσει αυτό το στοίχημα…
«Η αμοιβαιότητα είναι ο νόμος της αγάπης» έλεγε ο Ανρί Λακορντέρ. Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Δηλαδή, αν αισθάνεσαι κάτι που δεν είναι αμοιβαίο, δεν είναι αγάπη; Και αντιστρόφως, αν και οι δύο έχουν συναισθήματα, είναι σίγουρα αγάπη; Αν έχει μόνο ο ένας είναι απλά μια καψούρα; Και τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ανήσυχοι τα βράδια, να φοβόμαστε μήπως έχει πάθει κάτι ο άνθρωπος που μας ενδιαφέρει, να ζηλεύουμε τα άτομα που τον περιτριγυρίζουν, να νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτά που έχει καταφέρει, να είναι μακριά και να τον νιώθουμε κοντά μας, να τον βρίζουμε και παράλληλα να τον ζητάμε, να θέλουμε να είναι καλά, ακόμη και με μία άλλη επιλογή δίπλα του. Όχι, δεν είναι απλή καψούρα αυτή φίλοι μου. Όταν το απωθημένο γίνεται μέρος της ύπαρξής σου, όταν τρώει το μέσα σου και κατασπαράζει τα σωθικά σου, όταν έχεις μάθει να ζεις με αυτό, τότε ξέρεις ότι αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησες, δεν τον θέλησες μόνο.
Η καψούρα είναι εκείνο το συναίσθημα που σε κατακλύζει, όταν το παράπονο και κυρίως η έλλειψη ανταπόδοσης σου δημιουργεί απογοήτευση και πόνο. Είναι ο έρωτας όμως τέλος ανταποδοτικό; Είναι η αγάπη, η πραγμάτωση αυτής της ανταπόδοσης; Μπορεί να είσαι ερωτευμένος με κάποιον και εκείνος όχι. Δεν απαιτείς να σε ερωτευθούν, δε ζητιανεύεις συναισθήματα, δε ζητάς ελεημοσύνες από συναισθηματικά αχάριστους και κυρίως από ανθρώπους που αρκούνται στο «λίγο», στο γλυκανάλατο, σένα «είμαι εδώ», «θα βρίσκομαι δίπλα σου», «μαζί για πάντα».
Ο έρωτας μάτια μου, δε χρειάζεται τυμπανοκρουσίες, αυτά είναι για τους συναισθηματικά ανασφαλείς που προσπαθούν να καμουφλάρουν την ανάγκη τους για επιβεβαίωση μέσα από καρδούλες και γελάκια. Αυτός που σε αγαπά, δε μιλά. Στα μάτια του κρύβεται όλη η αγάπη. Οι φλυαρίες και οι άσκοπες επιδεικτικές ερωτοτροπίες, είναι εμετικά εξοστρακισμένες από το ερωτευμένο είναι μου. Αν σου φτάνουν αυτές, τότε με γεια σου, με χαρά σου φίλε μου!
Για να νιώσεις ολοκληρωμένος, ψυχικά ενεργός και αποδεκτός, έχεις ανάγκη την αγάπη. Η αγάπη των φίλων σου, είναι απαραίτητη γιατί χωρίς αυτή χάνεις το αμέριστο στήριγμά σου, την αυτοπεποίθησή σου και την ασφάλεια της επιλογής σου. Το να αγαπηθείς όμως από αυτόν που αγάπησες, δεν είναι απλά ανάγκη, είναι προϋπόθεση, η βασική της ευτυχίας σου. Πως να μιλήσω λοιπόν για ευτυχία, όταν εσύ δε με αγάπησες!
Με αυτόν τον επαγωγικό συλλογισμό οδηγούμαστε στην έννοια της αμοιβαιότητας. Αν η πιο δημοκρατική στιγμή στον έρωτα είναι εκείνη του αμοιβαίου οργασμού, τότε η πιο δημοκρατική στιγμή της αγάπης είναι εκείνη της αμοιβαίας ρήξης του εγωισμού. Το ξέρουμε ότι μερικοί θεωρούν τον εαυτό τους αλάνθαστο και τα συναισθήματά τους αμετακίνητα σαν βουνά. Ας αφήσουμε το χρόνο να κρίνει… Η έλλειψη του αμοιβαίου δεν αποτελεί δαμόκλειο σπάθη για την ύπαρξη της αγάπης. Αποτελεί αρνητικό παράγοντα της συντροφικότητας και της ψυχικής και σωματικής συνύπαρξης.
Εσείς λοιπόν οι τζογαδόροι, που χάσατε στο παιχνίδι της αγάπης, που ο έρωτάς σας δε συναντήθηκε ποτέ με την αμοιβαιότητα, που ζήτησε πολλά και δεν του δόθηκε τίποτα, που λησμονήθηκε όπως οι θύμησες του μεσοπολέμου, μη νιώθετε μειονεκτικά. Έχετε κερδίσει ένα άλλο, σημαντικότερο στοίχημα, εκείνο με τα όρια του εαυτού σας. Κι αυτό γιατί έχετε μάθει πλέον να τα ξεπερνάτε κι όχι να σας καθηλώνουν.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
