Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο να έρθει κοντά με εκείνον που αγαπά; Βγαίνει αυθόρμητα; Θέλει κόπο; Χρειάζεται να δοθεί χρόνος και χώρος; Ίσως μία ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα; Αν το σκεφτείς καλά, ερχόμαστε κοντά με κάποιον όταν μοιραζόμαστε όσα μας πονάνε, όσα καίνε την ψυχή μας, κι αποτελούν εκείνο το βαρύ φορτίο που με τίποτα δεν ελαφραίνει.
Πάντα όταν μοιράζεσαι τον πόνο σου νιώθεις μια ανακούφιση. Πόσο μάλλον με εκείνον που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και δίνει νόημα στις μέρες σου. Το μοίρασμα στιγμών και συναισθημάτων μας δένει. Ο άλλος αντιλαμβάνεται πλήρως την ανάγκη σου να εκμυστηρευτείς όλα όσα κρύβεις πολύ καλά μέσα σου κι εκτιμά διπλά ότι εμπιστεύτηκες εκείνον συγκεκριμένα για ν’ ανοίξεις την καρδιά σου. Όταν δυο γνωρίζουν το μύχιο πόνο σου είναι καλύτερα, πιο ανάλαφρα για την ψυχή σου.
Δίνεις κατά κάποιο τρόπο μερίδιο στη ζωή σου και χώρο στον άνθρωπο που σε νοιάζει. Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα απ’ το να εξομολογείσαι όλα εκείνα που σου δημιουργούν θλίψη, όπως μια αποτυχία, μια απώλεια, ένα θλιβερό γεγονός. Κάνεις κοινωνό τον άλλο της δικής σου ζωής και πίστεψέ με, αν σε αγαπά θα σταθεί βράχος σε όλα σου τα προβλήματα. Θα γίνει ο ίδιος ο ήλιος για να φωτίσει τις γκρίζες μέρες σου, ο ώμος που έχεις ανάγκη για να στηριχθείς και κυρίως ένα ζευγάρι αυτιά που θα είναι εκεί για να σε ακούσουν.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις κάποιον που ν’ ακούει αντί να μιλάει; Να σε κοιτάζει προσεκτικά και ν’ αφουγκράζεται αυτά που σε βασανίζουν χωρίς να συμβουλεύει σε ρόλο καθοδηγητή. Άλλωστε εσύ αποφασίζεις πάντα. Απλώς ακούει και μοιράζεται τον πόνο σου, τα προβλήματά σου, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές σου. Το μοίρασμα ενώνει τις ψυχές.
Κάτι νύχτες που νιώθεις αυτό το πλάκωμα στο στέρνο, οι βεράντες, οι αυλές και οι καναπέδες γίνονται μάρτυρες των πιο δύσκολων στιγμών του καθενός. Τα δάκρυα κυλάνε και γεμίζουν τα μάγουλά μας, τα τσιγάρα ανάβουν και σβήνουν απανωτά το ένα μετά το άλλο. Το μόνο που μένει απαράλλαχτο είναι ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας. Εκεί να μας ακούσει, να μας χτυπήσει διακριτικά στην πλάτη, να μας αγκαλιάσει.
Και μέσα σ’ αυτήν την αγκαλιά χάνονται τα προβλήματά μας, ξεχνάμε τον πόνο, ξημερώνει. Όπως τ’ ακούς. Ξημερώνει και μέσα μας. Γιατί ο άνθρωπος που γίνεται κοινωνός του πόνου μας σιωπηλά, είναι ο άνθρωπος που εμπιστευόμαστε πλήρως και νιώθουμε άνετα για ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας. Κι αυτή η οικειότητα δεν είναι τυχαία. Σπάνια συμβαίνει, κι όταν είναι παρούσα χαρίζει μαγικές στιγμές επικοινωνίας και μοιράσματος.
Αντί λοιπόν την επόμενη φορά να κοινοποιήσεις ένα τραγούδι ή ένα στάτους που αντιπροσωπεύει την ψυχολογική σου κατάσταση εκείνη τη στιγμή στο προφίλ σου, πάρε τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει τηλέφωνο ή καλύτερα δώστε ένα ραντεβού να τα πείτε από κοντά. Άνοιξε την καρδιά σου, εξέφρασε τι σε απασχολεί, μίλα του. Εξομολογήσου τι νιώθεις, τι σε θλίβει, τι κρύβεις, τι σε βαραίνει. Είναι εκεί για να σ’ ακούσει, να μοιραστεί τον πόνο σου, να σου σταθεί.
Μία απ’ τις πιο όμορφες στιγμές μεταξύ των ανθρώπων είναι οι μύχιες εξομολογήσεις και το μοίρασμα του πόνου. Όταν δυο καρδιές σηκώνουν ένα βάρος είναι πιο εύκολο απ’ ό,τι μία. Αυτές οι στιγμές μας δένουν κι αναπτύσσουν την οικειότητα και την εμπιστοσύνη στη σχέση. Ένα χέρι στα σιωπηλά να μας κρατά κι ένας άνθρωπος ν’ ακούει όλα όσα μέσα μας δε χωράνε πια. Γιατί ο πόνος δε χωρίζει μόνο, κάποιες φορές γίνεται η αφορμή να ενωθούν δυο ψυχές.
Μοιράσου τον λοιπόν. Τι περιμένεις;
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
