Η πιο εύκολη κίνηση που μπορούμε να κάνουμε όλοι είναι να κρίνουμε κάποιον για τη στάση, τη συμπεριφορά και την αντιμετώπιση κάποιων συμβάντων. Πριν φτάσεις ν’ ανοίξεις το στόμα σου και να ξεστομίσεις προσβολές εναντίον ενός ανθρώπου, σκέψου αν εσύ ήσουν σε όλα σωστός απέναντί του. Ήσουν εκεί όταν εκείνος σε χρειάστηκε ή μήπως ήσουν απών;
Μήπως η δική του απουσία επήλθε έπειτα από μια δική σου αδιάφορη στάση; Μπήκες για λίγο ποτέ στη θέση του ή αγναντεύεις πάντα τα προβλήματα απ’ τη δική σου σκοπιά; Φόρεσες τα δικά του παπούτσια, έστω για λίγο, ακόμη κι αν το νούμερό τους σε σφίγγει και δε σου μπαίνει, για να δεις τι αισθάνεται ή τι αντίκτυπο είχαν οι δικές σου ενέργειες στη ζωή του;
Δε χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο να στοχοποιήσεις και να βγάλεις τα παράπονά σου στη φόρα. Χρειάζεται, όμως, θάρρος για να κάνεις μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τον άνθρωπο κατά του οποίου επιτίθεσαι.
Όσο κρατάς μέσα σου συμπεριφορές, που σε έχουν πληγώσει, και φέρεσαι «δήθεν» εγκάρδια και «δήθεν» καλοσυνάτα για ν’ αποδείξεις στο τέλος ότι εσύ πάλεψες, όσο περισσότερο γινόταν και φέρθηκες σωστά σε μια επαφή σου, ενώ ο άλλος κάνει συνέχεια λάθη, είναι απών και αδιάφορος, μήπως όλο αυτό αποτελεί μια φθηνή διπροσωπία; Μια παράσταση επιβεβαίωσης πρώτα του εαυτού σου και στη συνέχεια μια μείωση του άλλου;
Όταν κάτι δε σου αρέσει, πες το. Μην το κρατάς μέσα σου, γιατί η πικρία σου μη νομίζεις ότι δε φαίνεται στις ατάκες και στη συμπεριφορά σου. Κανείς δεν είναι ηλίθιος, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που σε ξέρει. Μπορεί ν’ αντιληφθεί πλήρως το λόγο για τον οποίο κάνεις μια συγκεκριμένη ερώτηση, όπως και γιατί αποφεύγεις να δώσεις τις δικές σου εξηγήσεις.
Είναι εύλογο, λοιπόν, να έρθω και να σε ρωτήσω: Σκέφτηκες αλήθεια όταν εγώ σε χρειάστηκα πόσες φορές μου είπες «όχι»; Σκέφτηκες ότι μπορεί εξαιτίας σου να μην είχα την ευκαιρία να βλέπω τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα, όσο τίποτα άλλο, επειδή δεν είχα κανέναν άλλο να με συνοδεύσει για έναν καφέ; Σκέφτηκες πόσο μόνη με έκανες να αισθανθώ όταν δεν είχα έναν αληθινό φίλο να του μιλήσω για τον έρωτά μου;
Σκέφτηκες ότι προσπάθησες να μου επιβάλλεις τη δική σου απόφαση και στάση απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που εγώ αγαπούσα; Και, πίστεψέ με, γνώριζα καλύτερα από σένα και επιβεβαιώθηκα. Σκέφτηκες πώς είναι όταν ο άλλος έχει μόνο εσένα στη ζωή του και βρίσκεται σ’ ένα νέο περιβάλλον, πώς αισθάνεται όταν δεν έχει ένα φίλο να μοιραστεί την καψούρα του, αλλά ο «φίλος» αντί να τον στηρίξει, τον κρίνει; Αυτό, φίλε μου, είναι άδειασμα, όχι το να μην έρχομαι σε κοινωνικές εκδηλώσεις και γιορτές.
Να φανταστώ ότι δεν έκανες ποτέ την αυτοκριτική σου. Οι ευθύνες δεν είναι για να επιρρίπτονται στον άλλο, είναι για να τις αναλαμβάνουμε κι οι ίδιοι όταν έχουμε μερίδιο. Για να ξεπεράσει ένας άνθρωπος όλο αυτό, απομακρύνεται και πάνω απ’ όλα προσπαθεί να βρει ανθρώπους, στους οποίους να μπορέσει να μιλήσει ανοιχτά, να πει τον πόνο του χωρίς να σκέφτεται ότι ο άλλος θα τον αποπάρει και θα σκεφτεί πρώτα να του πει «μα δεν είναι για σένα», «δε σου ταιριάζει», αντί να σε στηρίξει. Αληθινός φίλος είναι εκείνος που μετά απ’ όλα αυτά δε σου ρίχνει καμία ευθύνη και τα ξεχνά.
Αληθινός φίλος είναι εκείνος που σου δίνει δεύτερη ευκαιρία, μετά από ένα φιάσκο και το εννοεί. Χωρίς να κρατά πικρία και κυρίως χωρίς να φέρεται όμορφα μόνο για τους τύπους. Αληθινός φίλος είναι εκείνος που δε ζητά και τα ρέστα, ενώ ο ίδιος έχει φταίξει και ποτέ κανείς δεν του το χτύπησε στη μούρη. Γιατί πολύ απλά, κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και υποτίθεται ότι στις αληθινές φιλίες δε χρειάζεται να ειπωθούν.
Αληθινός φίλος είναι εκείνος που αναγνωρίζει πρώτος τα λάθη του κι αντί να τονίσει τα δικά σου, σου ζητά συγγνώμη. Αληθινός φίλος είναι εκείνος που δε φέρεται εκδικητικά και δεν υποτιμά τη νοημοσύνη σου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, αληθινέ φίλε, κάνε την αυτοκριτική σου κι άλλη φορά να φέρεσαι ντόμπρα. Κι όταν κάποιος σου λέει κάτι, απλώς σεβάσου το και μη ζητάς και τα ρέστα.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
