Kάθε άνθρωπος που περνά απ’ τη ζωή μας αφήνει το αποτύπωμά του. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι άνθρωποι, υπάρχουν όμως χαρακτηριστικά που μένουν αξέχαστα και μάλιστα γίνονται τόσο αγαπημένα, που τα αφομοιώνουμε στο τέλος κι εμείς, και γίνονται κομμάτι του εαυτού μας.
Το παρελθόν μας, απ’ το οποίο γαντζωνόμαστε πολλές φορές, δεν είναι εχθρός μας. Αποτελεί σημαντικό εφόδιο για τη μετέπειτα ζωή μας. Οι σχέσεις που είχαμε και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστραφήκαμε ερωτικά μας έχουν χαρίσει κάποια χαρακτηριστικά τους, κι εμείς απ’ την άλλη έχουμε ταυτίσει τόσο κάποιες συμπεριφορές, μυρωδιές, τραγούδια, σκέψεις και εικόνες με εκείνους, που κανείς άλλος δεν μπορεί να τους αναπληρώσει. Στο συγκεκριμένο κομμάτι της ζωής μας πάντα.
Δε μου αρέσει να πιστεύω ότι είμαστε αναντικατάστατοι! Και καλά θα κάνουμε όλοι να πιστεύουμε στην αξία του ανθρώπου, κυρίως εκείνου που έρχεται μετά από εμάς. Η ζωή συνεχίζεται κι όσο κι αν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι εμείς ήμασταν εκείνοι, που δε θα ξεπεραστούν ποτέ απ’ τον πρώην σύντροφό μας, αυτό δεν ισχύει και κρύβει μια ισχυρή δόση μισαλλοδοξίας.
Για να πήγε ο άνθρωπός μας στον επόμενο, είτε ψυχικά είτε σωματικά, σημαίνει ότι προχώρησε και δέχτηκε άλλα ερεθίσματα. Εκείνο, όμως, που αποτελεί τη μεγαλύτερη αλήθεια των ανθρωπίνων σχέσεων είναι ότι πάντα αφήνουμε ένα λιθαράκι της ψυχής μας και των προτιμήσεών μας στον άνθρωπο με τον οποίο περάσαμε, έστω και λίγο χρόνο μαζί ως ζευγάρι.
Οι ερωτευμένοι έχουμε την τάση να μαϊμουδίζουμε. Ψυχολογικά μιλώντας, αναπτύσσουμε μια ροπή να μιμούμαστε το σύντροφό μας, τις εκφράσεις του, τον τρόπο που μιλά και γράφει, τα είδη μουσικής που ακούει, το γούστο του στην ενδυμασία ή τις γενικότερες προτιμήσεις του. Αυτό συμβαίνει για δυο λόγους: πρώτον, επειδή προσπαθούμε ενδόμυχα να γίνουμε πιο αρεστοί σε εκείνον πλησιάζοντας το δικό του μοτίβο ζωής και δεύτερον, να αισθανθούμε αυτήν την ομοιότητα, το δέσιμο, το «ίδιον» των προσωπικοτήτων μας και να νιώσουμε κι εμείς ένα κομμάτι του άλλου.
Η αλήθεια είναι ότι, αν εξαιρέσεις τη σκληροτράχηλη προσέγγιση στα ζητήματα προσωπικών ορίων που έχουμε όλοι, όσοι έχουμε διαμορφώσει έναν ανυποχώρητο ατομικό πυρήνα, κάθε άνθρωπος μας αφήνει κάτι αναντικατάστατο φεύγοντας απ’ τη ζωή μας. Και μάλιστα, χωρίς καν να προσπαθήσουμε.
Κάποιοι μας αφήνουν απτά, αναντικατάστατα «κάτι», όπως το κενό στο κρεβάτι μας, τη μυρωδιά του σώματός τους που είχαμε αγαπήσει, την έλλειψη του δέρματος που άγγιζε κάθε σπιθαμή του σώματός μας, το άρωμα του αγαπημένου τους καφέ, τα τραγούδια που ακούγαμε μαζί και πλέον έχουν γίνει λατρεία, ακόμη και τις παύσεις στην ομιλία ή το σαρδόνιο χαμόγελο που έσκαγε στα χείλη τους, και πλέον το σκάμε κι εμείς.
Κάποιοι κολλήσαμε ακόμη και τα αποσιωπητικά του τρόπου γραφής του άλλου. Τραβηγμένο, αλλά βγαλμένο απ’ τη ζωή –όπως όλα άλλωστε! Τα σημαντικότερα αναντικατάστατα «κάτι» όμως, δεν ήταν αυτά που αγγίξαμε, μυρίσαμε ή γευτήκαμε.
Το μεγαλύτερο δώρο που μας αφήνει ένας άνθρωπος, που έρχεται και φεύγει απ’ τη ζωή μας, είναι η διαφορετική οπτική της ζωής. Να βλέπεις τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια κάποιου άλλου, να μοιράζεσαι τις μύχιες σκέψεις του και να οραματίζεστε μαζί τον κόσμο.
Να σε μυεί σε μονοπάτια που φοβόσουν να περπατήσεις μόνος, να σε προκαλεί να ζήσεις για λίγο με τον τρόπο του, ν’ ανακαλύπτεις τη μαγεία του άλλου με τις δικές σου αισθήσεις. Αυτό είναι αναντικατάστατο, ο τρόπος με τον οποίο αφήνεσαι στα χέρια κάποιου άλλου. Κι ο κάθε άνθρωπος αυτό το πετυχαίνει με διαφορετικό τρόπο, άλλοτε αβίαστα κι άλλοτε μετά από πολύ κόπο.
Άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, άλλοι μας αφήνουν καλές συνήθειες, άλλοι κακές, όλοι όμως μας αφήνουν ένα ελάχιστο, μηδαμινό «κάτι» απ’ τον εαυτό τους. Κι αυτό το «κάτι» γίνεται τελικά και δικό μας «κάτι», το αφομοιώνουμε και δεν το αποχωριζόμαστε ποτέ. Είναι εκείνο το στοιχείο του χαρακτήρα του άλλου, που ήταν ιδιαίτερο, μοναδικό, άξιο μνήμης. Εκείνο που γίνεται τελικά «ένα» με εμάς.
Μερικοί έχουν μάθει στη ζωή τους να επιμένουν, να σε ανέχονται στα καλά και στα στραβά σου, να σου ξαναχτυπούν την πόρτα, όσες φορές κι αν τους την κλείσεις, να σε χαίρονται έστω και για λίγο και να εκτιμούν τη στιγμή. Απ’ αυτούς κρατάς τη δύναμη να επανέρχεσαι.
Κάποιοι είναι δίπλα σου και δε μιλούν πολύ. Προσπαθούν να σε γνωρίσουν αφήνοντας σε σένα όλο το χώρο και απλώς σε παρατηρούν. Συνδιαλέγονται μαζί σου με λεπτότητα, προσέχοντας τι θα πουν και πώς θα εκφράσουν ό,τι νιώθουν. Είναι εκείνοι που αργότερα θα σου λείψει η σιωπή τους, γιατί σου έδινε χρόνο μέσα στην ηρεμία να σκεφτείς.
Άλλοι πέρασαν απ’ τη ζωή σου για λίγο κι εξαφανίστηκαν. Κι εδώ θα με ρωτήσεις απ’ αυτούς τι να κρατήσω; Να κρατήσεις το πάθος τους να ζουν τη στιγμή, τη λαχτάρα τους να μετατρέπουν σε βίωμα κάθε τους χτυποκάρδι και την άνεση της παραδοχής της αγάπης τους για το ταξίδι. Το κάθε ταξίδι.
Κάποιοι τελευταίοι σου άφησαν και λίγες ανασφάλειες και μια καχυποψία για ό,τι καινούριο έρχεται. Αυτοί μπορεί να μη σου άφησαν ένα κομμάτι του εαυτού τους, αλλά σίγουρα ο χαρακτήρας τους έγινε το καλύτερο και πιο ουσιαστικό μάθημα για σένα: οι άνθρωποι προς αποφυγήν!
Κάθε άνθρωπος αφήνει στη ζωή μας κάτι ξεχωριστό. Γέλιο, δάκρυ, όμορφες ή οδυνηρές αναμνήσεις, ζεστές αγκαλιές, μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων, καινούριες γεύσεις, νέες δραστηριότητες, μια μυρωδιά που γίνεται αγαπημένη κι ίσως έναν τρόπο σκέψης, που ποτέ δε φανταζόμασταν ότι θ’ ακολουθούσαμε. Γιατί τον κάθε άνθρωπο τον αγαπάς για όλα αυτά, που φέρει και τα μοιράζεται μαζί σου. Πάντα θα υπάρχει μέσα σου ένα κομμάτι του.
Κι αυτές οι ανταλλαγές αναντικατάστατων «κάτι» είναι όμορφες και διαμορφώνουν σε βάθος χρόνου το δικό μας «όλον».
Μην τις υποτιμάτε!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
