Ήταν ένα απόγευμα όπως όλα τ’ άλλα ή έτσι έμοιαζε αρχικά. Από εκείνα που γυρίζοντας σπίτι κάθεσαι λίγη ώρα με το λάπτοπ αγκαλιά και περνάς την ώρα σου βλέποντας κοινοποιήσεις φίλων σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Εκείνο το απόγευμα Τετάρτης έπεσα πάνω σ’ ένα σχόλιο που αφορούσε εσένα. Μία λέξη που χαρακτήριζε την τωρινή σου κατάσταση, «αρραβωνιασμένος». Κι έτσι απλά, κατάλαβα πως μία λέξη μπορεί να σε αδειάσει.
Πέρασαν τόσες σκηνές απ’ το μυαλό μου, όλες εκείνες που έζησα μαζί σου κι εκείνες που ήθελα να ζήσω. Ανείπωτα αισθήματα κι αναφιλητά με έπνιξαν. Σε γενικές γραμμές σκέφτομαι λογικά, εκτός αν με παρασύρει ασυναίσθητα η παρορμητική μου φύση. Δε σκεφτόμουν, ξέσπαγα. Το είχα ανάγκη, όπως κάθε άνθρωπος που χάνει αυτόν που αγαπά.
Τριγυρνούσα μέρες σαν το φάντασμα, χλωμή, θλιμμένη, χαμένη. Με ένοιαζε νομίζεις; Όσοι με συναντούσαν με κοίταζαν με οίκτο, χωρίς να κάνουν ερωτήσεις. Τι να ρωτήσεις έναν άνθρωπο που βλέπεις ότι πονά! Ο πιο βάναυσος τρόπος για να σκοτώσεις έναν ερωτευμένο είναι να του στερήσεις την ελπίδα. Εκείνη που σιγοκαίει μέσα του και τον κάνει να ονειρεύεται.
Ξέρεις, πριν κλείσω αυτό το κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου, ήθελα να σε δω. Οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι, δίνουν όμως την ευκαιρία για μία εσωτερική λύτρωση, μια απελευθέρωση της εγκλωβισμένης ψυχής μας προς ένα καινούριο αύριο.
Το φοβήθηκες το αντίο. Εκείνο που σου δίνει τη δυνατότητα να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια και να δεις από απόσταση τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, αυτόν που πάντα θα σ’ αγαπά σιωπηλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Μου στέρησες τη δυνατότητα να σε αποχαιρετήσω όπως έπρεπε, όπως ένιωθα, να σ’ αγκαλιάσω, να σου πω αυτά που ήθελα εδώ και καιρό, να κλείσω τους λογαριασμούς μου μαζί σου, να κλάψω, να σε βρίσω, να εκτονωθώ. Να σου πω ένα «σ’ αγαπάω» γαμώτο κι ας έφευγες!
Όλα αυτά έπρεπε να τα περάσω μόνη. Να αποδεχτώ τη νέα σου σχέση, να συνειδητοποιήσω ότι προχώρησες κι ότι δε θα σε ξαναδώ ποτέ ξανά. Πόσο εύκολα μπορεί να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος όλο αυτό;
Και ναι, είμαι δυνατή, όπως μου λένε. Εμείς, οι φαινομενικά δυνατοί, που ό,τι και να συμβαίνει είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη, που διεκπεραιώνουμε υποχρεώσεις καθημερινά ακόμη κι όταν είμαστε ράκος, εμείς που δε χάνουμε την αισιοδοξία μας, είμαστε οι πιο ευαίσθητοι κατά βάθος. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς είσαι στις ώρες αδυναμίας σου, γιατί εκείνες οι στιγμές είναι μόνο για σένα.
Εγώ λοιπόν, η τρελόγκα, σε αγάπησα όσο τίποτα, σε πόθησα όσο κανέναν, σε θέλησα όπως δε θέλησα τίποτα στη ζωή μου και σε διεκδίκησα με αξιοπρέπεια όσο με άφησες. Έκανα λάθη, είχα εξάρσεις, αλλά πάντα δρούσα με βάση την παρόρμηση και την αγάπη που σου είχα. Σε έχασα. Τα μάγουλά μου δε θα κοκκινίσουν ποτέ ξανά μπροστά σου, οι παλμοί μου δε θα είναι ποτέ ξανά τόσο ξέφρενοι. Θα περάσεις κι εσύ στο λαβύρινθο της μνήμης μου.
Έχω μάθει σ’ αυτή την άδικη ζωή να δέχομαι τα «όχι» και την απόρριψη ως μέρος του παιχνιδιού. Γι’ αυτό κι αποδέχτηκα την ήττα μου, αν και στην ουσία δεν πάλεψα ποτέ επί ίσοις όροις. Έκανες την επιλογή σου.
Σε κέρδισε εκείνη. Πες της να σε αγαπά και να σε κάνει ευτυχισμένο. Πες της να σε προσέχει και να μη σε αφήνει να βυθίζεσαι στις μαύρες σκέψεις σου. Πες της να ανεβάζει το εγώ σου και να κάνει χαρούμενο το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Πες της τις νύχτες, όταν κλείνεις τα μάτια, να σε χαϊδεύει στο πρόσωπο μέχρι να κοιμηθείς κι όταν είσαι ανήσυχος να βρίσκει τρόπους να κεντρίζει το μυαλό σου. Πες της να σε κάνει να γελάς…
Το πιο σημαντικό για μένα είναι να είσαι ευτυχισμένος κι αν αυτή η γυναίκα το έχει καταφέρει, τότε χαίρομαι για σένα. Η αγάπη δεν κρύβει μέσα της κανένα είδος εγωισμού, αλλά μία ανωτερότητα που μόνο μία ψυχή απαλλαγμένη από κάθε πικρία και παράπονο μπορεί να βιώσει.
Να είσαι ευτυχισμένος ψυχή μου. Αντίο.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
