Η ζωή μας είναι ένας δρόμος, όπου κατά κύριο λόγο βαδίζουμε μόνοι. Σε κάποιες διαδρομές όμως συναντάμε συνοδοιπόρους, οι οποίοι μας συντροφεύουν για κάποιο χρονικό διάστημα. Κάθε ταξίδι πέρα απ’ τις ευχάριστες στιγμές ενέχει κινδύνους, κακοτοπιές και δυσκολίες. Ωστόσο ο καθένας μας έχει τα δικά του καταφύγια, όταν αρχίσει να σφίγγει ο κλοιός.
Τα καταφύγια αυτά είναι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση. Δεν έχει σημασία αν τους ξέρουμε χρόνια ή αν τους γνωρίζουμε ελάχιστα, καθώς η αύρα τους είναι ξεχωριστή. Τους εμπιστευόμαστε απ’ το πρώτο λεπτό, γιατί λειτουργούν προστατευτικά προς το μέρος μας.
Είναι οι δικοί μας ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, η αγκαλιά που θα κουρνιάσουμε όταν δε νιώθουμε καλά, η φωνή που θ’ ακούσουμε όταν έχουμε τις μαύρες μας, τα λόγια εκείνα που θ’ ακολουθήσουμε, γιατί ξέρουμε ότι εκείνοι δε θα ‘θελαν ποτέ το κακό μας. Είναι η ομπρέλα μας κάθε φορά που βρέχει.
Το βασικό προτέρημα των ανθρώπων αυτών είναι ότι μπορούν να μας ακούσουν, κάτι τόσο απλό, αλλά συνάμα τόσο δυσεύρετο. Πολλοί θα σου πουν τη γνώμη τους για ένα θέμα που σε απασχολεί, λίγοι θα προσπαθήσουν ν’ ακούσουν τι πραγματικά σε βασανίζει.
Πόσο σημαντικό είναι κάποιος να ακούει τι σου συμβαίνει και να προσπαθεί να σε συμβουλεύσει, έτσι ώστε να είσαι εσύ ικανοποιημένος κι η λύση να είναι βάσει του δικού σου τρόπου σκέψης κι όχι βάσει των δικών του εμπειριών κι απογοητεύσεων.
Ένας καλός ακροατής αποτελεί πάντα ένα καταφύγιο. Όταν κάποιος σου δίνει χρόνο και χώρο να του εκθέσεις το πρόβλημά σου, δείχνει ότι είναι εκεί για σένα, δε σε πιέζει, αντίθετα σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα και σε αποφορτίζει.
Το κύριο χαρακτηριστικό των καταφυγίων είναι η ηρεμία, η σιγουριά κι η ασφάλεια. Δεν επιλέγουμε τυχαία έναν άνθρωπο, αλλά είναι μία ενστικτώδης επιλογή. Ζητάμε βοήθεια απ’ αυτόν που ξέρουμε ότι θα μας τη δώσει.
Έτσι τρέχουμε να πούμε το πρόβλημά μας σ’ εκείνον που μας έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι μας στηρίζει και μας αγαπά. Η αγάπη απαιτεί κατανόηση, όχι ερωτήσεις και λογοκρισία. Είναι απαραίτητο να αποδέχεσαι τους ανθρώπους και τις καταστάσεις ως έχουν, κι ορισμένες φορές να μπαίνεις στη θέση των άλλων.
Καταφύγια δεν είναι μόνο κάποιοι πολύ καλοί σου φίλοι ή μέλη της οικογένειάς σου. Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που σέβεσαι κι εκτιμάς για τη δουλειά του, το χαρακτήρα του, το ήθος του, την παιδεία του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο σου συμπεριφέρεται.
Μπορεί να είναι εκείνος που από εκεί που δεν το περιμένεις σου στέλνει ένα «είμαι εδώ» και κάθεσαι σαν το χαζοχαρούμενο και σκορπίζεις χαμόγελα στον αέρα, γιατί υπάρχει ένας άνθρωπος που χωρίς να τον έχεις στη ζωή σου, σε έχει εκείνος και θέλει να ξέρεις ότι υπάρχει, αν κάποτε τον χρειαστείς. Ένα οιονεί καταφύγιο θα λέγαμε.
Ίσως γιατί όταν εκείνος χρειάστηκε κάποιον, δεν είχε έναν ώμο να στηριχθεί, ίσως γιατί είδε τη θλίψη στα μάτια σου, ίσως γιατί απλά είναι άνθρωπος, όχι μισάνθρωπος όπως έχουμε καταλήξει να είμαστε οι περισσότεροι σήμερα.
Οι άνθρωποι καταφύγια μπορεί να μην είναι συνέχεια κοντά σου, έχουν όμως εκείνον το μαγικό τρόπο που όσος χρόνος, όση απόσταση κι αν σας χωρίζει, εκμηδενίζεται με μιας. Είναι εκείνοι που μπορούν με μια φράση να σ’ αναστήσουν, εκείνοι που σου λένε απλώς «να χαμογελάς!» και το κάνεις.
Γιατί εκείνοι δεν έχουν κανένα συμφέρον. Θέλουν απλώς να είσαι καλά. Δεν χρειάζεσαι πολλούς, αρκεί κι ένας.
Ένας, αλλά βράχος.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
