Δε θέλω ν' ανήκω σε ό,τι μου λείπει

Έχεις νιώσει ποτέ μεγαλύτερη εξάρτηση απ’ αυτή; Να εξαρτάσαι από κάποιον που σου λείπει, που είναι απών, που σε αφήνει να υποφέρεις μακριά του, ενώ γνωρίζει ότι η απουσία του σου προκαλεί πόνο; Σου κατατρώει την ψυχή αυτό το φευγιό. Εσύ που μου λείπεις λοιπόν, βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι σου ανήκω.

Ναι, καλά διάβασες. Μπορεί να είμαι δυνατή ή έστω να φαίνομαι, να παλεύω για μια καλύτερη τύχη, να τα δίνω όλα για όλα, να είμαι διεκδικητική, να μην αφήνω καρφίτσα να πέσει κάτω, να γίνομαι θυσία για σένα, αλλά μέσα μου είμαι τόσο ευάλωτη που μόνο αν σπάσεις όλες τις άμυνές μου μπορείς να με νιώσεις. Γιατί πολλές φορές και τα ανοιχτά βιβλία, έχουν υποσημειώσεις που κρύβουν θησαυρούς, ίσως και το κλειδί για την ερμηνεία όλων όσα διάβασες.

Μου λείπεις και το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα. Μπορείς να το διακρίνεις άνετα στην αργόσυρτη και βαριεστημένη καλημέρα μου, στα νωχελικά βήματά μου, στο σκέτο μου καφέ, στους αξημέρωτους διαλόγους με τους φίλους μου, σ’ αυτά που σκέφτομαι και σε εμπεριέχω σαν να μην έφυγες ποτέ, σ’ αυτά που αντικρίζω κι αισθάνομαι και σένα κάπου δίπλα, να τ’ αντικρίζεις μαζί μου.

Μου λείπεις. Αρκετά συχνά, πριν κοιμηθώ, σκρολάρω τις φωτογραφίες σου, λες και δεν τις έχω ξαναδεί, σαν να είναι η πρώτη φορά. Και κάθε φορά θυμάμαι γιατί σε ερωτεύτηκα και το κενό γιγαντώνεται. Κι αν τύχει κι ανοίξεις το παράθυρο της συνομιλίας μας, που πια δεν ανοίγεις ποτέ, θα δεις αργά τη νύχτα να χοροπηδάνε οι τελείες, καθώς πάντα πάω κάτι να γράψω και ποτέ δε στέλνω αυτό που σκέφτηκα. Ξέρεις τι με σταματά; Ούτε ο εγωισμός ούτε η αξιοπρέπεια.

Η αγάπη μου για την ελευθερία είναι. Η αγάπη να μην ανήκω, να μην ανέχομαι τους περιορισμούς και τα πρέπει. Δε θέλω ν’ ανήκω σε κανέναν, πόσο μάλλον σε κάποιον που μου λείπει. Θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου με κάποιον που έχει το σθένος να κάνει χώρο στη ζωή του για μένα, να θέλει τρελά να με στριμώξει μέσα σ’ αυτή, όπως  και να ‘χει. Να βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες για να με κρατήσει κοντά του με τη δύναμη της αγάπης του, όχι με δήθεν κόλπα, αποστάσεις και σιωπές.

Δε γουστάρω ν’ ανοίγω τα μάτια μου και να είσαι η πρώτη σκέψη μου. Με σκοτώνει η ιδέα ότι μπορεί να σε σκέφτομαι περισσότερο απ’ τους ανθρώπους που μ’ αγαπούν κι αγαπώ. Ραγίζει η ψυχή μου όταν, ακόμη και σήμερα, απογοητεύομαι από απόψεις και πράξεις σου, που δε με αφορούν άμεσα. Είναι πλήγμα στην επιλογή μου.

Ώρες-ώρες δανείζομαι χαμόγελα για να νιώσω ότι είμαι καλά και χωρίς εσένα. Ξέρεις, αυτή η πεποίθηση της δύναμης και της υπεροχής έναντι σε ό,τι σε διαλύει. Είναι στιγμές που τα καταφέρνω και μετά πάλι κατρακυλώ. Αλλά βάζω τη λογική σε λειτουργία, παραγκωνίζω το συναίσθημα κι επαναλαμβάνω στον εαυτό μου και μόνο: «δε θέλω ν’ ανήκω σε ό,τι μου λείπει». Δε θέλω να υποφέρω για έναν άνθρωπο που επέλεξε να μου λείπει, αδιαφορώντας πλήρως για τα συναισθήματά μου.

Δε μου αρέσει να ανήκω σε κανέναν, εκτός απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Εγώ κυριεύω τις επιθυμίες μου και δεν ανέχομαι να εξαρτώμαι από κάποιον που λείπει απ’ τη ζωή μου. Κάποιον που λείπει απ’ το κρεβάτι, απ’ την αγκαλιά μου, απ’ τη μέρα και τη νύχτα μου. Θυμώνω που εμμένει πεισματικά να εμφανίζεται στη σκέψη και στα όνειρά μου, αλλά ως κάθε κόμπος που δένεται, η μόνη λύση είναι να τον κόψεις, αν δε λύνεται.

Δε θέλω ν’ ανήκω σ’ όποιον είχε την επιλογή να μείνει και να μ’ αγαπήσει κι επέλεξε να φύγει και να με ξεχάσει. Δε θέλω ν’ ανήκω σ’ όποιον δεν ήταν και δεν είναι δίπλα μου να με ζει στα καθημερινά. Δε θέλω ν’ ανήκω σε μια ανάμνηση που μου ‘χει γίνει εξάρτηση. Γιατί όσο κι αν την αγαπώ και την επαναφέρω, εσύ λείπεις.

Κι αφού εσύ λείπεις, εγώ γιατί να σου ανήκω;