Μου είναι δύσκολο να λέω «σ’ αγαπώ», πόσο μάλλον στους γονείς μου κι ειδικά στη μαμά μου. Θεωρώ αυτονόητο ότι ξέρει πόσο την αγαπάω. Κάποιες φορές όμως, αρχίζει να μου γκρινιάζει και να παραπονιέται, όταν δεν την παίρνω τηλέφωνο τόσο συχνά, όταν θα ξεχάσω κάποια χρονιά τα γενέθλιά της, όταν δε θα σκεφτώ να της φέρω κάποιο αναμνηστικό από ένα ταξίδι μου. Κι εκεί, καταλαβαίνεις πως το μόνο που νοιάζει την κάθε μητέρα είναι να της δείχνεις την αγάπη σου. Να μην την ξεχνάς.
Για όλα όσα έχει ζήσει μαζί σου, ακόμη και πριν εσύ γεννηθείς. Εκείνη σε κουβαλούσε εννέα μήνες στην κοιλιά της, ένιωσε το πρώτο σου καρδιοχτύπι, την πρώτη κίνηση των ποδιών σου. Εκείνη υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που σε κράτησε με αγάπη στην αγκαλιά του, σου έδωσε τροφή απ’ το σώμα της, σε φίλησε στο μέτωπο, σε λάτρεψε.
Η μητέρα σου σε αντιμετώπισε ως ένα θησαυρό όταν ήρθες στη ζωή της, δεν ήσουν μόνο η γενετική συνέχειά της, το σπλάχνο της, ήσουν εκείνο το άτομο που την πήγε παραπέρα, την εξέλιξε ως άνθρωπο και ως γυναίκα.
Η μητρότητα δεν είναι απλώς ένα γεγονός, είναι μια νέα φάση ζωής. Είναι η μετουσίωση της αγάπης κι ο δίαυλος για μια νέα ζωή. Η μητέρα σου θα είναι πάντα ο οδηγός σου, ο άγγελος, ο συνοδοιπόρος κι ο προστάτης σου σε ό,τι κι αν αποφασίσεις. Θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα εκμυστηρευτείς κάτι σοβαρό κι ο τελευταίος που θα στενοχωρήσεις.
Είναι πάντα υπερπροστατευτική και βάζει χίλιες δυο, κακές σκέψεις στο μυαλό της. Ανησυχεί με το παραμικρό και μας πρήζει με τις υποθέσεις της και τις συμβουλές της. Το «μην ξεχάσεις να πάρεις ζακέτα» δεν είναι τίποτα μπροστά στα λογύδρια που έχουμε υποστεί σε κρίσεις υπερπροστασίας. Πάντα θα είμαστε το μωρό της για εκείνη, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σε θέματα υγείας τρέχει πρώτη, σε περιόδους πείνας επίσης. Να ‘ναι καλά οι μητέρες κι οι γιαγιάδες μας, που μας τροφοδοτούν με ταπεράκια. Εκείνες νοιάζονται να καλύψουν τις βασικές μας ανάγκες κι εμείς δεν το εκτιμάμε καθόλου.
Μ’ ένα περίεργο τρόπο σε καταλαβαίνει από χιλιόμετρα, ξέρει τι σου συμβαίνει πριν καν της πεις οτιδήποτε. Το βλέπει στο πρόσωπό σου, το αισθάνεται ή το διαισθάνεται. Όσο μεγαλώνεις, της λείπεις όλο και πιο πολύ. Και ξέρεις, έχει εκείνη την περηφάνια, που δε θα στο πει, αλλά θα το καταλάβεις στο δάκρυ που είναι έτοιμο να ξεχειλίσει και στον κόμπο που θα σταθεί στο λαιμό της, μόλις αρχίσει να μιλά.
Η μητέρα σου είναι ο άνθρωπος που σ’ έφερε στον κόσμο. Σ’ αγάπησε απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ αντίκρισε και θα σ’ αγαπά μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Είσαι η έγνοια κι η ανησυχία της, το σημαντικότερο μέλημά της, είσαι το μέλλον της κι ο λόγος που υπάρχει. Θέλει να σε δει να μεγαλώνεις, να εκπληρώνεις τους στόχους σου με τη βοήθειά της και να γίνεσαι ευτυχισμένος. Η δική σου ευτυχία είναι και δική της. Και το μόνο που θα νιώθει θα είναι υπερηφάνεια για σένα. Εντάξει και λίγο για εκείνη, για όλες τις θυσίες που έκανε για να επιτύχεις εσύ στη ζωή σου.
Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που τους θεωρούμε «δικούς» μας. Ένας όμως και μοναδικός θα είναι για πάντα ο άνθρωπός μας, κι αυτός δεν είναι άλλος απ’ τη μητέρα μας. Εκείνη που αποτελεί πηγή αστείρευτης αγάπης και συμπόνιας, έναν ώμο ν’ ακουμπήσουμε όταν τον έχουμε ανάγκη, μια αγκαλιά ζεστή και μια ζωή απόλυτης κι ανιδιοτελούς προσφοράς. Κάθε πόνος μας θα είναι πάντα και δικός της και δε χρειάζεται καμία απόδειξη γι’ αυτό.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες. Εκείνες που πόνεσαν για να μας φέρουν στον κόσμο, εκείνες που δε μας γέννησαν αλλά μας μεγάλωσαν με άπλετη αγάπη, εκείνες που δεν είναι πλέον στη ζωή μας αλλά πάντα θα τις θυμόμαστε, εκείνες που δίνουν το δικό τους αγώνα και παρ’ όλα αυτά νοιάζονται μόνο για εμάς. Εκείνες που είναι μητέρα και πατέρας μαζί. Χρόνια πολλά στα πιο μαγικά πλάσματα αυτού του κόσμου. Χρόνια πολλά στην αγάπη, γιατί κάθε μητέρα είναι η αγάπη προσωποποιημένη.
Για τον κόσμο είναι απλώς μια μητέρα. Για σένα όμως είναι ο κόσμος όλος.
*Χρόνια πολλά και στο μανουλάκι μου.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
