Υπάρχουν έλξεις κι έλξεις. Γράφονται με τα ίδια ακριβώς γράμματα, αλλά το συναίσθημα διαφέρει. Υπάρχει, λοιπόν, ένα ιδιαίτερο δέσιμο με κάποιους ανθρώπους, χωρίς να μπορείτε να εξηγήσετε το λόγο. Ίσως δε γνωρίζεστε αρκετά, ίσως βλέπεστε μία στο τόσο, ίσως έχετε πολλά χρόνια να τα πείτε. Ωστόσο, πάντα σκέφτεστε ότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο «κάποτε» θα είσαστε μαζί.
Αισθάνεστε το λεγόμενο «κάρμα» και παρ’ όλο που το ένστικτό σας, σας διαβεβαιώνει ότι η σχέση με το συγκεκριμένο άνθρωπο είναι σημαντική, δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό. Αφήνετε μια υπόσχεση στον αέρα και μια οιονεί καβάντζα στο περίμενε. Τι στο καλό κάρμα είναι αυτό, αν δεν έρχεται για να σας συγκλονίσει εν ριπή οφθαλμού, αλλά θα μπει και στην ουρά να περιμένει τους επόμενους έρωτές σας να περάσουν;
Μου θυμίζει του στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου η όλη κατάσταση: «’Οταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους, σ’ αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά, έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο, κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη. ‘Οταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους».
Γίνεται να περιμένεις τσαλακωμένος την ευτυχία; Δε γίνεται, σου απαντώ. Τι θα πει κάποτε; Η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μας είναι το «τώρα». Μόνο αυτό υπάρχει, ούτε το πριν ούτε το μετά. Αν έχεις ερωτευθεί έναν άνθρωπο και ξέρεις ή αισθάνεσαι ότι είναι ο άνθρωπός σου, εκείνος ο μοναδικός που θα ήθελες ως σύντροφο για όσο περισσότερο γίνεται, -βλέπεις φοβάμαι να ξεστομίσω το για πάντα στην εποχή μας-, τότε τι περιμένεις;
Να ωριμάσουν οι συνθήκες; Να βρεις δουλειά; Να νοικιάσεις καινούριο σπίτι; Ν’ αποκομίσεις περισσότερες σεξουαλικές εμπειρίες; Να ζήσεις τη ζωή με το κουτάλι; Πες μου, τι περιμένεις; Μήπως, απλώς, επαναπαύεσαι νομίζοντας ότι έχεις έναν άνθρωπο να περιμένει και να πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα είστε μαζί, ενώ εσύ κάνεις τη ζωή σου; Και γιατί όχι, μπαίνεις και ‘συ στο τριπάκι της καβάντζας.
Ο έρωτας είναι σαν ένα γιασεμί. Έχει τόσο έντονο και συναρπαστικό άρωμα μόλις το φέρνεις κοντά στη μύτη σου, που μένει στα ρουθούνια σου για ώρα, χωρίς καμιά άλλη μυρωδιά να το υπερκαλύπτει. Αν απομακρυνθείς απ’ αυτό, μετά από λίγη ώρα θα μείνεις με μια οσφρητική ανάμνηση που θα σ’ επισκέπτεται πού και πού, αλλά το γιασεμί σου δε θα ‘ναι στα χέρια σου για να μοσχοβολά. Έτσι κι ο έρωτας, δεν μπορείς να τον αφήνεις για μετά. Πρέπει να τον ζεις όταν προκύπτει.
Όλα τα γεγονότα της ζωής μας συμβαίνουν σ’ ένα συγκεκριμένο χωροχρόνο, όταν οι συνθήκες ευνοούν την εξέλιξή τους. Δε γίνεται ένα συναίσθημα να το παγώνουμε όταν προκύπτει και να προσπαθούμε να το κρατάμε ζεστό για «όποτε» είμαστε σε θέση να το ζήσουμε.
Δεν υπάρχει λογική σε μια τέτοια στάση. Ο έρωτας, όπως κι όλα τα ζωογόνα συναισθήματα, έχει αρχή, μέση και τέλος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θ’ ανάψει η σπίθα και θα θεριέψει. Όταν όμως αυτό συμβεί, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το ζήσεις με όλο σου το είναι.
Το «κάποτε» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο ενός αληθινά ερωτευμένου. Οι ερωτευμένοι ζουν για το τώρα. Μετρούν τις στιγμές, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα για να βρεθούν με τον άνθρωπό τους και καμία υπόσχεση δεν είναι ικανή ν’ αντικαταστήσει την πληρότητα που αισθάνονται στην αγκαλιά του άλλου. Αν νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι το κάρμα σου, μην τον αφήνεις για αύριο. Θα είναι αργά.
Ζήσε τον έρωτά σου τώρα, χωρίς υπολογιστικές συμπεριφορές κι εκλογικεύσεις. Αλλιώς δεν ήταν ποτέ στη σφαίρα του επιθυμητού σου. Δεν ήταν ποτέ έρωτας. Ήταν κάτι άλλο.
Άσε τις υποσχέσεις λοιπόν, κι άσε και την απέναντι πλευρά να προχωρήσει.
Υ.Γ: Ε, δεν άντεξα να μη βάλω Σάκη. Έχει γίνει all time classic πια!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
