Οι άνθρωποι έχουμε στη φύση μας τη συνήθεια να κοκορευόμαστε μόνο για τα κατορθώματά μας, να μεγαλοποιούμε τις όμορφες στιγμές και τα επιτεύγματα που μας πήγαν ένα βήμα παραπέρα, να βρίσκουμε καταφύγιο στην εύκολη λύση, ν’ αποποιούμαστε τις ευθύνες μας.
Δύσκολη λέξη η «ευθύνη», κρύβει μέσα της όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες του καθενός, λάθη που προσπαθήσαμε με χίλιους τρόπους ν’ αποφύγουμε, αλλά τελικά συνέβησαν, άσχημες συμπεριφορές που στιγμάτισαν σχέσεις και μια ανεξήγητη τάση φυγής. Μια τάση φυγής από προβλήματα κι οτιδήποτε στριφνό, που χρήζει σκέψη κι υπεύθυνη στάση.
Θα μου πείτε, είμαστε όλοι ευθυνόφοβοι και παθαίνουμε αλλεργία όταν βρισκόμαστε προ των ευθυνών μας; Δεν μπορώ να γνωρίζω το 100% των ανθρώπων πώς λειτουργεί, μπορώ όμως ν’ αναφερθώ στη φοβία που όλους μας πιάνει, κι αν όχι όλους το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων, μπροστά στην αντιμετώπιση προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από δική μας αμέλεια κι αδιαφορία.
Μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή τη συνεχόμενη αναβλητικότητα που δέρνει πολλούς από εμάς, ν’ αφήνουμε για αργότερα πράγματα που θα μπορούσαμε να έχουμε λύσει σήμερα. Να γινόμαστε έρμαια της τύχης κι ενός αβέβαιου μέλλοντος και να μη δραστηριοποιούμαστε κερδίζοντας χρόνο και κάνοντας κάτι διαφορετικό.
Μπορώ ν’ αναφερθώ στη βαρεμάρα ή αδιαφορία καλύτερα, να πάρουμε σοβαρά ένα αντικείμενο σπουδών, έρευνας, εργασίας ή ό,τι άλλο μπορεί να ενδιαφέρει τον καθένα, ν’ αφιερώσουμε πολύτιμο χρόνο, αλλά συν τω χρόνω δημιουργικό και να είμαστε περήφανοι με το αποτέλεσμα.
Καμία ευθύνη δεν προκύπτει ασυναίσθητα. Εμείς οδηγούμαστε με παθητικότητα συνήθως προ των ευθυνών μας. Όταν κάνεις ένα λάθος, σοβαρό ή όχι κρίνεται ad hoc, περιμένεις τις συνέπειες. Πρέπει να μάθεις να τις περιμένεις και να είσαι έτοιμος να τις αντιμετωπίσεις. Κάθε δράση επιφέρει μια αντίδραση και κάθε πράξη συμπεριλαμβάνει και το βάρος της ευθύνης της.
Η ανάληψη των ευθυνών μας είναι θέμα ωριμότητας κι υπευθυνότητας χαρακτήρα. Είναι όμως και ζήτημα ζύμωσης μέσα απ’ τις εμπειρίες που έχει ζήσει ο καθένας μας και τις κατραπακιές που έχει βιώσει σε επαγγελματικό και προσωπικό χώρο. Δεν μπορείς μια ζωή να ζεις για τα εύκολα, την ψυχαγωγία, τις απολαύσεις, το ευ ζην, τις χαρές και τα μπράβο και να μη μάθεις να επωμίζεσαι τις ευθύνες των ενεργειών σου. Να το βάζεις στα πόδια και ν’ αφήνεις άλλους να βγάζουν το φίδι απ’ την τρύπα.
Μπορεί πρόσκαιρα αυτή η φυγή να σε βολεύει, να μη σε στριμώχνει σε μια γωνία, να μη σε φέρνει αντιμέτωπο με τα λάθη σου, και κυρίως με τον ευθυνόφοβο εαυτό σου. Σε βάθος χρόνου όμως, θ’ αντιληφθείς ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό σου, σε καθιστά ανεύθυνο κι επιρρεπή σε λάθη στα μάτια μελλοντικών συνεργατών σου, αλλά και μελλοντικών συντρόφων.
Ποιος εμπιστεύεται έναν άνθρωπο, που δεν του δημιουργεί την αίσθηση της ασφάλειας και της σοβαρότητας να σηκώσει το βάρος των ευθυνών του; Ποιος επιλέγει έναν εραστή ως σύντροφο, όταν εκ των προτέρων γνωρίζει ότι φοβάται τις ευθύνες, τις δεσμεύσεις, τα άγχη, το βάρος της σχέσης, τα φορτία μιας μελλοντικά δημιουργηθείσας οικογένειας; Θέλετε ν’ απαντήσω; -Κανένας.
Όσο εμπιστοσύνη και να έχεις στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου, θέλεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που να μπορείς να στηριχθείς, να τον εμπιστεύεσαι και να είναι βράχος, όχι κινούμενη άμμος.
Οι ευθύνες δεν αρέσουν σε κανέναν, ούτε φυσικά κι οι συνέπειές τους. Οφείλουμε όμως, να μάθουμε σ’ αυτή τη ζωή να τις αναλαμβάνουμε, όταν μας αναλογούν και να γινόμαστε σοφότεροι μέσα απ’ τα λάθη μας. Αν δεν παλέψεις για τα όνειρά σου, αν δε σταθείς όρθιος μπροστά στους φόβους σου, κι αν δεν το βάλεις στα πόδια ως ένας σύγχρονος Λούης, πίστεψέ με θ’ ανταμειφθείς εν καιρώ.
Αγάπησε την ευθύνη, όρθωσε το ανάστημά σου μπροστά στις φοβίες σου, πάλεψε με πάθος για τα όνειρά σου και μην εγκαταλείπεις στην πρώτη δυσκολία. Μη ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους και μη φεύγεις για έναν πιο εύκολο δρόμο. Η ευθύνη «κάνει» τον άνθρωπο. Οι δύσβατοι δρόμοι χτίζουν το χαρακτήρα μας και γινόμαστε άξιοι εμπιστοσύνης.
Τίποτα δε γίνεται με ευκολία. Τα αγαθά κόποις κτώνται και συ οφείλεις να παλέψεις. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Κι όπως έλεγε κι ο αγαπημένος Ν. Καζαντζάκης: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
