Είναι δύσκολο στις μέρες μας να νιώσεις ολοκληρωμένος με την ύπαρξη ενός μόνο ανθρώπου στη ζωή σου. Οι περισσότεροι αναπτύσσουμε τόσο πολυσχιδείς προσωπικότητες, που η πλήρωση των συναισθηματικών ή υπαρξιακών κενών μας δεν πραγματοποιείται από έναν άνθρωπο, αλλά από πολλούς, ξεχωριστούς και με ιδιαίτερη έφεση σ’ ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον μας.
Δεν είναι ότι σταματήσαμε ν’ αναζητάμε εκείνον τον ιδεατό σύντροφο, που θα συγκεντρώνει τις ιδιότητες του φίλου, εραστή, αδερφού, πατέρα, συναδέλφου και δασκάλου, αλλά ότι η δυσκολία εύρεσης αυτού, μας απογοητεύει και μας οδηγεί σε επιλογές μερικής ικανοποίησης των κριτηρίων μας. Δεν είναι συμβιβασμός, είναι απόλυτη συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας του καθενός.
Γιατί να έχουμε ανθρώπους στη ζωή μας, οι οποίοι να είναι πολυσύνθετοι και ν’ ασχολούνται με όλα; Γιατί να μην επιλέγουμε εκείνους, οι οποίοι δεν είναι τέλειοι σ’ όλα, αλλά κάτι ξέρουν να κάνουν πολύ καλά; Άλλωστε, όταν προσπαθείς να τα φέρεις όλα εις πέρας σε ικανοποιητικό βαθμό, χάνεις πολύτιμο και ποιοτικό χρόνο με τους αγαπημένους σου, χωρίς ν’ απολαμβάνεις τις στιγμές της καθημερινότητας.
Είναι συμβατό με την ανθρώπινη φύση να υπερτερούμε σε μία ιδιότητα και να υστερούμε σ’ άλλες. Όσο πιο σύντομα το αντιληφθούμε, τόσο πιο επιτυχής θα είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Οι απαιτήσεις μας διαμορφώνουν ένα πρότυπο ανδρείκελο που επιθυμούμε να μας περιστοιχίζει. Αν δε συγκεντρώνει όλες τις ιδιότητες που αναζητάμε, θα τον αποκηρύξουμε απ’ τη ζωή μας;
Ας ξεκινήσουμε απ’ τους γονείς μας. Κανείς δεν επιλέγει τους ανθρώπους που τον φέρνουν στον κόσμο. Μπορεί να μην είναι τέλειοι, να μην είναι έξυπνοι, να μην έχουν οικονομική επιφάνεια, να μην είναι καν δύο, να μη συμφωνείτε σ’ όλα, αλλά πάντα θ’ αποτελούν το καταφύγιό σου. Είναι εκείνοι που σ’ αγαπούν ανιδιοτελώς κι ακόμη κι αν δεν μπορείς μαζί τους ν’ αναλύσεις την έννοια της έμμεσης ηθικής αυτουργίας -ο καθένας στον τομέα του- , ξέρεις ότι σε στηρίζουν σε κάθε σου βήμα. Η ασφάλεια, λοιπόν, κι η εμπιστοσύνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες αξίες με την οικογένεια.
Οι κοινές εμπειρίες στη ζωή μας, οι παιδικές αναμνήσεις, τα μαθητικά μας χρόνια, οι πρώτοι έρωτες, οι βοηθοί στα εφηβικά μας σκιρτήματα είναι οι αληθινοί μας φίλοι, χρόνια συνοδοιπόροι στη διαδρομή μας. Τους περάσατε ποτέ από τεστ γνώσεων ή συναισθηματικής νοημοσύνης; Είναι άνθρωποι που ανεξάρτητα με τι ασχολείται ο καθένας στη ζωή του, γνωρίζουν το παρελθόν και το παρόν σας καλύτερα απ’ το χέρι τους, σας αγαπούν και σας συμβουλεύουν με γνώμονα το δικό σας καλό κι όχι άλλα συμφέροντα.
Οι ώρες εργασίας είναι αρκετές και δυστυχώς για όλους μας, όσο πιο ευχάριστο είναι το κλίμα στη δουλειά, τόσο πιο ανώδυνα κυλάνε οι ώρες! Απ’ τους συναδέλφους σου δεν έχεις τις ίδιες απαιτήσεις που έχεις απ’ τους δικούς σου ανθρώπους. Απαιτείς, όμως, σεβασμό, κατανόηση κι επαγγελματισμό. Βρίσκεις συνήθως κοινό τόπο ν’ ανταλλάξεις δημιουργικές απόψεις, να συζητήσετε εργασιακές ανησυχίες και να σ’ αποφορτίσουν απ’ το άγχος σου. Τι καλύτερο απ’ το να γυρνάς σπίτι και να μη μεταφέρεις τα προβλήματα της δουλειάς στον άνθρωπό σου.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας, που εγώ ονομάζω διαμαντάκια. Ακατέργαστα στην αρχή που με την τριβή, αρχίζουν να λάμπουν, κι όσο πιο πολύ έρχεσαι σε επαφή μαζί τους, τόσο κλέβεις κι εσύ λίγο απ’ το φως τους. Είναι εκείνοι που δε σας συνδέει κάποιος δεσμός αίματος ή συναισθηματικός, αλλά εμφανίζονται στη ζωή σου ως από μηχανής Θεοί και σου χαρίζουν απλόχερα τη γνώση τους, μοιράζονται μαζί σου τις εμπειρίες τους και σε καθοδηγούν ενθαρρύνοντας τα δικά σου βήματα. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους η σκέψη σου πάει κάθε φορά πιο πέρα.
Όσον αφορά το έτερον ήμισυ το βασικό είναι να μας καλύπτει συναισθηματικά. Να ξέρουμε ότι χωρίς εκείνον η ζωή μας είναι άδεια, να μας κάνει να νιώθουμε πάλι παιδιά, να ερωτευόμαστε κάθε φορά απ’ την αρχή, ν’ αγγίζουμε λίγο ουρανό. Κι ας μην έχετε το ίδιο νοητικό επίπεδο, κι ας μην καταλαβαίνει πόσο πιέζεσαι στη δουλειά, κι ας μην αντιλαμβάνεται το ωράριό σου, κι ας μην μπορείς να συζητήσεις μαζί του τη θεωρία του Δαρβίνου. Σ’ αγαπά κι αυτό φτάνει.
Οι άνθρωποι είμαστε πολυσύνθετες οντότητες κι έχουμε την ανάγκη να καλύπτουμε κάθε μας κενό για να νιώθουμε πλήρεις. Δυστυχώς, προσπαθούμε να μπαλώσουμε τις συναισθηματικές κι υπαρξιακές μας τρύπες μ’ έναν ιδεατό υπεράνθρωπο. Όντας αδύνατο να ικανοποιηθεί η επιθυμία μας απογοητευόμαστε, καταστρέφουμε σχέσεις και ζούμε παρέα με τη μοναχικότητα. Είναι όμορφο να έχουμε διαφορετικούς ανθρώπους στη ζωή μας που να μας συμπληρώνουν. Να τους θαυμάζουμε για το δυνατό τους σημείο και να τους αγαπάμε για τις αδυναμίες τους.
Έχοντας κατά νου ότι όλοι είμαστε τρωτοί κι όλοι έχουμε δυνατά κι αδύνατα σημεία, εκτιμάς περισσότερο τη μοναδικότητα των ανθρώπων γύρω σου. Μαθαίνεις να εκλαμβάνεις μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά και να αποποιείσαι του αρνητισμού. Μαθαίνεις ν’ αγαπάς πολύ και με διαφορετικό τρόπο.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
