Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι μία λέξη μικρή. Δισύλλαβη, που όταν την προφέρεις, στη δεύτερη συλλαβή νιώθεις αυτή τη σύνδεση με την καρδιά σου, καθώς τελειώνει η αναπνοή σου για να την εκφέρεις. Αυτό το τρέμουλο κι αυτό το κενό στο στέρνο, σου δημιουργεί κι όταν τον ζεις. Ο φόβος λοιπόν είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη των ονείρων μας και της κάθε είδους επιθυμίας μας.
Οι περισσότεροι φοβόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε. Είναι σαν μια αλυσίδα, που μας δένει τα πόδια και δεν μπορούμε να κινηθούμε. Στεκόμαστε ακίνητοι και περιμένουμε από κάπου βοήθεια. Δε θέλω να σας απογοητεύσω, αλλά η μοναδική λύση για την αντιμετώπιση του φόβου είναι να εκτεθούμε σ’ αυτόν.
Όσο αποφεύγουμε την έκθεση σ’ αυτό που μας προκαλεί το φόβο, τόσο αργούμε να βρούμε τη λύση. Ο φόβος δεν είναι η αιτία, είναι το αποτέλεσμα μιας σκέψης, μιας ενέργειας ή ενός συναισθήματος. Πρέπει ν’ αναζητήσεις καταρχάς, τι είναι αυτό, που σου προκαλεί το αίσθημα του φόβου και στη συνέχεια με επίγνωση ν’ αφεθείς να το ζήσεις.
Έχεις ακούσει τη φράση: «Πήγαινε εκεί που τρέμουν τα πόδια σου»; Ακριβώς αυτό σου περιγράφω κι αναλύω στο παρόν κείμενο. Όλα όσα φοβάσαι να πεις, να ζήσεις, να εκμυστηρευτείς, το τηλέφωνο που καθυστερείς να πάρεις γιατί φοβάσαι την αντίδραση του άλλου, το «σ’ αγαπώ» που τρέμεις να ξεστομίσεις και η «συγγνώμη» που δε βγαίνει απ’ τα χείλη σου. Όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα περιγράφουν το φόβο μας απέναντι στο συναίσθημα και στην ευθύνη μιας σχέσης.
Μην περιμένεις ότι με την αδιαφορία θα τον νικήσεις. Ο φόβος έχει μάθει τις αδυναμίες σου και ξετρυπώνει σε κάθε χαραγματιά που θα βρει. Όσο τον αποφεύγεις, τόσο ξεπροβάλλει μπροστά σου και κάθε φορά είναι όλο και πιο μεγάλος, όλο και πιο έντονος. Γιγαντώνεται απ’ τις ανασφάλειες κι απ’ τα άγχη σου, τρέφεται απ’ τις εσωτερικές ανησυχίες και την έλλειψη αυτοεκτίμησης.
Όσο κι αν προσπαθείς να τον κρύψεις κάτω απ’ το πατάκι της πόρτας σου, πάντα θα σου χτυπάει το κουδούνι και θα περιμένει ν’ ανοίξεις. Ξέρει ότι όσο σε τρομάζει είναι αήττητος. Ποια είναι η λύση; Να τον αντιμετωπίσεις. Άνοιξε την πόρτα της ψυχής σου και καλώς όρισέ τον. Δέξου τον, όπως είναι, κι άφησέ τον να έρχεται συχνά. Έτσι θα συνηθίσεις την παρουσία του και δε θα σε τρομάζει πλέον.
Μάθε τον, μάθε τι τον τρέφει, γιατί δε σ’ αφήνει σε ησυχία. Συζήτησε μαζί του κι αντιμετώπισέ τον ευθέως. Κάθε φόβος είναι δικό σου δημιούργημα κι έχεις τη δύναμη να τον εξουδετερώσεις. Αρκεί να το πάρεις απόφαση και να θυσιάσεις κάποια κομμάτια του εαυτού σου, που τον συντηρούσαν τόσο καιρό.
Κάθε συνδιαλλαγή με το φόβο μας δεν έχει θετική έκβαση. Κάθε φορά, όμως, η συζήτηση γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Όσο τον αντιμετωπίζουμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αρνητική πλευρά του εαυτού μας, αυτή που μας κρατά πίσω και μας θέτει εμπόδια προτάσσοντας τη δειλία και την αναβλητικότητα.
Αν φοβάσαι ν’ αφεθείς στον έρωτα, σκέψου ότι αν δεν μπεις στη θάλασσα δεν πρόκειται να μάθεις κολύμπι. Αν δε ζήσεις με πάθος, δε θα έχεις ν’ αναπολείς αξέχαστες στιγμές. Αν δε βρεις το θάρρος να πεις σε κάποιον ότι τον αγαπάς, θα τον χάσεις. Κι αν φοβηθείς να του πεις ότι τον θέλεις πίσω, θα ζεις μια ζωή με την αμφιβολία, αν ήθελε κι εκείνος το ίδιο. Κοίταξε το φόβο σου κατάματα κι εκθέσου.
Ό,τι σε κάνει να σιωπάς, ό,τι δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς, ό,τι λαχταρά η ψυχή σου κι ό,τι δε σ’ αφήνει να ησυχάσεις έχει λόγο ύπαρξης στη ζωή σου. Μην επιτρέπεις σε καμιά σκιά και κανένα φόβο να μπουν εμπόδιο στην ευτυχία σου. Μεγαλύτερη τροφή απ’ τον εγωισμό δεν υπάρχει για το φόβο. Δείξε στο φως τις πληγές σου, εξέθεσε τις ανασφάλειές σου, πες ξεκάθαρα τι νιώθεις, αγκάλιασε την αλήθεια και κάν’ τον σκόνη.
Θυμήσου: «Αν μπορείς κοίταξε το φόβο κατάματα κι ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει». Ν. Καζαντζάκης.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
