Ήθελες ν’ αγαπηθείς βαθιά και με αλήθεια. Το ξέρω, αυτή είναι η βασική ανάγκη όλων μας. Να αισθανθούμε, έστω για μία στιγμή στη ζωή μας, ότι μας αγαπούν. Και γι’ αυτήν την αγάπη είμαστε ικανοί να κάνουμε τα πάντα, να κινήσουμε βουνά, ν’ αλλάξουμε, να μεταμορφωθούμε, να προσπαθήσουμε τουλάχιστον. Η αγάπη μας ορίζει.
Μπορείς ν’ αγαπάς κάποιον και συγχρόνως να νιώθεις ελεύθερος; Να είσαι σε μια σχέση κι ενώ εσύ ο ίδιος δεν αισθάνεσαι δέσμιος του άλλου, πάντα να μπαίνεις στη διαδικασία να τον ρωτάς και να θέλεις την άποψή του για κάθε θέμα σου; Να εξαρτάσαι από εκείνον, χωρίς να αισθάνεσαι εξάρτηση; Το έχεις νιώσει; Αν ναι, τότε έχεις αγαπήσει αληθινά, γιατί μόνο η αγάπη αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή εξουσίας και παράλληλα την απόλυτη κατάργησή της.
Κανείς δε θέλει να σ’ εξουσιάσει. Μόνος σου μπαίνεις στη διαδικασία να διαμορφώνεις τη ζωή σου βάσει του ανθρώπου που αγαπάς. Συμβιβάζεσαι, υποχωρείς, σκέφτεσαι για δυο, αλλάζεις συνήθειες αν οι δικές σου είναι ενοχλητικές ή αν δεν μπορεί να τις ακολουθήσει ο άλλος.
Στην ουσία, η αγάπη έχει εκείνη τη μαγική δύναμη που εξημερώνει τις καρδιές, μαλακώνει τις άγριες πτυχές του χαρακτήρα μας και μας κάνει αρνάκια μόνο μπροστά στον άνθρωπο που θέλουμε. Το λες και θαύμα! Θα έχεις ακούσει πολλές φορές ανθρώπους να λένε: «αυτός ο άνθρωπος δε θ’ αλλάξει ποτέ». Κι όμως θ’ αλλάξει, όταν αγαπηθεί κι αγαπήσει δυνατά και ταυτόχρονα. Μόνο τότε θ’ αλλάξει.
Η αγάπη μας αλλάζει. Κανείς δε θέλει να χάνει την ελευθερία του, να έχει κάποιο δερβέναγα πάνω απ’ το κεφάλι του να τον ρωτάει συνέχεια: «Πού θα πας», «Τι ώρα θα έρθεις;», «Γιατί δε μου απάντησες στο μήνυμα που σου έστειλα;». Όταν όμως αγαπάς, τις αναζητάς αυτές τις ερωτήσεις. Νιώθεις το ενδιαφέρον, τη ζήλεια, την κτητικότητα του άλλου κι όταν δε γίνονται, αρχίζεις ν’ απορείς. Σκέφτεσαι, μήπως ο άνθρωπός σου δε σε ποθεί όπως πρώτα.
Όταν αγαπάς υποτάσσεσαι στον άλλο, για την ακρίβεια σε κάνει ό,τι θέλει χωρίς ν’ αντιλαμβάνεσαι την έννοια της εξουσίας. Ο σύντροφός μας ασκεί μια ηθελημένη εξουσία πάνω μας και κινεί τα νήματα μόνο με το βλέμμα του. Δε χρειάζεται να μας μιλήσει, να ζητήσει κάτι, να παρακαλέσει, να διατάξει. Όταν αγαπάς κάποιον σκέφτεσαι για δυο. Μαθαίνεις να σκέφτεσαι και για τον άλλο. Δίνεσαι ολοκληρωτικά κι ό,τι κι αν κάνεις ποτέ δεν το μετράς. Το κάνεις από καρδιάς.
Όπως έλεγε κι ο Jean Paul Sartre: «Στην αγάπη ένα κι ένα κάνουν ένα». Αυτό σημαίνει ότι όταν δε βλέπεις τον άνθρωπό σου ως άλλο, αλλά ως κάτι δικό σου, όχι με την έννοια της κτήσης, αλλά της οικειότητας, τότε δεν αισθάνεσαι την εξουσία, αλλά το δόσιμο άνευ όρων. Η αγάπη καταργεί τις εξουσιαστικές τάσεις, δίνει έμφαση στο «εμείς».
Όταν αγαπάς δε χρησιμοποιείς τον άλλο, δε διατάζεις, δε ζητάς. Φιλάς, αγκαλιάζεις, χαϊδεύεις, μυρίζεις, προσφέρεις. Ο άλλος είναι τα πάντα για σένα και γίνεσαι χαλί να σε πατήσει, γιατί το θέλεις πραγματικά. Σου βγαίνει αυθόρμητα. Θα έκανες τ’ αδύνατα δυνατά για να είναι ο άνθρωπός σου ευτυχισμένος.
Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη μορφή εξουσίας που μπορεί ν’ αποκτήσει κάποιος πάνω μας. Είναι ένα δικαίωμα που εμείς οι ίδιοι του παραχωρούμε οικειοθελώς. Είναι παράδοση, υποταγή, χάσιμο. Γουστάρουμε να λέμε «είμαι δικός σου». Συγχρόνως, όμως, είναι κι ελευθερία. Αν η ψυχή μας δεν ένιωθε ελεύθερη ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί όπως επιθυμεί, δε θα αφηνόμασταν ποτέ στα χέρια και στις διαθέσεις κάποιου άλλου.
Μη φοβάσαι ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Πρόσεξε μόνο να είσαι με κάποιον που σέβεται την προσωπικότητά σου, δε σε χειραγωγεί, αλλά σ’ αγαπά ελεύθερα κι αβίαστα γι’ αυτό που είσαι. Τότε, αφέσου και δώσε του κάθε εξουσία να σ’ υποτάξει.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
