Έκλεισες την πόρτα ερμητικά. Μπορεί να άργησες ν’ αποφασίσεις να την κλείσεις, αλλά το έκανες. Ίσως γιατί σκέφτηκες ότι άδειασες πια, ότι δεν έχει απομείνει άλλο απόθεμα για ν’ ανέχεσαι συμπεριφορές που το μόνο που κάνουν είναι να σε μειώνουν.
Εκείνο που σε ωθεί να προχωρήσεις δεν είναι η απογοήτευση, ούτε η πικρία. Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης που έχεις πια σ’ έναν άνθρωπο που αγάπησες και, δυστυχώς, η δυσκολία να εμπιστευτείς πάλι εκ νέου έναν άλλο άνθρωπο. Για τον ίδιο δεν το συζητώ καν.
Καμιά φορά οφείλουμε να είμαστε σκληροί, ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς ορίζουμε τη μοίρα μας με τις επιλογές μας και θεωρώ αδιανόητο να εξακολουθείς να θέλεις να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη σε μια σχέση που εξ αρχής δε στηριζόταν στην εμπιστοσύνη.
Και θα μου πεις τι είναι η «εμπιστοσύνη»; Είναι εκείνη η ασφαλιστική δικλείδα, που μόνο ένας ακέραιος χαρακτήρας έχει και μια σχέση με προοπτική αποκτά. Είναι η ασφάλεια που σε κάνει να νιώθεις ένας άνθρωπος, όταν είναι μαζί σου. Είναι η πίστη του σε σένα, αλλά κι η πίστη στα λεγόμενά του. Είναι εκείνο το συναίσθημα που σου επιτρέπει ν’ αφήσεις ένα μέρος της ψυχής σου στα χέρια του άλλου, γνωρίζοντας ότι δε θα το εκμεταλλευτεί και δε θα σε αδειάσει ποτέ.
Καλώς ή κακώς, είμαστε καλοπροαίρετοι και ανοιγόμαστε στους ανθρώπους με μεγάλη άνεση, θεωρώντας ότι όσο εμείς δίνουμε, τόσο ο άλλος μας μαθαίνει και μας αγαπά. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και με το χρόνο το συνειδητοποιούμε. Κάποιοι είναι αναίσθητοι, κάποιοι ανασφαλείς και παίρνουν συνεχώς πολύ από διάφορες πηγές και κάποιοι απλώς αχάριστοι.
Λίγες είναι οι στιγμές που εμφανίζεται αυτή η πολυπόθητη αμοιβαιότητα και η άνευ εμποδίων αλληλοπροσφορά συναισθήματος που δημιουργεί και την εμπιστοσύνη. Να μην εμπιστεύεσαι λοιπόν χωρίς αποδείξεις, γιατί οι πιθανότητες να μην πέσεις έξω δεν είναι με το μέρος σου.
Κι έρχεται, λοιπόν, εκείνος ο άνθρωπος, που δεν περίμενες, απ’ το πουθενά και ερωτεύεσαι τρελά. Τα δίνεις όλα. Ευελπιστείς να πάρεις ή δε σε νοιάζει κιόλας, λες «χαλάλι, εγώ νιώθω πάλι ζωντανός» και δίνεις. Κι έτσι αδειάζεις κάθε μέρα και περισσότερο, χάνεις την αισιοδοξία σου, τα όνειρά σου, χάνεις τον εαυτό σου τελικά. Εσύ προσέφερες τα πάντα κι ο άλλος τίποτα. Σε άδειασε για να γεμίσει εκείνος και μετά έφυγε για να γεμίσει από κάποιον άλλο.
Νιώθεις απογοήτευση, καθώς ο κόσμος σου έχει γκρεμιστεί. Θεωρείς ότι δεν έχεις άλλο να δώσεις και μιζεριάζεις. Η αλήθεια είναι ότι έχεις ανάγκη από χρόνο, για να ηρεμήσεις και να αφήσεις πίσω σου, μια και καλή, αυτήν την εμπειρία. Αισθάνεσαι μετέωρος, έχεις χάσει κάθε ενδιαφέρον. Σε πλησιάζουν άνθρωποι κι είσαι απόμακρος ή μένεις σε τυπικές κουβέντες.
Φοβάσαι πάλι να εμπιστευτείς κι είναι απολύτως λογικό. Έχεις χάσει, όχι μόνο την πίστη σου στον άνθρωπο, αλλά και την ελπίδα ότι ένας έρωτας μπορεί να έχει ευχάριστο τέλος. Αυτό που καταστρέφει την εμπιστοσύνη που έχουμε σε κάποιον είναι η αποδόμηση των προσδοκιών μας. Όσες περισσότερες προσδοκίες έχουμε από κάποιον, τόσο πιο εύκολο είναι να μας απογοητεύσει.
Δυστυχώς, ο άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας μετά από ένα ψυχικό άδειασμα περνά από πολλά τεστ. Θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να μας κάνει να αισθανθούμε άνετα μαζί του και θα χρειαστεί να μας δώσει χρόνο για να τον εμπιστευτούμε. Χάνοντας την πίστη μας στον άνθρωπο είναι δύσκολο να την ανακτήσουμε. Με επιμονή κι αγάπη όμως όλα γίνονται. Κι αν κάποιος μας αγαπά, ακόμη κι έναν κόμπο χαράς θα προσπαθήσει να μας τον χαρίσει.
Η εμπιστοσύνη είναι το πιο ισχυρό οχυρό μιας σχέσης. Αν γκρεμιστεί, χάνεται ο κόσμος μας. Θέλει πολύ κόπο για να τον ξαναχτίσουμε. Οφείλουμε όμως να δίνουμε ευκαιρίες τόσο σε νέους ανθρώπους, όσο και στον εαυτό μας. Η ζωή συνεχίζεται και οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
