Ο μεγαλύτερος εχθρός της ευτυχίας μας είναι ο εγωισμός μας. Εκείνος ο άτιμος που δε μας αφήνει τις περισσότερες φορές να φύγουμε από κάτι που δε μας ικανοποιεί, μόνο και μόνο για να μη χάσουμε την ασφάλειά μας. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι είναι ντυμένοι με τα ρούχα μιας δήθεν ευτυχίας; Πόσα απωθημένα έχουν φωλιάσει μέσα τους κι όμως εκείνοι παραμένουν εκεί, σε μια σχέση τελειωμένη για να μην ξεβολευτούν.
Φτιασιδωμένες ευτυχίες που πλασάρονται ως σχέσεις πρότυπα, στηριγμένες στη σιγουριά και στην ασφάλεια. Κι ο έρωτας; Ζεις μια ζωή χωρίς ένταση, χωρίς πάθος, χωρίς απόλυτα συναισθήματα, ακόμη και χωρίς λάθη; Τα πάθη αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια στη ζωή μας, δίνουν όμως και το αλατοπίπερο στην καθημερινότητα.
Από καιρό έχεις αισθανθεί ότι η σχέση σου δεν τραβάει. Κι όμως σε όλους λες ότι όλα είναι καλά και φοράς ένα ψεύτικο χαμόγελο ικανοποίησης. Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι είσαι μ’ έναν άνθρωπο που δε σε καλύπτει, δεν είναι αυτό που ονειρευόσουν, δε σε γεμίζει με ενθουσιασμό και πόθο, είσαι μαζί του γιατί δε θες να μείνεις μόνος.
Εκείνες τις στιγμές που μένεις χωρίς παρέα, τα λίγα λεπτά στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσεις στη δουλειά, ο χρόνος που κλείνεις τα μάτια πριν κοιμηθείς και σκέφτεσαι, τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ευτυχισμένος. Παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι παραμένεις μ’ έναν άνθρωπο από ανασφάλεια και ότι δεν τον αγαπάς.
Δεν είναι ότι φοβάσαι μήπως τον πληγώσεις, ούτε ότι σκέφτεσαι τι θα κάνει χωρίς εσένα και πώς θα καταφέρει να σε ξεπεράσει. Μπορεί να τον αγαπάς ως άνθρωπο, να σου έχει προσφέρει πολλά, να έχει στηρίξει τις επιλογές σου, να κατευνάζει τους φόβους σου, να επιβεβαιώνει τον εγωισμό σου, να ξέρεις ότι με το συγκεκριμένο άνθρωπο είσαι σίγουρος ότι δε θ’ απατηθείς, δε θα προδοθείς και δε θα δυσαρεστηθείς ποτέ, γιατί μπορεί να σε νοιάζεται στην τελική.
Την αλήθεια την ξέρεις όμως μόνο εσύ. Και τον έρωτα όταν τον βιώνεις γνωρίζεις ξεκάθαρα τη διαφορά του με μια σχέση απλώς από συμβιβασμό. Συμβιβάζεσαι μ’ αυτό που έχεις, γιατί δεν έχεις κάτι άλλο ανάλογο με τα γούστα και τις προτιμήσεις σου.
Οι περισσότεροι έχουμε μπει, έστω μία φορά, σ’ αυτή τη θέση. Το θέμα δεν ήταν να παραδεχτούμε αν η σχέση μας ικανοποιεί ή όχι. Αυτό φυσικά και το αντιλαμβανόμαστε ασχέτως αν το λέμε στο φιλικό μας κύκλο ή προτιμάμε να παίζουμε θέατρο για να μη χαλάσουμε την εικόνα εκείνου με την ευτυχισμένη προσωπική ζωή. Το θέμα είναι τι κάνουμε στη συνέχεια. Αφήνουμε τη σχέση που δε μας ικανοποιεί και μένουμε μόνοι μέχρι να βρεθεί ο επόμενος που να μας συγκινήσει ή παραμένουμε στο σιγουράκι μας, μέχρι να βρεθεί ο αντικαταστάτης και μετά να πούμε αντίο;
Βολεψάκηδες είμαστε και δειλοί. Αναζητάμε την επιβεβαίωση και τρέμουμε να μείνουμε μόνοι. Ο μόνος είναι αποτυχημένος. Έτσι σκέφτεται η κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν να μην είσαι σε σχέση, ακόμη και χάλια να είναι ακούγεται προτιμότερο απ’ το να είσαι μόνος. Τι status quo θα δείξεις; Πώς θα παινευτείς για το πώς σε προσέχει το ταίρι, τι κάνετε παρέα, τι όμορφο ζευγάρι που είστε;
Αν είναι να κρατήσεις κάτι απ’ αυτό το κείμενο κράτησε το εξής: είναι προτιμότερο να μείνεις μόνος παρά να είσαι δυστυχισμένος με μια επιλογή που δε γουστάρεις. Σταμάτα να φοβάσαι τη μοναξιά. Αν δε μείνεις για λίγο παρέα με τον εαυτό σου, δε θα σ’ αγαπήσεις ποτέ και πάντα θ’ αναζητάς την επιβεβαίωση εμμένοντας σε σχέσεις που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα πέρα από μια περιστασιακή τόνωση της αυτοπεποίθησής σου και ένα καμουφλάρισμα της ανασφάλειάς σου.
Άσε τα σίγουρα. Άσε τον παλιοεγωισμό σου να επιμένει ότι δε γίνεται εσύ να φύγεις από μια σχέση που μοιάζει τέλεια στους άλλους και να μείνεις μόνος.
Φύγε. Φύγε απ’ ό,τι δε σε ικανοποιεί, απ’ ό,τι δε σε γεμίζει, απ’ ό,τι έχει καταντήσει ανιαρό και χωρίς ενδιαφέρον. Φύγε από μια σχέση που την κρατάς για τους τύπους κι έχουν χαθεί τα αισθήματα. Ρίσκαρε. Αν αξίζει να το κάνεις για κάτι, αυτό είναι σίγουρα η ευτυχία σου. Και να θυμάσαι, όπως είπε κι ο William Greenough Thayer Shedd: τα πλοία δεν κινδυνεύουν στο λιμάνι, αλλά δε φτιάχτηκαν γι’ αυτό.
Έτσι κι οι άνθρωποι.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
