Όσα πράγματα κι αν γνωρίζουμε, πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που τα μωρά θα μας αφήνουν άφωνους με τη σοφία που κρύβουν οι ατάκες τους. Ξέρετε, εκείνες που ποτέ δεν πήγε το μυαλό σας να προετοιμάσετε μια απάντηση και ποτέ μα ποτέ δε φανταζόσασταν ότι το μικρό σας τερατίνι, είτε παιδί, είτε ανίψι, είτε βαφτιστήρι, είτε ένα μωράκι του στενού κοινωνικού σας κύκλου, θα σας έλεγε ποτέ! Οι ατάκες τους, όμως, δεν προκύπτουν μόνο απ’ τις ερωτήσεις τους, αλλά και απ’ την κατασταλαγμένη τους άποψη πάνω σε κάποιο θέμα. Όλα φυσικά ιδωμένα μέσα απ’ τα αθώα μάτια τους και μέσα απ’ το δικό τους, μοναδικό κόσμο.
Τα μωρά σκέφτονται μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ το δικό μας. Απλό, ρεαλιστικό, χωρίς λεπτομέρειες, αναζητούν την αλήθεια και την ουσία σε καθετί. Γι’ αυτό κι οι ατάκες τους είναι επικές. Δε μας προκαλούν μόνο γέλια, καθώς δεν περιμένουμε από ένα τόσο δα πλασματάκι να πει κάτι τέτοιο, αλλά μας γεννούν και υπερηφάνεια για το τι σκέφτηκε το βλαστάρι μας! Εντάξει, αν δεν είναι παιδί μας, συγχαίρουμε τους γονείς για το πανέξυπνο τέκνο τους!
Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας τη στιγμή που ένα μωρό πετάει ατάκα κόλαφο, οι αντιδράσεις όλων των ενηλίκων είναι οι ίδιες: πάγωμα, αποσβολωμένο βλέμμα, σιωπή για λίγα δεύτερα, χαμόγελο αμηχανίας και μόλις συνέλθουμε γελάμε με την ψυχή μας. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι πέταξε το πιτσιρίκι και πώς σκέφτηκε την ατακάρα, έχει περάσει το παιδί σε άλλο θέμα. Εκτός κι αν έχει ανοίξει συζήτηση μαζί μας και περιμένει πώς και πώς απάντηση. Εκεί την βάψαμε! Γιατί πέταξε την ατάκα για να πάρει μια απάντηση κι αν δεν το καλύψουμε με την απάντησή μας, θα επιμένει μέχρι να απαντήσουμε. Και χατίρια σε παιδάκια δε χαλάμε, οπότε βάλτε να δυνατά σας να είστε πειστικοί σ’ αυτό που θα ξεστομίσετε. Ο λόγος που μας εκπλήσσουν οι ατάκες των μωρών είναι καταρχάς το μικρό της ηλικίας. Οι δικές μας μνήμες περιορίζονται σε λίγες εικόνες απ’ τη νηπιακή μας ηλικία και όλα είναι λες και τ’ ανακαλύπτουμε εκ νέου μέσα απ’ τη ζωή των δικών μας παιδιών. Εκείνο που μας προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι πώς αφομοιώνουν τα πάντα σαν σφουγγάρια και πόση εξυπνάδα έχουν. Τα παιδιά όσα περισσότερα ερεθίσματα εκλαμβάνουν σε μικρή ηλικία, τόσα περισσότερα ενδιαφέροντα θα αναπτύξουν στη συνέχεια της ζωής τους.
Οι μικροί μας φίλοι κρύβουν μια σοφία που οι ενήλικες δεν μπορούμε εύκολα ν’ αντιληφθούμε. Υποτιμάμε τη νοημοσύνη τους, θεωρώντας ότι σε τόσο μικρή ηλικία τα παιδιά δεν είναι ικανοί συνομιλητές, ούτε αντιλαμβάνονται τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως θα ήθελαν να είναι. Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά δεν έχουν πλήρη εικόνα των κινδύνων, των ευθυνών και των υποχρεώσεων, καθώς πρόκειται για ζητήματα εμπειρίας, όπως και για κανόνες και νόμους που θεσπίστηκαν από εμάς τους ανθρώπους για την καλύτερη λειτουργία μας ως κοινωνικό σύνολο.
Διαθέτουν, όμως, ιδιαίτερα ανεπτυγμένο ένστικτο, οξυδέρκεια κι έχουν έντονη παρατηρητικότητα. Τα μωρά κάνουν πολύ συχνά ερωτήσεις, κάτι που ως ενήλικες το αποφεύγουμε, γιατί πιστεύουμε ότι η άγνοιά μας μπορεί να μας εκθέσει. Αντιμετωπίζουν τα πάντα στη ζωή ως παιχνίδι, το ίδιο και τη μάθηση. Πάντα θα μας αποστομώνουν, γιατί σκέφτονται απλά, δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις, έχουν αμεσότητα στην έκφραση, άκρατη ειλικρίνεια –καμιά φορά ωμότητα- και βλέμμα γεμάτο περιέργεια και χαρά.
Οι ατάκες των μικρών παιδιών πάντα θα μας αφήνουν ενεούς, λόγω του αυθορμητισμού, της αμεσότητας και της ειλικρίνειας που τα διακατέχει. Τα παιδιά σκέφτονται με αθωότητα και ποτέ τις συνέπειες όσων ξεστομίζουν. Βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα, που μπορεί να διαφέρουν λίγο απ’ τα συμπεράσματα των ενηλίκων, αλλά άνετα μπορούμε να κομίσουμε γέλιο και λίγη σοφία απ’ τον καθάριο τρόπο, με τον οποίο αντικρίζουν τα μάτια τους τον κόσμο.
Είναι χαρά Θεού να περικλείεσαι από μωρά κι ακόμη μεγαλύτερη ν’ ανακαλύπτεις τον κόσμο μαζί τους.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
