Απόσταση. Χιλιομετρική, ψυχική, κάποιες φορές απαραίτητη. Όταν υπάρχουν αισθήματα παλεύεται, όταν δεν υπάρχουν αρχίζει να υφίσταται, κι αν δεν υφίσταται αποφασίζεις να την επιβάλλεις.
Έτσι είναι οι σχέσεις, δεν μπορούν να επιζήσουν όταν μόνο ο ένας προσφέρει και κυρίως όταν μόνο ο ένας αισθάνεται. Κανείς δεν μπαίνει σ’ ένα συναισθηματικό κυκεώνα με σκοπό ν’ αποχωρήσει. Κανέναν δεν ευχαριστεί η απόσταση και μάλιστα εκείνος που πονά περισσότερο είναι εκείνος που αποφασίζει να την εφαρμόσει.
Εύκολα επιρρίπτουμε την ευθύνη σ’ εκείνον που απομακρύνεται, αν κοιτάξουμε όμως καλύτερα την κατάσταση, θα δούμε ότι η αποστασιοποίηση είναι συνήθως η αντίδραση στις πράξεις και παραλείψεις της άλλης πλευράς.
Ως πότε θα δίνεις χωρίς αντάλλαγμα; Ως πότε θα εκθέτεις την ψυχούλα σου για ψίχουλα; Ως πότε θα περιμένεις μια εκδήλωση ενδιαφέροντος που μπορεί να μην έρθει και ποτέ; Κάθε σχέση στηρίζεται στο δούναι και λαβείν όσον αφορά τα αισθήματα. Όταν έχεις αρχίσει να κουράζεσαι, δεν μπορείς να εμμένεις στη φθορά σου, απλώς αποχωρείς.
Δεν υπάρχει ζυγαριά στον έρωτα. Ούτε πρέπει να μετράμε τι δίνουμε, γιατί υποτίθεται ότι το κάνουμε απ’ την καρδιά μας. Δεν μπορείς όμως να αισθάνεσαι, να δίνεις και να μένεις μετέωρος σε μια κατάσταση βουτηγμένη στη σύγχυση και στην ανασφάλεια. Όταν δεν μπορείς να δεις τον άλλο φιλικά και να διατηρήσεις καλές σχέσεις, τότε πάρε απόσταση.
Ούτε η απόφαση ούτε η εφαρμογή της θα είναι ό,τι καλύτερο έχεις ζήσει, αλλά, πίστεψέ με, είναι ίσως ο πιο αξιοπρεπής τρόπος να πας παρακάτω, να κλείσεις την πληγή στον εγωισμό σου και να γεμίσεις πάλι αισιοδοξία για την ερωτική σου ζωή.
Είναι φυσιολογικό να μην αρέσεις σε όλους και είναι αποδεκτό να μην είστε στην ίδια φάση ζωής με όσους σε ελκύουν. Μπορεί να υπερενθουσιάστηκες κι εσύ, μπορεί να τα φούσκωσες λίγο παραπάνω στο μυαλό σου, όπως κάνουμε όλοι όσοι ερωτευόμαστε, μπορεί να δημιούργησες προσδοκίες στο όμορφό σου μυαλουδάκι και να μην ευοδώθηκαν ποτέ. Μην απελπίζεσαι και μην τα βάφεις μαύρα.
Ίσως ζοριστείς στην αρχή, αλλά θα εκτιμήσεις την απόφασή σου στην πορεία. Όταν απομακρυνόμαστε απ’ ό,τι μας πληγώνει, βλέπουμε με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα και ψυχραιμία αυτό που βιώνουμε.
Δεν είναι απόφαση εκείνου που απομακρύνεται η απομάκρυνση. Ο άλλος συνήθως σε ωθεί σ’ αυτήν. Είναι ωραίο να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και να εθελοτυφλούμε ή να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες της συμπεριφοράς μας, αλλά έτσι είναι.
Όταν έχεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου που σου φέρεται όμορφα, είναι ευγενής, σε προσέχει, σου αφιερώνει χρόνο, σου δείχνει ενδιαφέρον, ποιος ο λόγος να απομακρυνθείς; Αν δεν έχουν πάψει τα δικά σου αισθήματα, κανένας.
Αντ’ αυτού αν αντικρίζεις κάθε φορά αδιαφορία, παγωμάρα, σιωπή, όταν ο άλλος έχει σημαντικότερα πράγματα για εκείνον για ν’ ασχοληθεί κι έχεις μπει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, μάζεψέ τα και φύγε.
Πολλές φορές οι παραλείψεις πονάνε περισσότερο απ’ τις πράξεις. Γιατί κάθε πράξη ενέχει μια ενέργεια, που δείχνει από πίσω την πρόθεση του άλλου. Η παράλειψη, όμως, είναι απραξία, ανοχή, απόσταση, κι όπως παρατηρείς σ’ όλες τις λέξεις που την περιγράφουν, υπάρχει αυτό το στερητικό –α που σου στερεί τη διαύγεια στην όλη κατάσταση και τη χαρά. Αν αυτό το στερητικό δε δείχνει έλλειψη ενδιαφέροντος, τότε τι άλλο περιμένεις για να φύγεις;
Όταν αγαπάμε κάποιον δε θέλουμε να φύγουμε απ’ τη ζωή του. Έχουμε την τάση να βρίσκουμε λόγους να παραμένουμε στο περιβάλλον του χωρίς να μας έχει δείξει ότι του είμαστε σημαντικοί. Κι αυτό είναι καθαρός εγωισμός. Δεν έγινε και κάτι αν παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό ότι αυτή τη φορά αποτύχαμε. Αυτή η αποτυχία, που δεν είναι αποτυχία, αλλά έλλειψη αμοιβαιότητας, θα μας κάνει πιο δυνατούς στην επόμενη προσπάθεια να κατακτήσουμε την ευτυχία μας.
Όταν κάποιος σε θέλει στη ζωή του στο δείχνει, απλά τα πράγματα. Δεν μπαίνεις ποτέ σε αναμονή μέχρι να επιλύσει όλα τα υπόλοιπα θέματά του για ν’ ασχοληθεί μαζί σου. Δε σε βάζει σε σειρά προτεραιότητας, αλλά γίνεσαι η προτεραιότητά του. Δε σου απαντά όποτε μπορέσει, αλλά αμέσως μόλις τον χρειαστείς. Δε σε κάνει να αισθάνεσαι περιττός, ούτε βάρος. Όλα αυτά έχουν τη δύναμη να σε απομακρύνουν.
Μην ξανακούσω, λοιπόν, να λέτε ότι δεν ξέρετε γιατί απομακρύνθηκε κάποιος απ’ τη ζωή σας. Βαθιά μέσα σας ξέρετε τους αληθινούς λόγους της απομάκρυνσής του. Κανένας άνθρωπος δε φεύγει απ’ όποιον αγαπά. Ο άλλος τον διώχνει με τη στάση, τις επιλογές, την αδιαφορία του. Οι άνθρωποι έχουμε φτιαχτεί για ν’ αγαπάμε και ν’ αγαπιόμαστε. Όχι για να γινόμαστε βορά στην ανασφάλεια άλλων, ούτε θυσία των δικών μας προσδοκιών.
Όταν δε μας αγαπούν ή όταν δε μας το δείχνουν, φεύγουμε.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
