Με το πέρασμα των ετών οι άνθρωποι καλλιεργούμε την υπευθυνότητα και την ωριμότητά μας, δυο αρετές που αποτελούν απαύγασμα του χρόνου. Βαθιά μέσα μας, όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες ρυτίδες κι αν χαράζουν πια το πρόσωπό μας, όσα σημάδια κι αν έχουν σημαδέψει το σώμα και την ψυχή μας, ένα μόνο δε μεγαλώνει. Το παιδί που όλοι κρύβουμε στα έγκατα του εαυτού μας.
Εκείνο, που όσο κι αν καμουφλάρεται με ρετάλια σοβαροφάνειας και θρύψαλα υποχρεώσεων, παραμένει τρελό κι αλλοπαρμένο. Εκείνο, που κρατά ακόμη σαν φυλαχτό την αθωότητα στην καρδιά του και βλέπει καλοπροαίρετα κάθε στάση και συμπεριφορά. Εκείνο, που πέφτει ξανά και ξανά, γιατί είναι αφηρημένο κι απρόσεχτο και παρασύρεται εύκολα απ’ τη χαρά του παιχνιδιού. Εκείνο, που κλαίει δυνατά και αγκαλιάζει δυνατότερα. Εκείνο, που κάνει συνέχεια λάθη κι όσες φορές, κι αν το μαλώσεις, πάντα σου σκάει στο τέλος ένα χαμόγελο.
Μίλα στον εαυτό σου σαν να είναι ακόμη παιδί. Ο Brancusi έλεγε: «Όταν δεν είμαστε πια παιδιά, είμαστε ήδη νεκροί». Αγκάλιασε το παιδί που κρύβεις μέσα σου, μην ντρέπεσαι να το αφήσεις ελεύθερο και μην το καταπιέζεις κάτω απ’ την αμφίεση ενός ενηλίκου. Να φέρεσαι στον εαυτό σου με τρυφερότητα, να σε χαϊδεύεις όταν πρέπει, να σε μαλώνεις όταν είναι ανάγκη να συμμορφωθείς και να σε μεγαλώνεις σωστά.
Η προσοχή και η φροντίδα, που δείχνουμε στα παιδιά, κερδίζουν πάντα τη μερίδα του λέοντος απ’ την καθημερινή μας μέριμνα για εμάς και τους άλλους. Το ότι μεγαλώσαμε δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας, όπως ένα παιδί. Άλλωστε, το παιδί που ήμασταν, το ίδιο είμαστε και σήμερα, λίγο αλλιώς βέβαια. Αλλά αυτό το αλλιώς, δεν έχει αλλοιώσει την προσωπικότητά μας, αντιθέτως την έχει εξελίξει. Επομένως, η φροντίδα που είχαμε σε μικρή ηλικία θα πρέπει να συνεχίζεται και σήμερα.
Να είσαι ευγενής κι αγαπησιάρης με τον εαυτό σου. Να του μιλάς γλυκά και τρυφερά και να τον ανταμείβεις όταν κάνεις κάτι αξιέπαινο. Να σε κανακεύεις, να σε προσέχεις, να μην αφήνεις τίποτα και κανέναν να σε πληγώνει, να γίνεσαι ο ίδιος ασπίδα του παιδιού που είσαι. Να σε χαϊδεύεις όταν πονάς και ν’ απαλύνεις τον πόνο σου με δραστηριότητες που σου φτιάχνουν το κέφι. Να σου φέρεσαι όμορφα και τότε σίγουρα το παιδί που έχεις μέσα σου θα χαμογελά.
Όταν όμως κάνεις επαναλαμβανόμενα λάθη, να είσαι αυστηρός μαζί του. Γιατί, όπως ακριβώς ένα παιδί πρέπει ν’ ακούσει πολλές φορές το «όχι» για να μάθει ν’ αποφεύγει μια συμπεριφορά, έτσι κι εσύ πρέπει να δεχτείς την αυστηρότητα και τη σκληρότητα κάποιων καταστάσεων για να προχωρήσεις στη ζωή σου.
Δεν αξίζεις την τιμωρία απ’ τους άλλους, οφείλεις όμως να είσαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού σου και να σε μαλώνεις όταν ρίχνεις την αξιοπρέπειά σου και συμβιβάζεσαι με ψίχουλα κι ανθρώπους που προσβάλλουν την αξία σου. Μην ξεχνάς ότι μόνοι μας ορίζουμε την αξία μας. Όσο πιο φτηνά συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας, τόσο πιο ευτελής γίνεται η αντιμετώπισή μας απ’ τους άλλους.
Η βασική ανάγκη του παιδιού που κρύβεις μέσα σου είναι να μεγαλώσει σωστά. Να είναι υγιές και ν’ αναπτυχθεί σωματικά και νοητικά. Αυτή η ανάγκη δεν παύει ποτέ. Η σωστή διατροφή για μια καλή υγεία, η γυμναστική και η πνευματική τροφή αποτελούν απαραίτητα εφόδια για όλη μας τη ζωή.
Αν θέλουμε να ζήσουμε όμορφα και καλά, οφείλουμε να προσέχουμε τον εαυτό μας, όσο περνάει απ’ το χέρι μας. Οι κραιπάλες πρέπει να γίνονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις κι όχι καθημερινά. Ο ύπνος πρέπει να είναι ήρεμος και αρκετών ωρών, να ηρεμεί το πνεύμα και το σώμα μας και να φορτίζουμε τις μπαταρίες μας.
Η πνευματική τροφή είναι αναπόσπαστο κομμάτι για να μεγαλώσουμε και ν’ αναπτυχθούμε συναισθηματικά και εγκεφαλικά. Το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας ρουφά σαν σφουγγάρι τη γνώση, τις νέες πληροφορίες, αφουγκράζεται το καινούριο και αγωνιά να ζήσει νέες περιπέτειες. Τα ταξίδια διευρύνουν τους ορίζοντές μας και γινόμαστε κοινωνοί του κόσμου. Μυούμαστε σε διαφορετικές κουλτούρες κι αποκτούμε μια πιο ανοιχτή αντίληψη για τους άλλους, χωρίς να μένουμε προσκολλημένοι στο μικρόκοσμό μας.
Μην ξεχνάς ποτέ το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το παιδί αυτό θα σου υπενθυμίζει ότι έχεις τις ίδιες ανάγκες που είχες σε μικρότερη ηλικία. Να σ’ αγαπούν με αλήθεια κι αθωότητα, να σ’ αγκαλιάζουν δυνατά όταν δεν είσαι καλά, να σε μαλώνουν για να βάλεις μυαλό και να σε επιβραβεύουν όταν πετυχαίνεις ένα δύσκολο στόχο. Όλες αυτές οι απαιτήσεις όμως πρέπει να στρέφονται πρώτα απ’ όλους σε σένα τον ίδιο. Εσύ οφείλεις να κρατάς υγιές κι ευτυχισμένο το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Κι ύστερα οι άλλοι.
Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη απ’ το να προσέχεις για μια ζωή ένα παιδί; Πρόσεχε, λοιπόν, τον εαυτό σου σαν το παιδί που θα ήθελες να έχεις.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
