Η ουσιαστική ανάγκη όλων των ανθρώπων είναι ν’ αγαπηθούν, χωρίς «πρέπει» και κανόνες, χωρίς βάσανα κι υπεκφυγές, χωρίς προδοσία και ψέμα. Ν’ αγαπηθούν βαθιά, αμοιβαία κι αληθινά.
Να νιώσουν στο δέρμα τους κάθε λέξη που λέγεται για ν’ αγγίξει το μέσα τους και να γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται για μια κατά συνθήκη εξομολόγηση, αλλά για μια εκ βαθέων εξωτερίκευση της αγάπης προς το μέρος τους.
Κάθε «σ’ αγαπώ» αξιώνει να εκπορεύεται απ’ την καρδιά και κάθε «σε θέλω» αποσκοπεί να καίει τα χέρια σου και να θέλεις να δώσεις σάρκα στον πόθο, ορμή στο συναίσθημα, εκτόνωση στα ένστικτά σου. Όσο και να σε ελκύει κάποιος, η βαθύτερη ανάγκη σου είναι να σε θέλει κι εκείνος, γιατί κακά τα ψέματα φίλοι μου, κανείς δεν αγαπά με το ζόρι.
Δεν μπορείς να εγκαταστήσεις με το «έτσι θέλω» συναισθήματα στον άλλο για σένα, ούτε μπορείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει τυφλά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλη θέση σεναριογράφου στη ζωή εκτός απ’ το τυχαίο κι ο έρωτας είναι μια ακαθόριστη κατάσταση όπου η έλξη, η χημεία, το timing κι η αμοιβαιότητα συνυπάρχουν.
Τι να τον κάνεις έναν άνθρωπο, όταν εσύ πασχίζεις να τον κάνεις με το ζόρι να σ’ αγαπήσει; Έχουμε κι έναν εγωισμό να πάρει η ευχή, μια αξιοπρέπεια κι εν πάση περιπτώσει ζούμε για ένα love story ανεπιτήδευτο, αυθεντικό και φουλ στο συναίσθημα.
Πώς μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να νιώσει; Κι ακόμη κι αν το καταφέρεις, θα είσαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι κάποιος είναι στο πλευρό σου για διάφορους λόγους, αλλά όχι γιατί είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου;
Όσο απογοητευμένος ή θυμωμένος κι αν αισθάνεσαι με κάποιον συγκεκριμένο ή γενικά με την ερωτική σου ζωή, δεν μπορείς να συνθλίψεις μέσα σου την ελπίδα ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα έρθει ένας άνθρωπος που αβίαστα θα θέλει να μείνει δίπλα σου, θα είσαι η μόνη έγνοια του και σκοπός της ζωής του θα είναι η ευτυχία σου. Γιατί απλώς θα θέλει.
Μη μένεις κολλημένος σε ανθρώπους που δεν ένιωσαν κάτι δυνατό για σένα. Είμαστε άνθρωποι και τα συναισθήματά μας είναι περίπλοκα, όπως κι η σκέψη μας. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να δοθούν στο βαθμό που εσύ επιθυμείς και δεν είναι όλοι δεκτικοί να λάβουν όλα όσα εσύ θέλεις να προσφέρεις.
Ίσως φοβούνται ότι θα πρέπει να δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα, ίσως είναι «πολύ» αυτό το αίσθημα για εκείνους, ίσως η αποκλειστικότητα δεν είναι συμβατή με τις επιλογές τους. Κι ίσως τελικά να ήταν η στιγμή να πάρεις ένα πολύ καλό μάθημα για να συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι και τι επιλογές ανθρώπων κάνεις τόσο καιρό.
Κάθε απωθημένο μας είναι ένας άνθρωπος που δεν ένιωσε για μας ό,τι εμείς για εκείνον. Όσο δύσκολο είναι να παραδεχτούμε την πικρή αλήθεια ότι κάποιος δε μας θέλησε, άλλο τόσο λυτρωτικό είναι. Γιατί κανείς μας δε θα ‘θελε δίπλα του κάποιον που όταν τον αντικρίζει δε χάνει τα λόγια του, κάποιον που δεν ανασαίνει μόνο γι’ αυτόν, κάποιον που δε μας έχει ως πρώτη και τελευταία σκέψη μέσα στη μέρα του.
Δεν είναι εγωισμός, ούτε ανάγκη να ανήκεις κάπου. Είναι επιλογή. Και για να μάθεις να επιλέγεις σωστά, καλώς ή κακώς, πρέπει να περάσεις απ’ το απεχθές στάδιο της απογοήτευσης.
Να επιλέγεις λοιπόν ανθρώπους που σε νοιάζονται και σε γουστάρουν γι’ αυτό που είσαι. Ανθρώπους που δε χάνονται σε μια παρεξήγηση, που λατρεύουν το μαζί, που δε φοβούνται ν’ αφεθούν και θέλουν πάση θυσία να γίνουν «δικοί σου». Ανθρώπους που η κτητικότητα δε μοιάζει στα μάτια τους νευρωτική, αλλά αποτελεί την έκφραση της αγάπης σου. Ανθρώπους που δε χρειάζεται να τους κάνεις με το ζόρι να σ’ αγαπήσουν, γιατί σε έχουν ήδη αγαπήσει.
Γιατί να ζορίζεσαι να κρατήσεις στη ζωή σου κάποιον που δε θέλει να μείνει; Γιατί να κλαις, γιατί να δείχνεις απελπισμένος, γιατί να έχεις εκρήξεις θυμού, γιατί να χάνεις τον εαυτό σου; Δεν ήσουν για εκείνον. Ούτε εκείνος για εσένα. Δεν ήταν να συμβεί, τέλος.
Τίποτα δεν τελειώνει σε μια λάθος επιλογή. Φόρα το χαμόγελό σου και συνέχισε να ζεις. Ο άνθρωπός μας δεν έρχεται ποτέ με το ζόρι. Και δεν είναι ποτέ κάποιος που μας δημιουργεί ανασφάλειες και σκοτεινιάζει την ψυχή μας.
Ο άνθρωπός μας είναι κάποιος που η επικοινωνία μαζί του είναι εύκολη, τα συναισθήματά μας αμοιβαία κι η ζωή του χωρίς εμάς μοιάζει άδεια. Δε φοβάται να εκτεθεί στα μάτια μας, να νιώσει ευάλωτος στην αγκαλιά μας, να γίνει ξανά παιδί μπροστά μας. Δεν κρύβει τη λάμψη στα μάτια του όταν μας βλέπει κι είναι πρόθυμος κάθε φορά να επαναλαμβάνει τις ίδιες δυο λέξεις για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα: «Σ’ αγαπάω».
Κι αυτό το «σ’ αγαπάω» βγαίνει από μέσα του. Κι αυτό το «σ’ αγαπάω» δε φοβάται να το πει. Κι αυτό το «σ’ αγαπάω» το λέει μόνο για σένα.
Αυτόν τον άνθρωπο δε θέλει κόπο για να τον κρατήσεις κοντά σου, θέλει τρόπο για να του δείχνεις κάθε μέρα ότι άξιζε να σ’ αγαπήσει. Όχι με το ζόρι, αλλά γιατί τον ενέπνευσες να μείνει κοντά σου. Κι έμεινε.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
