Όσο είμαστε ακόμη νέοι οραματιζόμαστε τον εαυτό μας σε λίγα χρόνια από τώρα. Πώς θα είμαστε άραγε; Ίσως πιο ανεξάρτητοι, ευχόμαστε γοητευτικοί, με περισσότερες εμπειρίες. Αδημονούμε να περάσουν τα χρόνια, να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε έντονες στιγμές.
Κι όταν τα χρόνια παρέλθουν κι αντιληφθούμε πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος, κάνουμε τα πάντα για να τον παγώσουμε. Στο πρόσωπό μας, στο σώμα μας, στη ζωή μας. Μα τι γίνεται; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Όχι, κάτι πιο σημαντικό που δύσκολα συνειδητοποιούμε την αξία του.
Δε χαιρόμαστε την ηλικία μας, εκείνο που ζούμε την εκάστοτε χρονική στιγμή και πάντα μεταθέτουμε τη χαρά μας και τους στόχους μας για το μέλλον. Αγχωνόμαστε για μικροπράγματα, που ναι μεν εκείνη τη στιγμή έχουν σημασία, αλλά σε βάθος χρόνου βλέπουμε πως ήταν απλώς ένας μικρός σκόπελος που με δουλειά και πειθαρχία τον ξεπεράσαμε.
Βιαζόμαστε να περάσει ο χρόνος, να μεγαλώσουμε, να μεστώσουμε, λες κι η ζωή στα τριάντα πέντε ή στα σαράντα δεν έχει δυσκολίες. Ίσως φταίει ότι από μικρή ηλικία μας πιέζουν να μπούμε σε πρόγραμμα, να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας, να είμαστε τυπικοί στη δουλειά μας και μέσα σ’ όλα αυτά, φιλοδοξίες δικές μας και των γονιών μας, στόχους, όνειρα και τρόπους εκπλήρωσης, ξεχνάμε πως πρέπει όλα να τα συνδυάζουμε και να μην κυνηγάμε μόνο την επαγγελματική καταξίωση, αλλά και την ευτυχία της ψυχής μας.
Άνθρωπος που δεν έζησε την ηλικία του είναι άνθρωπος γεμάτος απωθημένα. Γεμάτος όνειρα που ποτέ δεν κυνήγησε, γεμάτος στιγμές που ζήλεψε, αλλά πότε δεν πάλεψε για να τις ζήσει ο ίδιος και γεμάτος απογοητεύσεις γιατί είναι δεδομένο ότι η ζωή του στο σήμερα δε θα είναι, όπως την είχε φανταστεί, αλλά θα επιθυμεί να παγώσει το χρόνο για να μπορεί πλέον ν’ απολαμβάνει στο έπακρον κάθε μικρή χαρά.
Ο Σαίξπηρ είπε: «Ξόδευα άσκοπα το χρόνο μου και τώρα ο χρόνος ξοδεύει άσκοπα εμένα». Μέσα σ’ αυτή τη ρήση υπάρχει μία αλήθεια κι αυτός είναι κι ο λόγος που υπάρχουν τα γνωμικά. Όχι για να ταυτιζόμαστε μόνο όταν βιώνουμε μια παραπλήσια κατάσταση, αλλά για να παραδειγματιζόμαστε, ώστε να μη βιώσουμε μια αρνητική κατάσταση.
Γιατί να φτάσουμε στο σημείο να θέλουμε να παγώσουμε το χρόνο γιατί δε μας φτάνει για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε; Γιατί να μας ξοδεύει άσκοπα; Γιατί να μην αντιληφθούμε από μικρότερη ηλικία την αξία του και γιατί να μην προσπαθήσουμε να επενδύσουμε σε εμάς;
Πέρα απ’ τις υποχρεώσεις της εφηβικής ηλικίας και της μετεφηβικής, των φοιτητικών μας χρόνων και της έναρξης της επαγγελματικής μας ζωής δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζωή είναι ένας δρόμος. Δε γνωρίζουμε πού πάμε, ούτε και πόσο θα κρατήσει η διαδρομή. Για άλλους είναι σύντομη, για άλλους μεγαλύτερη. Οφείλουμε, όμως, σε κάθε περίπτωση ν’ απολαμβάνουμε το ταξίδι. Και σ’ αυτό το ταξίδι υπάρχουν ορισμένες αξίες που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε με την οικογένειά μας και να μην απομακρυνόμαστε απ’ τις ρίζες μας. Η ζωή μας θα έχει διαφορετική πορεία απ’ αυτή των γονιών μας, αλλά είναι οι πιο δικοί μας άνθρωποι και οφείλουμε σ’ αυτούς τα πάντα. Απ’ την ίδια μας την ύπαρξη μέχρι και πολλά απ’ τα επιτεύγματά μας. Στόχος μας να είναι να χορτάσουμε τους γονείς και τους παππούδες μας πριν να είναι αργά. Να τους γεμίζουμε χαμόγελα και να περνάμε όμορφες στιγμές μαζί τους. Να τους λέμε ότι τους αγαπάμε, όσο πιο συχνά γίνεται.
Να κάνουμε αποδράσεις απ’ την πόλη και τη ρουτίνα μας. Μικρά και μεγάλα ταξίδια που μας ανανεώνουν. Δεν έχει σημασία αν θα πας στο διπλανό χωριό ή στο εξωτερικό. Σημασία έχει η απόδραση της ψυχής απ’ την καθημερινότητά σου. Να ευφραίνεται η καρδιά, ν’ αναπνέεις, να γεμίζεις εικόνες, να ξεκουράζεται το πνεύμα, να γεμίζεις τις μπαταρίες σου.
Αν μπορείς να κάνεις μακρινά ταξίδια, να γνωρίσεις νέες κουλτούρες και πολιτισμούς, να το κάνεις. Να θέσεις ως στόχο μία ή δύο φορές το χρόνο να πηγαίνεις κάπου. Να κάνεις οικονομία από άλλες δραστηριότητες και να ταξιδεύεις. Όσα μπορεί να σου χαρίσει ένα ταξίδι, η επαφή με ανθρώπους άλλης νοοτροπίας, οι ομορφιές του πλανήτη μας και η εξερεύνηση μιας άλλης χώρας δεν μπορεί να στα χαρίσει τίποτα άλλο. Η ομορφότερη πηγή γνώσης είναι τα ταξίδια.
Βρες μια δουλειά που να την αγαπάς. Να είναι εκείνη που ονειρευόσουν από παιδί να κάνεις. Να πηγαίνεις εκεί και να μην την αντιμετωπίζεις σαν αγγαρεία, αλλά να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της, γιατί σε εξελίσσει και σε μεταμορφώνει σ’ αυτό που θέλεις να γίνεις.
Να μη σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις. Να ξεκινάς συνέχεια κάτι νέο και δημιουργικό. Είτε ως χόμπι είτε ως νέο αντικείμενο εκμάθησης. Θέλεις να είναι η δημιουργική γραφή, το μάρκετινγκ, η μαγειρική, μαθήματα αυτοάμυνας, ζούμπα, ένα μεταπτυχιακό, η εγγραφή σε προγράμματα διά βίου μάθησης; Κάνε κάτι για σένα. Κι ας μην το ξέρει κανείς, αν δε θες να το πεις. Μη σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις.
Πέρνα χρόνο με ανθρώπους θετικούς, φίλους και συναδέλφους. Ανθρώπους που δε σε προβληματίζουν, αντίθετα σε αποφορτίζουν, σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα και να διασκεδάζεις. Σε νοιάζονται και κάνουν τις μέρες σου πιο ενδιαφέρουσες.
Και το πιο σημαντικό. Μην ξεχνάς την ευτυχία σου. Μην πάψεις ποτέ ν’ αναζητάς την αγάπη, όσο απογοητευμένος κι αν είσαι. Σίγουρα μεγαλώνοντας αλλάζουν τα κριτήριά μας, γινόμαστε πιο επιφυλακτικοί κι επιλεκτικοί, αλλά είμαστε πιο ώριμοι και οι επιλογές μας είναι σοφότερες. Είμαστε πιο κοντά σ’ αυτό που μας ταιριάζει. Δε χρειάζεται να μετανιώνουμε για ό,τι ζήσαμε. Όλα μαθήματα ήταν και ακόμη κι αυτούς που δε θέλετε να θυμάστε ότι πέρασαν απ’ τη ζωή σας, να τους ευγνωμονείτε. Σας έκαναν καλύτερους.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε την αξία του χρόνου. Μαθαίνουμε ν’ απολαμβάνουμε κάθε στιγμή δράσης, ηδονής κι ευτυχίας. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως πώς ν’ αξιοποιούμε τις στιγμές κι ίσως μετανιώνουμε για όσες αφήσαμε ανεκμετάλλευτες στο παρελθόν. Ζήσε, αγάπησε και κάνε λάθη. Μην αφήνεις τη ζωή να περνά. Πάρε αποφάσεις, κάνε εσύ ενδιαφέρουσα την καθημερινότητά σου, αφέσου σε νέες γνωριμίες και μη σταματάς να μαθαίνεις και να ταξιδεύεις.
Η ζωή είναι μικρή κι ο χρόνος αμείλικτος. Αφού δεν μπορούμε να τον παγώσουμε, ας τον ζήσουμε!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
