Ο έρωτας αποτελεί την πιο δύσκολη εξίσωση, αν θέλεις να μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους. Οι μεταβλητές δεν είναι ποτέ σταθερές και κυρίως αμοιβαίες. Μέσα στη ρευστότητα λοιπόν των αισθημάτων και κατά τη διάρκεια της αέναης δικής μας προσπάθειας να βρούμε εκείνον τον άνθρωπο που θα μας συναρπάσει, αδιαφορούμε για εκείνους που μας ερωτεύονται, αλλά εμείς δε νιώθουμε το ίδιο.
Μας το λένε, μας το δείχνουν με κάθε τρόπο, κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κάθε μέσο και προσπαθούν να μας υπενθυμίσουν ότι πολλές φορές ο έρωτας είναι κάτω απ’ τη μύτη μας και δεν τον βλέπουμε!
Η αλήθεια είναι ότι συχνά η μυωπία μας δέρνει -προσωπικά κιόλας μιλώντας- αλλά τον έρωτα να μην τον πάρουμε χαμπάρι χλωμό. Όσο και να εθελοτυφλούμε, καλώς ή κακώς, αν είναι να μας χτυπήσει με τα βέλη του ο θεός του έρωτα, δε χρειάζεται καν να έχουμε εντοπίσει το στόχο μας. Μας εντοπίζει εκείνος ξαφνικά, από ‘κει που δεν το περιμένουμε κι αλλάζει τη ζωή μας κυριολεκτικά σε μία στιγμή.
Αυτό είναι έρωτας. Να χάνεις το μυαλό σου, να νιώθεις την καρδιά σου να τρέχει με τρελούς ρυθμούς που να κοντεύει να βγει απ’ το στήθος σου, να μην υπάρχει άλλη σκέψη για σένα ολημερίς, να σκέφτεσαι κάποιον και να χαμογελάς συνέχεια, ό,τι κι αν κάνει να το βρίσκεις υπέροχο, να σ’ εκνευρίζει και να μην μπορείς να του κρατήσεις μούτρα.
Γι’ αυτό ζούμε, άλλο αν κάποιοι από εμάς τα βρίσκουν σκούρα στην πορεία και καταλήγουν να συμβιβάζονται μ’ ένα σταθερό σημείο στο χάρτη τους. Δε θα πω, αν συμφωνώ ή όχι, καθώς ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.
Είναι όμορφο να σ’ αγαπούν κι ακόμη ομορφότερο να στο λένε. Να ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο μπορείς να στηριχθείς, μπορείς να πάρεις τηλέφωνο οποιαδήποτε στιγμή και να σε περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά του, ακόμη κι αν τον έχεις πληγώσει, να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που λιώνει για σένα, είτε έχεις ζήσει κάτι μαζί του είτε όχι.
Ανεβάζει την αυτοπεποίθησή σου η ύπαρξη εκείνων των ανθρώπων που πάντα σε θεωρούσαν και σε θεωρούν ακόμη κομμάτι της καρδιάς τους, εκείνων που σκέφτονται απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ εσένα, που όλη μέρα είναι πάνω απ’ το προφίλ σου και βλέπουν τις ανακοινώσεις σου κάνοντας like στο καθετί. Άνθρωποι που ξεροσταλιάζουν για να σου πουν την πρώτη καλημέρα και την τελευταία καληνύχτα.
Άνθρωποι που μπορεί να σου έχουν εξομολογηθεί άπειρες φορές τον έρωτά τους ή μπορεί και καμία. Καθώς δεν ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία μόνο οι φανεροί έρωτες, αλλά κι οι κρυφοί. Εκείνοι που καίγονται μέσα στη φλόγα τους κι έχουν αποφασίσει ν’ αγαπούν από απόσταση έναν άνθρωπο που έχει αποφασίσει να είναι κάπου αλλού.
Δεν ξέρω αν ο όρος καβάντζα είναι ο κατάλληλος για να περιγράψει έναν άνθρωπο που εμείς θεωρούμε δεδομένο, έναν άνθρωπο που είναι βράχος στη ζωή μας με την αγάπη του, κάποιον που προσφέρει έμπρακτα ή έστω κάνοντας μια ανοιχτή πρόσκληση αγάπης προς το μέρος μας όπως: «εγώ πάντα θα είμαι εδώ, δίπλα σου» ή «εγώ θα σε περιμένω».
Νιώθουμε γοητευμένοι, τρέφεται το εγώ μας, επιβεβαιώνεται η πέρασή μας κι όπως και να το κάνουμε, όταν μείνουμε μόνοι ή βρεθούμε σε δύσκολη θέση πολλοί καταφεύγουμε στην εύκολη λύση του δεδομένου ανθρώπου που υπάρχει στη ζωή μας. Του δίνουμε λίγη χαρά και μετά προσπαθούμε να διατηρούμε την προσμονή του με μια καλοσυνάτη στάση, χωρίς ποτέ να δίνουμε τρελές υποσχέσεις. Σας έχει συμβεί σίγουρα είτε ήσασταν απ’ τη μία πλευρά είτε απ’ την άλλη. Κι επειδή η ειλικρίνεια είναι βασικό γνώρισμά μου, αυτή η συμπεριφορά είναι ξεκάθαρη εκμετάλλευση.
Είναι όμορφο ν’ αγαπάς έναν άνθρωπο και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Να του δείχνεις ότι είσαι εκεί σε ό,τι κι αν χρειαστεί. Να χαίρεσαι με τη χαρά του, να μοιράζεστε στιγμές, να τον στηρίζεις έστω και νοητά. Βαθιά μέσα σου πάντα θα αποτελεί ένα απωθημένο, ένα στόχο ζωής το να είστε μαζί. Πρέπει όμως να ψάξεις βαθιά μέσα σου και να βρεις την αξιοπρέπειά σου.
Δε γεννήθηκες για να είσαι ένα δεδομένο στη ζωή κάποιου που σε αντιμετωπίζει ως καβάντζα, ούτε για να μειώνεις τον εαυτό σου προσπαθώντας να σαμποτάρεις τον εγωισμό σου και να το δεις ως συμπαράσταση. Ότι τάχα είσαι ένας βράχος στη ζωή του, κι αυτός δεν μπορεί χωρίς εσένα. Ξύπνα! Οι βράχοι είναι καλοί για να ξαποσταίνει κάποιος όταν κουράζεται. Δε γεννήθηκε όμως ο άνθρωπος για να μένει ακίνητος, αλλά για να τρέχει, να κυνηγά, ν’ απολαμβάνει τη ζωή και τον έρωτα. Κι ο έρωτας θέλει αμοιβαιότητα.
Όσο ερωτευμένος κι αν είναι κάποιος μαζί σου, όσο καλός άνθρωπος κι αν είναι, όσο όμορφος, έξυπνος, ταλαντούχος, γοητευτικός κι αν είναι, πολλές φορές τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό. Φτάνει εκείνη η ρημάδα η αμοιβαιότητα για να χτίσει ένα δυνατό έρωτα. Ακόμη όμως κι αν δε νιώθουμε το ίδιο, σημασία έχει να σεβόμαστε τα συναισθήματα του άλλου και ποτέ να μην περνάμε τα όρια.
Είναι γλυκό να έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους να μας αγαπούν. Ανθρώπους που να μας θαυμάζουν κι ο έρωτας να μην τους περνά, όπως κι αν τους φερθούμε. Το θέμα είναι να μην εκμεταλλευόμαστε την αδυναμία που μας έχουν, αλλά να τους αποδεσμεύουμε απ’ τα ηθελημένα δεσμά που έχουν περάσει στον εαυτό τους, ελπίζοντας σε κάτι περισσότερο. Αν ήταν να γεννηθεί ένας μεγάλος, αμοιβαίος έρωτας, θα είχε γίνει εξαρχής.
Μια ερωτευμένη καρδιά αξίζει τουλάχιστον σεβασμό κι ευγενική αντιμετώπιση.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
