Νιώθω, νιώθω βροντοφωνάζεις στον εαυτό σου για να πιστέψεις αυτό που σου συμβαίνει. Ερωτεύθηκες. Κοιμάσαι και ξυπνάς με τη σκέψη ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Ακόμη και στα όνειρά σου ο πρωταγωνιστής είναι εκείνος. Και μέσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων κι επιθυμιών αναρωτιέσαι: «Άραγε εγώ παίζω καθόλου στα όνειρά του;» Κι αγχώνεσαι κι αμφιβάλλεις κι ενώ αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι γουστάρεις, συγχρόνως το αρνείσαι με πείσμα. Φοβάσαι.
Άτιμε φόβε! Καταστρέφεις τα πιο όμορφα συναισθήματα και ριζώνεις εκεί που βλασταίνει η ελπίδα για μια απρόσμενη ευτυχία. Αναρωτήθηκες ποτέ, γιατί φοβάσαι. Τι είναι εκείνο που σου δημιουργεί αναστολές κι ανασφάλεια; Ο έρωτας είναι έμπνευση, πηγή ζωής και δημιουργίας, μας κάνει χαρούμενους και σε διαρκή ευφορία. Φοράει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας και τα βλέπουμε όλα με μια πιο αισιόδοξη ματιά. Τι σε κάνει να φοβάσαι λοιπόν;
Ξέρω. Η απόρριψη. Η μη ανταπόκριση στα συναισθήματά σου, αυτή σε τρομάζει. Να νιώθεις τόσα και να μην ξέρεις, αν ο άνθρωπος που σου δημιούργησε αυτά τα συναισθήματα αισθάνεται το ίδιο. Κι υπάρχει φυσικά και μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση, να γνωρίζεις ήδη ότι υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος στη ζωή του ή να έχει ξεκαθαρίσει απ’ την αρχή ότι δε θέλει συναισθηματισμούς και δεσμεύσεις.
Θέλω να αναφέρω κάτι σ’ αυτό το σημείο. Ό,τι κι αν κάνεις, τόνους προσπαθειών κι αν καταβάλλεις, δε γίνεται να γλυτώσεις απ’ το συναίσθημα. Αν είναι να σου συμβεί, θα σου συμβεί. Συναίσθημα φυγείν αδύνατον. Δυστυχώς, δεν επιλέγουμε τον άνθρωπο που μας ιντριγκάρει και ξυπνά τον ερωτύλο εαυτό μας, μπορούμε όμως να ελέγξουμε την έκθεση όσων νιώθουμε. Εντάξει, κάποιες φορές ούτε κι αυτή! Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να κυριαρχήσεις στο ένστικτο και στην εν γένει συναισθηματική σου φύση και να εμποδίσεις την ανάπτυξη του έρωτα. Ερωτεύεσαι έτσι απλά. Από εκεί και πέρα τι κάνεις;
Όταν ο έρωτας είναι αμοιβαίος, δε σε απασχολεί τίποτα. Δεν υπάρχει χώρος για να γεννηθούν αρνητικά συναισθήματα κι αμφιβολίες. Οι ερωτικές διαβεβαιώσεις, τα κομπλιμέντα και η συνεχής συζήτηση, το εμφανές ενδιαφέρον κι η εκδήλωση έστω και μιας μικρής ζήλειας έρχονται να ηρεμήσουν την ψυχή σου και να καταλαγιάσουν τους φόβους σου.
Όταν όμως αρχίζει να μην απαντά στα μηνύματά σου, βλέπεις να δείχνει ενδιαφέρον κι αλλού, αρχίζουν να γίνονται πιο σπάνιες οι συναντήσεις σας ή βλέπεις ότι υπάρχει και κάτι άλλο στη ζωή του ξυπνά μέσα σου το θηρίο του φόβου.
Κι είναι βραδιές που νιώθεις η μοναξιά να σε πνίγει, οι σκέψεις σου να κάνουν ένα θόλο γύρω σου και να μην αφήνουν καμιά ευχάριστη εικόνα να ξεθολώσει το μαύρο τοπίο, οι ανασφάλειες σε κάνουν ν’ αμφιβάλλεις για σένα και να ψάχνεις ένα-ένα τα υποτιθέμενα ψεγάδια σου, φάσκεις κι αντιφάσκεις σχετικά με το αν θέλεις ή όχι το συγκεκριμένο άνθρωπο και στο τέλος ξεσπάς σε κλάματα για να διώξεις την πίεση.
Φοβάσαι αυτό που νιώθεις, φοβάσαι τις διαστάσεις του, φοβάσαι ότι ίσως πάλι πληγωθείς, φοβάσαι να το αφήσεις να επωάσει μέσα σου. Λες και μπορείς να πεις σταμάτα κι αυτό θα σ’ ακούσει. Λατρεύω εκείνους που αυτοπειθαρχούν στις αποφάσεις τους, αλλά σε ζητήματα καρδιάς δύσκολο να υπακούσουμε οι περισσότεροι στη λογική μας.
Δε φοβάσαι ν’ αφεθείς όταν ξέρεις με βεβαιότητα ότι σε νοιάζονται. Δε φοβάσαι να δώσεις όταν ξέρεις ότι θα εκτιμηθεί ο χρόνος κι η προσφορά σου. Δε φοβάσαι ν’ αγαπήσεις όταν είσαι σε χέρια που η αγκαλιά είναι το μοναδικό σχήμα τους για σένα. Δε φοβάσαι τα συναισθήματά σου όταν είναι αμοιβαία.
«Κοίτα μικρέ. Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή. Και ξέρω πως αν μου πάρεις τον έρωτα από μέσα μου, θα μου πάρεις τη ζωή μαζί. Θα με στριμώξεις και θα με ταπεινώσεις άγρια μ’ αυτόν τον τρόπο», έλεγε η Μαλβίνα Κάραλη.
Κι όπως όλοι ξέρουμε σε κάθε χειραψία απαιτούνται δυο άνθρωποι με την ίδια θέληση ν’ αγγίξουν τον άλλο και να γνωριστούν. Έτσι και στον έρωτα απαιτούνται δυο ψυχές με αμοιβαία αισθήματα.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
