Ήρθε στη ζωή σου ξαφνικά, σαν σίφουνας που τα άλλαξε όλα. Σε γέμισε έντονες στιγμές, εκείνες που θα τις θυμάσαι για μια ζωή. Στιγμές που μπορεί να σ’ έβγαλαν κι απ’ τα ρούχα σου ή να σε έκαναν να νιώσεις ξεχωριστός, έστω και για μία ψυχή.
Κι εσύ, είτε γιατί δεν ήσουν έτοιμος, είτε γιατί δεν ήθελες, είτε γιατί είχες κι άλλα ενδιαφέροντα πιο ελκυστικά στην παρούσα φάση, επέτρεψες στον άνθρωπο αυτόν να φύγει απ’ τη ζωή σου. Του άνοιξες εθελούσια την πόρτα και την έκλεισες κιόλας ερμητικά πίσω σου.
Δε σ’ ενδιέφερε αν ο άλλος έκανε ώρες, μέρες, μήνες ακόμη και χρόνια για ν’ απομακρυνθεί απ’ την πόρτα, που εσύ του έκλεισες στα μούτρα. Αλήθεια, πώς νομίζεις ότι ξεπληρώνεται μια τέτοια συμπεριφορά, όταν ξαφνικά θυμηθείς αυτόν τον άνθρωπο κι αρχίσεις να γκρινιάζεις για το ότι δεν είναι στη ζωή σου και σου λείπει;
Ναι, φίλε μου, σου λείπει. Αλλά δεν έχεις το σθένος να το παραδεχθείς. Και για να λέμε και την αλήθεια, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κλαίγεσαι και να γκρινιάζεις για μια κατάσταση που εσύ ο ίδιος δημιούργησες. Τον άφησες να φύγει και δεν έκανες τίποτα για να του δείξεις ότι τον αγαπάς.
Δεν του έδωσες ούτε ένα λόγο να πιστέψει ότι ένιωθες κάτι ιδιαίτερο για εκείνον, αντιθέτως τον πλήγωσες, του φέρθηκες με μικρότητα, τον ταπείνωσες και του έδειξες με τον τρόπο σου ότι δεν υπάρχει χώρος στη ζωή σου για εκείνον. Χωρίς να ρωτήσεις, χωρίς ν’ ακούσεις και τη δική του πλευρά ή έστω να του δώσεις λίγο χρόνο να ξεδιπλώσει αυτό που νιώθει για εσένα.
Ξέρεις, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Διαφέρει κι ο χρόνος ωρίμανσης του συναισθήματος μέσα μας, αλλά κι ο χρόνος εκδήλωσης των συναισθημάτων μας προς τον άνθρωπο που μας αφορά. Τι ζητάς λοιπόν; Να σε λυπηθεί για την απόφαση που πήρες να τον διώξεις απ’ τη ζωή σου ή ν’ αλλάξεις τον πληγωμένο εγωισμό του σε μία περασμένα-ξεχασμένα φάση;
Οι άνθρωποι συγχωρούμε πολύ πιο εύκολα κάποιον που μας έδωσε μία ευκαιρία και μας πρόδωσε στη συνέχεια, παρά κάποιον που είτε δε μας την έδωσε ποτέ είτε τα παράτησε στα μισά της διαδρομής, γιατί έτσι ήθελε. Όχι, φίλε μου, δεν υπάρχει «έτσι θέλω» στα ζητήματα καρδιάς και κυρίως όταν πληγώνουμε ανθρώπους και καταστρέφουμε ψυχές.
Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ζητάς και τα ρέστα, όταν εσύ ήσουν αυτός που έδιωξες απ’ τη ζωή σου κάποιον που σε θέλησε. Δεν έχεις δικαίωμα να παίρνεις τηλέφωνα, να στέλνεις μηνύματα, να ρωτάς τι κάνει. Ξέρεις γιατί; Γιατί αν όντως σ’ ενδιέφερε έστω και λίγο αυτός ο άνθρωπος, όταν είχες την ευκαιρία, θα έπρεπε να τον κάνεις ευτυχισμένο κι όχι να λακίσεις για τους χ-ψ λόγους. Άλλωστε, όλοι είμαστε ευκαιρίες που κάποιος έχασε.
Η καρδιά γενικά δεν υπακούει σε νόμους ούτε σε τύπους και χρονοδιαγράμματα. Υπάρχει όμως ένας βασικός κανόνας. Μπορεί περνώντας ο καιρός να συγχωρήσεις όποιον σε πλήγωσε, δε θα ξεχάσεις όμως ποτέ εκείνον που σε γείωσε κι έκανε φτερά και πούπουλα τα όνειρά σου.
Μη γκρινιάζεις λοιπόν και τίμησε την απόφασή σου, όσο λάθος κι αν ξέρεις ότι ήταν. Μάθε να φέρεις το βάρος της δικής σου ευθύνης κι άφησε τον άνθρωπο που έδιωξες να γίνει ευτυχισμένος. Με κάποιον που θα τον γουστάρει απ’ την αρχή και δε θα βρει ποτέ μια στιγμή αδυναμίας για ν’ ανοίξει την πόρτα και να τον διώξει.
Άφησέ τον να βρει κάποιον που να του αξίζει. Εσύ δεν ήσουν άξιος να τον κρατήσεις. Χώνεψέ το και προχώρα. Έπαιξες κι έχασες.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
