Όσο πλησιάζουν οι γιορτές μπαίνουμε όλο και περισσότερο σε κλίμα προσφοράς και αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας. Θα έπρεπε, όμως, αυτή τη διάθεση να την έχουμε όλο το χρόνο κι όχι μόνο, όταν πλησιάζουν Χριστούγεννα. Δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο, κι αντί να υπερτερεί η αίσθηση ατομικότητας και εγωκεντρικότητας, είναι προτιμότερο να είμαστε άνθρωποι με ευγενική καρδιά. Αρκεί όμως αυτό;
Δεν αρκεί να έχουμε ευγενική καρδιά, γιατί η καρδιά ναι μεν εμπεριέχει και γεννά όλα τα συναισθήματα, αλλά μένει στη διάθεση αλληλεγγύης. Για να περάσουμε στην πράξη και να βοηθήσουμε κάποιον πρέπει να έχουμε και ευγενικά χέρια.
Η αλήθεια είναι πως τα ευγενικά χέρια δεν τα έχουμε εκ φύσεως. Τα αποκτούμε στην πορεία της ζωής μας, καθώς αρχίζουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε πόσο μικροί είμαστε στο σύνολο της ανθρωπότητας και πως αν δεν απλώσουμε εμείς το χέρι στο διπλανό μας, σε μια παρόμοια, μελλοντική, δική μας στιγμή ανάγκης, δε θα μας βοηθήσει κανείς.
Μόνο αν έχουμε πνεύμα σύμπνοιας και αλληλοβοήθειας μπορούμε να πάμε μπροστά ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Μέσα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης μετράμε πλέον διπλά και τριπλά αυτά που ξοδεύουμε. Υπάρχουν όμως για μένα και για τον καθένα μας, ο οποίος θέλει ν’ αγγίξει λίγο περισσότερο την ουσία της ανθρωπιάς του, κάποια πράγματα που τα δίνουμε απλόχερα όταν μας ζητηθούν γνωρίζοντας ότι βοηθάμε.
Τις περισσότερες φορές είναι πολύ μικρής αξίας το κόστος της προσφοράς μας, αισθανόμαστε όμως ότι κάνουμε κάτι σημαντικό. Γιατί εγώ, εσύ κι ο καθένας μας δίνουμε μια μικρή βοήθεια με πολλούς τρόπους. Μ’ ένα μικρό ποσό με το οποίο βοηθάμε ένα παιδάκι που έχει ανάγκη, ένα συνάνθρωπό μας που χρειάζεται επειγόντως κάποια χρήματα για νοσηλεία, έναν οργανισμό που υποστηρίζει συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων που χρήζουν φροντίδας.
Αλλά εκτός απ’ τα χρήματα βοηθάμε κι αλλιώς. Μ’ ένα πιάτο φαγητό ή λίγα μελομακάρονα που πάμε στο γείτονά μας που ξέρουμε ότι μένει μόνος και δεν έχει κάποιο δικό του κοντά. Με το να δωρίζουμε τα παλιά μας ρούχα σε συμπολίτες μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν νέα. Με μια αγκαλιά, ακόμη και με μια κάρτα ευχετήρια.
Υπάρχει τόση μοναξιά σ’ αυτόν τον κόσμο και κάθε μέρα η αποξένωση των ανθρώπων μεγαλώνει. Το καλό με τις γιορτές είναι ότι λόγω του γενικευμένου κλίματος ζεστασιάς και αγάπης, είμαστε κι εμείς πιο καλοπροαίρετοι και πιο ανοιχτοί στην προσφορά. Γιατί να περιμένουμε όμως να έρθουν αυτές οι λίγες μέρες του χρόνου για να βοηθήσουμε;
Είναι όμορφο να πιστεύουμε στο νόμο του κάρμα, γιατί μας βάζει στη λογική να ομορφαίνουμε τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας κάνοντας το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Κι όμως, η ίδια η ζωή έρχεται και σε ανταμείβει από εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλά ακόμη κι αν δεν πιστεύεις στον κύκλο της καλής ενέργειας, πίστεψε στον εαυτό σου και στη δύναμη που έχεις ως άνθρωπος να κάνεις με μία σου μικρή κίνηση ανθρωπιάς, έναν άνθρωπο χαρούμενο.
Δε γεννηθήκαμε για να είμαστε μόνοι. Γεννηθήκαμε για να συνυπάρχουμε με άλλους, αν όχι ίδιους, παρόμοιους στη φτιαξιά ανθρώπους με παράλληλες ζωές. Αξίζει πού και πού να βγαίνουμε απ’ το μικρόκοσμό μας και να βλέπουμε τη θέα στο διπλανό μπαλκόνι, όχι για να τη συγκρίνουμε με τη δική μας, αλλά για να δείξουμε τη διαθεσιμότητά μας σε περίπτωση που μας χρειαστούν. Ακόμη κι αν δε μας χρειαστεί ο δίπλα ποτέ, η δική μας ύπαρξη δίπλα του, θα τον κάνει να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια και θα του δώσει τη δυνατότητα να μας εμπιστευτεί πιο εύκολα. Το παράδειγμα που έδωσα ήταν μεταφορικό, όμως ακριβώς έτσι λειτουργούν κι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Λείπουν απ’ τον κόσμο μας οι άνθρωποι που πέρα απ’ την ευγενική καρδιά έχουν κι ευγενικά χέρια. Τρυφερά, απαλά στο χάδι, ικανά να σε σφίγγουν τόσο δυνατά σε κάθε αγκαλιά, που να σε ξανακολλούν. Χέρια δυνατά για ν’ αφήνεσαι να σε καθοδηγήσουν και χέρια που πάντα είναι εκεί δίπλα να πιάσουν το δικό σου στην πρώτη δυσκολία. Χέρια που έχουν μάθει ν’ αγαπούν ανιδιοτελώς και να προσφέρουν ό,τι μπορούν, υλικό και άυλο.
Ο κόσμος μας θα ήταν σίγουρα καλύτερος αν απ’ τις διαθέσεις περνούσαμε στις πράξεις κι αν απ’ την καρδιά δίναμε έναυσμα στα χέρια ν’ αγαπήσουν. Ίσως τότε η αγάπη να ήταν λίγο πιο απτή.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
