Σε όλους μας έχει τύχει ένας έρωτας που μας συνεπήρε, σαν να μην υπήρχε άλλος στη ζωή μας. Να πέρασε σαν σίφουνας και να τα πήρε όλα στο πέρασμά του, να διέγραψε παρελθούσες εκκρεμότητες, καταχωνιασμένα συναισθήματα και πρόσωπα που μας ταλαιπώρησαν για καιρό. Είναι σαν να ήρθε και να κυρίευσε όλο το διαθέσιμο χώρο σε καρδιά και μυαλό, εκτοπίζοντας καθετί ανούσιο κι αδιάφορο.
Κι όπως ήρθε, έτσι έφυγε. Κι ό,τι είχε καλύψει, το άφησε εκτεθειμένο, κι ό,τι είχε αγαπηθεί το άφησε ανέγγιχτο, κι ό,τι πήρε δεν το επέστρεψε. Και αρχίζει μετά το τροπάριο φίλων και γνωστών: «Αλήτης παιδί μου ήταν, τι περίμενες!» Ναι, αλήτης ήταν, όπως κι ο έρωτας ένας αλήτης είναι. Πειράζει να γουστάρεις τους αλήτες; Μάλλον όχι, ούτε να τους ερωτεύεσαι πειράζει. Μόνο πάψε να τους αγαπάς.
Η αλητεία δεν έχει φύλο. Την ίδια συμπεριφορά μπορεί να έχουν άντρες και γυναίκες. Όταν έχεις μάθει να φέρεσαι σκάρτα, γίνεσαι σκάρτος κι εσύ, συνηθίζει το είναι σου στα εύκολα και επιπόλαια, δεν ενδιαφέρεσαι αν πληγώνεις, ούτε αν αφήνεις θύματα πίσω σου, πυροβολείς εξ επαφής και προχωράς στο επόμενο. Παίρνεις, μόνο παίρνεις συναισθήματα, φιλιά, δώρα, αγάπη, ενδιαφέρον, κλήσεις, μηνύματα, αέρα κι ό,τι άλλο παίρνεται. Ο αλήτης δε δίνει, όχι από εγωισμό, δεν έχει μάθει να δίνει.
Όλοι έχουμε πέσει στο τριπάκι να προσπαθήσουμε έστω και μία φορά να αλλάξουμε κάποιον. Μπορεί να μην το παραδεχόμαστε ποτέ, αλλά αυτός είναι ο απώτερος στόχος μας, όταν επιμένουμε, ότι αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή ίσως επιστρέψει, ίσως μας δει διαφορετικά, ίσως αλλάξει η συμπεριφορά του. Χαμένος χρόνος και το πιο σημαντικό χαμένη ζωή. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Υπάρχει κι ο αντίλογος που σημειώνει ότι ναι μεν οι αλήτες είναι ελεύθερα πουλιά, αλλά όπως λέει και η γνωστή ρήση «Το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται». Τι συμβαίνει όταν αυτός ο αλήτης ερωτευθεί; Συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο; Κάποιοι πιστεύουν ότι κάνει υποχωρήσεις, προσπαθεί να προσαρμοστεί στις συνήθειες του ατόμου που ερωτεύθηκε, προσπαθεί ν’ αλλάξει. Όχι γιατί ξαφνικά μετάνιωσε για τον τρόπο που φέρθηκε σε όλες τις προηγούμενες σχέσεις του, ούτε επειδή συνειδητοποίησε τα λάθη του, αλλά θέλει να προσπαθήσει να βιώσει κάτι φυσιολογικό, γιατί προφανώς έρχεται εκείνη η χρονική στιγμή που αντιλαμβάνεται, ότι κάτι δεν πάει καλά. Ω ναι δε φταίει το σύμπαν, δε φταίει ο Θεός, δε φταίνε τα ξενύχτια, δε φταίνε οι φίλοι, εσύ φταις φίλε μου και ξαφνικά σε πιάνει μια κρίση συνειδητοποίησης! Μα να μην μπορείς εσύ να έχεις μια σχέση κανονική, όπως όλοι οι άλλοι; Είναι αυτές οι υπαρξιακές αναζητήσεις, που όταν και οι αλήτες μένουν για λίγες ώρες μόνοι, αυτοί και ο εαυτός τους, ξυπνάνε μέσα τους.
Κάθεσαι κι εσύ μάτια μου, στενοχωριέσαι και μιζεριάζεις επειδή βλέπεις τον αλήτη σου με άλλο άτομο και αναρωτιέσαι, τι δεν είχες εσύ για να ξυπνήσεις αυτό το σχεσιακό ένστικτο του συγκεκριμένου. Άχρηστες σκέψεις, bad timing που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεν είναι όλοι προγραμματισμένοι να νιώσουν, όταν νιώθουμε εμείς. Ούτε μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να σε αγαπήσει και να σε εκτιμήσει, αν ο ίδιος δεν έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη για να το κάνει μόνος του.
Αυτό που βλέπεις δεν πρέπει να το ζηλεύεις, αλλά να αντιληφθείς ότι ο άνθρωπος που φέρθηκε αλήτικα σε σένα, προσπαθεί να νιώσει ο ίδιος κύριος. Μπαίνει σε κουστούμια, κυκλοφορεί σε κυριλέ μέρη, πηγαινοέρχεται με αυτοκίνητο κι όχι με τη μηχανή που χρησιμοποιούσε, ξέχασε το χιλιοφορεμένο και αγαπημένο του T-Shirt στη ντουλάπα, λάτρεψε ξαφνικά τα πουκάμισα και τις γραβάτες, αποκήρυξε το παρελθόν του και περνά χρόνο με τη σύντροφό του. Και; Το κάνει για εκείνη; Το κάνει για τον κόσμο; Το κάνει για τον εαυτό του και μόνο, γιατί προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να ζήσει κι αλλιώς, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον υπέρμετρο εγωισμό του.
Ο αλήτης δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε κύριο. Καμουφλάρει την αλητεία του στην προσεγμένη συμπεριφορά και καταλαγιάζει τα ένστικτά του μέχρι να νιώσει σίγουρος για το επόμενο βήμα. Έχει πάντα το βλέμμα της αυτοπεποίθησης και το χαμόγελο της επιχρυσωμένης ευτυχίας, αλλά βαθιά μέσα του τρώγεται, γιατί αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι για ‘κείνον. Μη σας ξεγελά λοιπόν η κυρίλα που μυρίζει η κατάσταση.
Ο λύκος δε γίνεται ποτέ σκυλάκι. Αρκεί να διψάσει.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
