Οι άνθρωποι έχουμε τη ροπή να επιρρίπτουμε στον άλλον ό,τι κι αν συμβαίνει σε μια σχέση. Είτε ο άλλος είναι σύντροφος είτε και μια άλλου είδους ανθρώπινη επαφή. Η ανάληψη των ευθυνών μας είναι ίσως η πιο αποφευκτέα κατάσταση για όλους μας. Είμαστε όλοι ολίγον ευθυνόφοβοι ή εγωιστές.
Πάντα έχουμε δίκιο ό,τι κι αν γίνει, πάντα πρέπει ο άλλος να ζητήσει συγγνώμη και ν’ αναλάβει το φταίξιμο για ό,τι έχει συμβεί, γιατί αποκλείεται εμείς να έχουμε κάνει κάτι στραβό. Πάντα ο άλλος φταίει, όχι εμείς. Αλήθεια, θέλουμε και τα λέμε ή μας ξεφεύγουν; Σοβαροί άνθρωποι είμαστε, νομίζω, ας ασχοληθούμε λίγο πιο ουσιαστικά με το μέσα μας και την αντανάκλασή του στις σχέσεις μας.
Δε φταίει μόνο ο άλλος σε μια σχέση, φταίμε κι εμείς. Κι όσο δύσκολο είναι να εντοπίσουμε τις δικές μας λανθασμένες συμπεριφορές, τόσο δυσκολότερο είναι να τις διορθώσουμε. Απαιτείται χρόνος ενασχόλησης με τον εαυτό μας, ενδοσκόπησης, και βαθύτερης φιλοσοφίας του τι θέλουμε και τι ζητάμε από μια σχέση. Όταν στόχος μας είναι η μακροβιότητα αυτής της σχέσης, δεν μπορούμε να φερόμαστε ατομικιστικά κι ο εγωισμός μας να υπερνικά την έννοια του «μαζί».
Για να μπορέσουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες οφείλουμε να συζητάμε με τον άνθρωπό μας. Η επικοινωνία δένει τα ζευγάρια και γενικά είναι η κόλλα στις ανθρώπινες σχέσεις. Μέσω του διαλόγου μπορούμε να εντοπίσουμε τα σημεία στα οποία υπερβάλλαμε, διαχειριστήκαμε επιπόλαια ή ο αυθορμητισμός μας κυριάρχησε έναντι πιο μελετημένων ενεργειών.
Άνθρωποι είμαστε και είναι φυσικό να κάνουμε κι εμείς λάθη και στο πώς εκφράζουμε όσα νιώθουμε, αλλά και στο πώς αλληλεπιδρούμε με το σύντροφό μας. Η σχέση μας είναι ένα μόρφωμα που λειτουργεί με γνώμονα τη θέληση και των δύο συντρόφων να υπάρχει η σχέση αυτή και να εξελίσσεται.
Όταν μπαίνεις σε μια σχέση αναλαμβάνεις την ευθύνη να προσπαθείς να την διατηρήσεις. Και για να διατηρηθεί μια σχέση μέσα στο χρόνο και για να μη γίνει βορά των προσωπικών φιλοδοξιών και της ματαιοδοξίας του καθενός μας πρέπει ν’ αφουγκραζόμαστε τα προβλήματα, να ρίχνουμε τον εγωισμό μας και να παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
Η αναγνώριση και η παραδοχή των δικών μας λαθών οδηγεί σίγουρα στην καλύτερη συνειδητοποίηση της κατάστασης, στην ομαλότερη λειτουργία της σχέσης και σ’ ένα πιο ισχυρό δέσιμο με το σύντροφό μας.
Είναι προτιμότερο να κάνεις λάθη, παρά να μένεις άπραγος και να επιρρίπτεις ευθύνες στην άλλη πλευρά. Όποιος κάνει λάθη, φαίνεται ότι προσπαθεί να σώσει κάτι. Κι είναι εύλογο ότι όποιος σ’ αγαπά θα σε συγχωρήσει και θ’ αναγνωρίσει την προσπάθειά σου, πρώτον να σκεφτείς τη σχέση κι ύστερα τον εαυτό σου και δεύτερον την υποχώρηση που έκανες χάριν μιας πιο ευχάριστης συμβίωσης και συνύπαρξης.
Η σχέση δεν υπήρχε από πριν. Υπάρχει, επειδή κι οι δυο θέλουμε να υπάρχει. Κάθε προσπάθεια, λοιπόν, ενέχει και πιθανότητα λαθών. Σημασία έχει ν’ αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, ν’ αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, να λέμε πού και πού και καμιά «συγγνώμη» και να σκεφτόμαστε ότι μια σχέση αντέχει στο χρόνο, όταν γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμοί.
Ποτέ δε φταίει μόνο ο άλλος, αλλά πάντα φταίμε κι οι δυο. Γιατί η σχέση αποτελείται από δύο άτομα με διαφορετικούς χαρακτήρες, προσωπικότητες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η καθεμία, που λόγω της αγάπης αποφάσισαν να συνυπάρξουν.
Όλα, λοιπόν, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν αγαπάς τον άνθρωπό σου και εξακολουθείς να θέλεις να είστε μαζί, τότε θ’ αναλάβεις την ευθύνη των πράξεών σου και το φταίξιμο, ακόμη και για περισσότερα απ’ όσα έφταιξες.
Ο Ν. Καζαντζάκις έλεγε: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω». Δεν αξίζει πέρα απ’ τον κόσμο, λοιπόν, να σώσεις και το δικό σου κόσμο; Την αγάπη σου. Τι λες;
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
