Γυναίκα. Μία λέξη που κλείνει μέσα της όλη τη δημιουργία. Για κάποιο λόγο δε μου αρέσουν τα αφιερώματα, ούτε οι ημέρες που καθιερώνουν επετείους για να μας θυμίζουν τη σημαντικότητα κάποιων συμβάντων, προσώπων ή εννοιών. Κάποιες στιγμές όμως νιώθεις την ανάγκη να γράψεις λίγες αράδες σκέψεων, έτσι για να βάλεις κι εσύ ένα λιθαράκι στον επαναπροσδιορισμό της σημασίας εορτών, όπως η σημερινή.
Το πλάσμα που απ’ την αρχή της ύπαρξης υπήρξε η αμαρτία, ο παράδεισος κι η κόλαση μαζί, η έμπνευση, η πονηριά κι η σοφία, η πλάση ολόκληρη, η επιλογή κι η μοίρα. Το πλάσμα που αποτέλεσε την αφορμή για την έναρξη φιλοσοφικών συζητήσεων, εξυμνήθηκε μέσω της ποίησης όσο κανένα άλλο, κατηγορήθηκε, χλευάστηκε, αδικήθηκε απ’ την κοινωνία, ποδοπατήθηκε, αιχμαλωτίστηκε, χειραφετήθηκε και σήμερα είναι το πιο αξιοζήλευτο ον για τη δύναμη, την αντοχή και τους πολλαπλούς ρόλους που συνδυάζει. Ίσως και το πλάσμα με τον πιο περίπλοκο ψυχισμό.
«Ένα είδος ειδώλου είναι η γυναίκα, ανόητου ίσως, αλλά εκθαμβωτικού, μαγευτικού που απ’ το βλέμμα του κρέμονται οι μοίρες κι οι προθέσεις» γράφει στα Αισθητικά Δοκίμια ο Charles Baudelaire. Το θηλυκό φύλο του ανθρώπινου είδους λοιπόν χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως αδύναμο, υποδεέστερο, αδαές και δεν είχε για πολλά χρόνια τα ίδια δικαιώματα που απολάμβανε ο ανδρικός πληθυσμός.
Μέσα από σκληρούς αγώνες, όπως η απεργία που οργάνωσαν οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης την 8η Μαρτίου του 1857, οι γυναίκες διεκδίκησαν βιώσιμα ωράρια εργασίας κι εξίσωση του μισθού τους με εκείνου των ανδρών. Οι εργαζόμενες προχώρησαν σε κινητοποιήσεις που βάφτηκαν με αίμα, καθώς η αστυνομία κατέστειλε την απεργία με τα όπλα.
Στη μνήμη των γυναικών εκείνων που έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενες για τα εργατικά τους δικαιώματα καθιερώθηκε το 1910 στη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των εργαζόμενων γυναικών των σοσιαλιστικών κομμάτων, να γιορτάζεται η 8η Μαρτίου ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Από τότε έχουμε κάνει πολλά βήματα και στο νομικό κομμάτι, αλλά και στον αγώνα για την κοινωνική μας καταξίωση.
Παρ’ όλα αυτά η σημερινή ημέρα ανήκει σε όλες τις γυναίκες που δίνουν νόημα σ’ αυτή τη λέξη. Ακράδαντα πιστεύω ότι γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι.
Η σημερινή ημέρα λοιπόν είναι αφιερωμένη στις γυναίκες που έφεραν έστω και μία ζωή στον κόσμο, αλλά και σε εκείνες που μπορεί να μη στάθηκαν τυχερές για να βιώσουν το θαύμα της γέννησης ενός παιδιού, είναι όμως η αγάπη προσωποποιημένη για τους γύρω τους.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που τρέχουν καθημερινά στο στίβο της επιβίωσης, χωρίς να δίνουν βάση στις τυχόν υπάρχουσες διακρίσεις. Σε εκείνες που νιώθουν έντονα την ανάγκη της προσφοράς, σε εκείνες που θέλουν να είναι ανεξάρτητες, να συνεισφέρουν στα οικογενειακά βάρη, να αισθάνονται χρήσιμα μέλη της κοινωνίας μας. Σε εκείνες που ακόμη κι αν δεν περισσεύει κάτι απ’ το φαγητό που μαγείρεψαν, θα βρουν κάτι να σε φιλέψουν.
Στις ηρωίδες της διπλανής πόρτας, στις γυναίκες με αναπηρία, που μπορεί να βίωσαν το σκληρό πρόσωπο της ζωής, αλλά δεν έπαψαν να χαμογελούν. Χρόνια πολλά στις γυναικάρες που αντιμετώπισαν τον καρκίνο κατά πρόσωπο και δε σταμάτησαν ούτε μία μέρα να αισθάνονται γυναίκες βάζοντας έστω και μία γραμμή αϊλάινερ. Σε εκείνες που δουλεύουν αξημέρωτα με βαριά πόδια και πόνους στη μέση για να μη λείψει τίποτα απ’ τα παιδιά τους. Σε εκείνες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διαπαιδαγώγηση των τέκνων τους κι εγκατέλειψαν τις φιλοδοξίες τους.
Σε εκείνες που διέπονται από αξιοπρέπεια και ήθος, που η γοητεία είναι συνώνυμο της προσωπικότητάς τους κι η ομορφιά δείγμα καλοσύνης της ψυχής τους. Σε εκείνες που δε βγαίνουν απ’ το σπίτι χωρίς κραγιόν, που το άρωμά τους το θυμάσαι πάντα, σε εκείνες που σου φτιάχνουν τη μέρα, σε φροντίζουν, αλλά και σε προκαλούν. Σε εκείνες που δε διστάζουν να κάνουν το πρώτο βήμα, γιατί ξέρουν τι θέλουν. Αλλά και σε εκείνες που αποχωρούν όταν δεν υπάρχει χώρος στη ζωή του άλλου.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που ερωτεύονται με πάθος, που δίνουν και δίνονται χωρίς όρια, που σέβονται την ψυχή του άλλου. Σε εκείνες που πιστεύουν στον εαυτό τους και δεν έχουν ανάγκη από κόλακες, αλλά από συνοδοιπόρους. Σε εκείνες που πάντα είναι πρόθυμες να σ’ αγκαλιάσουν όταν τις έχεις ανάγκη και νιώθεις ειλικρινά ευλογημένος που τις έχεις δίπλα σου.
Η ημέρα ανήκει σ’ όσες δε σταμάτησαν να κυνηγούν τα όνειρά τους, σε όσες συμβιβάστηκαν με τη μοναξιά τους γιατί επέλεξαν να κυκλοφορούν με το μέτωπο καθαρό, σε όσες τόλμησαν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι για να του χαρίσουν απλόχερα αγάπη. Γιατί αυτό είναι η γυναίκα, αγάπη. Όσο περίπλοκο πλάσμα κι αν φαίνεται, αγάπησέ τη κι ας μην καταλαβαίνεις τι σκέφτεται. Θα σε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου.
Χρόνια πολλά σε κάθε γυναίκα. Στη μητέρα που ο πόνος της προσφέρει ζωή, στη γιαγιά που σου μαθαίνει την ανιδιοτελή αγάπη απ’ την πρώτη μέρα της ζωής σου, στην κολλητή που σου διδάσκει αενάως την έννοια της εμπιστοσύνης. Χρόνια πολλά σε κάθε αληθινή μαχήτρια της ζωής που αποδεικνύει καθημερινά πως τα δύσκολα φτιάχτηκαν για τις γυναίκες. Σε εκείνες που μάχονται για την υγεία, τη ζωή, την εργασία, τα κεκτημένα τους, την οικογένεια. Σε εκείνες που μάχονται για τον έρωτα.
Η γυναίκα είναι το μοναδικό πλάσμα που όσα κι αν ξέρεις για εκείνη, πάντα κάτι θα σου διαφεύγει. Κι όπως έγραψε κι ο Τίτος Πατρίκιος: «Γυναίκες, σας περιγράφουμε όπως μας αρέσει κι εξοργιζόμαστε που δε χωράτε στις περιγραφές μας».
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
