Φόβος: το δυσάρεστο συναίσθημα που προκαλεί η συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου. Φόβος για τον εχθρό, φόβος για την αρρώστια, φόβος για τους ξένους, φόβος για το θάνατο, φόβος για το άγνωστο. Δεν είναι κακό να φοβάσαι, όχι! Είναι ανθρώπινο. Κακό είναι ο φόβος σου να μετατρέπεται σε ρατσισμό, σε πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη ξενοφοβικών διαθέσεων και σε μια ευκαιρία διαστρέβλωσης της κοινής πεποίθησης του ελληνικού λαού από ακροδεξιά στοιχεία.
Με το δίκιο σου φοβάσαι ότι μπορεί το παιδί σου να κινδυνεύσει από κάποια μολυσματική νόσο που το προσφυγόπουλο θα φέρει και κανείς αρμόδιος δεν είναι σίγουρος να σου απαντήσει, αν όντως έχει εμβολιαστεί καλύπτοντας το φάσμα των ασθενειών που αναπτύσσονται στη χώρα προέλευσής του και συγχρόνως να σου εγγυηθεί ότι το παιδί σου θα είναι σώο. Σώο από τι θα σε ρωτήσω.
Αυτός θεωρείς ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το παιδί σου; Αντιλαμβάνομαι την ανησυχία σου, Έλληνα γονέα, αλλά η ίδια σκέψη θα έπρεπε να σε ανησυχεί εδώ και καιρό, ακόμη και για τα παιδιά των συμπολιτών σου. Υπάρχουν οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν όλο το φάσμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και του εμβολιασμού των παιδιών τους και τρέχουν να πάρουν σειρά σε προγράμματα εμβολιασμού παιδιών ανασφάλιστων κι απόρων. Να ‘ναι καλά οι προσπάθειες των ΜΚΟ.
Ο ίδιος φόβος λοιπόν που νιώθεις για τον κίνδυνο μετάδοσης μολυσματικών νόσων απ’ το μη εμβολιασμένο προσφυγόπουλο, ο ίδιος φόβος θα έπρεπε να σε κατακλύζει και για τα τυχόν μη εμβολιασμένα ελληνόπουλα. Δεν είναι το είδος της μολυσματικής νόσου που θα έπρεπε να σε απασχολεί, αλλά ο τρόπος που μεγαλώνεις το παιδί σου και το πρότυπο που εκλαμβάνει από σένα.
Ο λανθάνων ρατσισμός είναι πιο ύπουλος απ’ τον κυρίαρχο κι εμφανή. Μεγαλώνει μέσα σου και προσπαθεί να βρει διαφυγή σε κάθε άλλη έκφανση της προσωπικότητάς σου και των αντιλήψεων που πρεσβεύεις. Κάθε λέξη σου βρίθει από τρόμο και κάθε σκέψη σου αρχίζει να γίνεται κακεντρεχής κι οι αμφιβολίες σε κυριεύουν.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη μολυσματική νόσος, ο φόβος. Να μεταδίδεις στα παιδιά σου τη ρατσιστική αντίληψη, μέσα απ’ τις δικές σου απόψεις και τη δική σου συμπεριφορά. Έχεις ανθρωπιά Έλληνα κι έχεις μεγαλώσει με ιδανικά. Όσο δύσκολες συνθήκες κι αν βιώνεις, κανένας φόβος δεν πρέπει να είναι ικανός να σε κάνει να μην αποδέχεσαι την αξία του ανθρώπου και να μη σέβεσαι το δικαίωμα ενός παιδιού στη μόρφωση.
Γιατί αυτό το παιδί να πάει σ’ ένα κοντέινερ να κάνει μάθημα και το δικό σου να είναι προφυλαγμένο σε τέσσερις τοίχους; Γιατί να κάνεις μια τέτοια διάκριση; Γιατί να μη δώσεις την ευκαιρία στα δικά σου παιδιά να ‘ρθουν σε επαφή με την πολυπολιτισμικότητα και να μάθουν ν’ αποδέχονται τη διαφορετικότητα;
Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού τα προσφυγόπουλα. Είναι το μέλλον μας. Κι απ’ το να γράφεις υπερήφανος παντού “Giannis Antetokoynmpo NBA Vote”, σκέψου ότι κι ο Γιάννης είναι ένα παιδί μεταναστών απ’ τη Νιγηρία, που αν το παιδί σου τον είχε συμμαθητή, ίσως είχες την ίδια συμπεριφορά απέναντί του.
Κι όμως σε έκανε υπερήφανο, αυτό το παιδί μεταναστών, αυτό που νιώθει την Ελλάδα πατρίδα του και σένα όμοιό του. Σκέψου ότι κι αυτά τα παιδιά μπορεί κάποια μέρα να σε κάνουν υπερήφανο Έλληνα, αν τους δώσεις την ευκαιρία να μορφωθούν και να νιώσουν Έλληνες.
Δεν έχει σημασία το νομικό καθεστώς, αν ένα παιδί είναι μετανάστης ή πρόσφυγας. Ένα είναι το σίγουρο. Είναι άνθρωπος. Κι αξίζει να σέβεσαι την αξία του και τη ζωή του και να του προσφέρεις το δικαίωμα να μορφωθεί, όπως το δικό σου παιδί. Χωρίς φόβο και ρατσιστικές αντιλήψεις. Στο χέρι σου είναι αυτό το παιδί να γεμίσει με γνώση κι όμορφες παιδικές αναμνήσεις, που θα το εφοδιάσουν με ψυχικά αποθέματα για να γίνει ένας καλός άνθρωπος κι ένας νομοταγής πολίτης.
Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
