Λένε ότι ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος. Κι όπως κάθε θάνατος σηματοδοτεί το τέλος. Εν προκειμένω, το τέλος μιας ημέρας. Μέσα σ’ αυτή τη μέρα έκανες αυτά που ήθελες; Πάλεψες για τους στόχους σου; Είπες «σ’ αγαπώ» σε κάποιον απ’ την οικογένειά σου; Ένα «μου λείπεις» στη γιαγιά σου; Για το «σε θέλω», ούτε λόγος.
Κι έρχεται το βράδυ και στριφογυρίζει στο μυαλό σου ο άνθρωπος που ποθείς. Λαχταράς να τον δεις, αλλά δεν μπορείς εκ των πραγμάτων. Τι μένει λοιπόν; Να δείξεις ότι απλώς τον σκέφτηκες. Μία καληνύχτα είναι, πες την κι ας πέσει χάμω.
Είναι δύσκολα τα βράδια, ειδικά για όσους είναι παρέα με τη μοναξιά τους, είτε από επιλογή είτε κατ’ ανάγκη. Είναι η ώρα της ημέρας που οι σκέψεις κι οι σιωπές σε κατακλύζουν, η ψυχή σου επαναφέρει στιγμές ευτυχίας, το μυαλό σου αντιστέκεται γειώνοντας τις ονειροβασίες σου, αλλά η καρδιά εμμένει πως ό,τι αγαπάς είναι δικό σου.
Κι αν δεν είναι; Τι σημασία έχει, αφού εσύ το αγαπάς κι έχεις ανάγκη, έστω και με μία καληνύχτα, να δείξεις το ενδιαφέρον σου.
Μη βάλεις τον εγωισμό σου μπροστά. Ξέρω, θα σκεφτείς ότι η ανάγκη σου για προσοχή κι αγάπη, θα υπερτερήσει έναντι της αξιοπρέπειας. Αλλά απάντησέ μου σε μία ερώτηση: Είναι σημαντικός αυτός ο άνθρωπος για σένα; Αν είναι, άσε τον εγωισμό και το θυμό σου στην άκρη, ταπείνωσε το εγώ σου και δήλωσε τη βαθύτερη σκέψη σου.
Μία ζωή έχουμε, η οποία μάλιστα δε γυρίζει πίσω. Δε γουστάρω να επαναλαμβάνω κλισέ ατάκες, αλλά δε θα είναι κρίμα να μετανιώσεις αργότερα για λέξεις και πράξεις που δεν είχες το θάρρος να πεις και να κάνεις; Με λίγα λόγια, τόλμησε να βιώσεις την τελευταία σου επιθυμία, πριν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς.
Αφιέρωσε λίγα λεπτά απ’ το χρόνο σου να σκεφτείς εκείνους, που πραγματικά είναι σημαντικοί για σένα. Κι οι σημαντικοί είναι εκείνοι, που βρίσκονται καθημερινά στη σκέψη μας και δε λένε να κουνηθούν απ’ την ψυχή μας. Εκείνοι που αμαυρώνουν τις ήρεμες νύχτες και δε μας αφήνουν να κλείσουμε μάτι. Εκείνοι που αγωνιούμε να δούμε, που καρδιοχτυπάμε να συναντήσουμε, που διψάμε να φιλήσουμε και ν’ αγκαλιάσουμε. Εκείνοι που δίνουν λόγο ύπαρξης στις ανησυχίες μας.
Σημαντικοί είναι κι όσοι μας έκαναν ευτυχισμένους κάποτε και για κάποιο λόγο έφυγαν απ’ τη ζωή μας. Εκείνοι μας λείπουν. Βέβαια, αν λείπαμε και σ’ αυτούς δε θα ‘χαν φύγει, αλλά θα ήταν ακόμη στη ζωή μας. Όμως εκείνη τη στιγμή δεν ωφελεί να προτάσσεις τον εγωισμό σου και μην ξεχνάς κάτι ουσιώδες: Σε νοιάζει να σ’ αγαπά αυτός ο άνθρωπος ή σου αρκεί να τον αγαπάς; Το αμοιβαίο θα ήταν το καλύτερο, αλλά, αν ήταν όντως έτσι, δε θα στέλναμε καληνύχτες, θα τις λέγαμε με τα σώματά μας.
Μία καληνύχτα κρύβει περισσότερα νοήματα από μία ευχή. Κρύβει έναν ανείπωτο πόθο, μια λανθάνουσα επιθυμία, μια ασφυκτικά καλυμμένη απουσία, μια λαχτάρα για χάδι, μια αφορμή που σου ψιθυρίζει «είμαι εδώ». Μπορεί να πεις πολλές κάθε βράδυ, μία όμως έχεις ανάγκη να την εκφράσεις περισσότερο απ’ όλες. Εκείνη που δίνει αξία στα ξενύχτια σου. Εκείνη που ηρεμεί την ψυχή σου κι έχει τη δύναμη να σε κάνει να προσπαθείς ακόμη.
Είναι είτε εκείνη που σου έχει λείψει περισσότερο είτε εκείνη που δεν μπορείς χωρίς αυτή. Γιατί η σημαντικότητα των ανθρώπων μας κρύβεται στα μικρά, στα καθημερινά, ίσως και σ’ όσα αμελούμε. Ίσως σ’ όσα δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε.
Καληνύχτισε λοιπόν όποιον αγαπάς. Ακόμη και νοητά η αγάπη θα κάνει τη δουλειά της.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
