Όλοι αγαπάμε τις παιδικές ταινίες. Έχουν σημαδέψει τα παιδικά μας χρόνια, έχουμε περάσει όμορφα με την οικογένειά μας και μας έχουν μεταλαμπαδεύσει μηνύματα που για κάθε παιδί αποτελούν τροφή για σκέψη. Μια παιδική ταινία, όμως, δεν είναι μόνο για παιδιά. Αποτελεί μια ευκαιρία για όλους εμάς τους ενήλικες να θυμηθούμε τα σημαντικά νοήματα της ζωής. Εκείνα, που στη μουντή καθημερινότητά μας ξεχνάμε.
Πάντα, λοιπόν, μια παιδική ταινία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία ν’ αφυπνίσουμε την αθωότητά μας και ν’ αντικρίσουμε τη ζωή και τα προβλήματά της με την καθάρια ματιά ενός παιδιού. Ο Freud έλεγε ότι στις παιδικές ταινίες αποτυπώνονται οι μεγαλύτεροι φόβοι των ενηλίκων και δεν είχε άδικο.
Ό,τι μας τρομάζει, ό,τι δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε προσπαθούμε να το ωραιοποιήσουμε στα μάτια μας και να το ξορκίσουμε δημιουργώντας μια όμορφη ιστορία γύρω απ’ αυτό, συνήθως με καλό τέλος. Γιατί πάντα το καλό κερδίζει στο τέλος, κι έτσι επέρχεται η λύτρωση για όλα τα δεινά που έχουμε περάσει.
Όσο μεγαλώνουμε έχουμε την τάση να καμουφλάρουμε τις αντιδράσεις μας με προσποιητές συμπεριφορές και τα συναισθήματά μας μ’ ένα πέπλο μυστηρίου. Κρυβόμαστε πίσω απ’ το βάρος της ηλικίας μας, απ’ το φτιασίδι της σοβαροφάνειας κι από μια ετικέτα που οι ίδιοι έχουμε κολλήσει στον εαυτό μας.
Φοβόμαστε να διεκδικήσουμε, να ζήσουμε όπως θέλουμε, ακόμη και να ονειρευτούμε. Δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία της ζωής και χάνουμε στιγμές ευτυχίας. Οι παιδικές ταινίες μετουσιώνουν αυτά τα νοήματα, που μόνο μέσα από χρόνια εμπειρίας μπορούμε να μάθουμε, σε διδάγματα όμορφων ιστοριών.
Οι παιδικές ταινίες μας συντρόφευσαν στα πρώτα χρόνια της συνειδητοποίησης, τόσο του εαυτού μας, όσο και του κόσμου. «Η πεντάμορφη και το τέρας», η «Μουλάν», η «Ραπουνζέλ», ο «Ντάμπο το ελεφαντάκι», η «Σταχτοπούτα», η «Ποκαχόντας», «Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας», η «Ματίλντα», ο «Αλαντίν», «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», το «Frozen», το «Free Willy», τo «Ψάχνοντας το Νέμο», τα «Αυτοκίνητα», το «Toy Story», το «Ψηλά στον Ουρανό», η «Μαδαγασκάρη», «Ο Ρατατούης», «Ο πόλεμος των άστρων», τα «Μίνιονς» κι άλλες τόσες έχουν να μας διδάξουν ότι η ομορφιά της ζωής βρίσκεται δίπλα μας και το αληθινό νόημα είναι στην αγάπη. Πάμε να δούμε ενδεικτικά τα μηνύματα που θέλησαν να περάσουν κάποιες απ’ τις ανωτέρω ταινίες.
Στην «Πεντάμορφη και το τέρας» αναπτύσσεται μια ιστορία, όπου στόχο της έχει ν’ ανακαλύψουμε το νόημα της πραγματικής αγάπης, το οποίο δε βρίσκεται στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά στην εσωτερική ομορφιά των ανθρώπων και στον τρόπο που μας κάνουν να αισθανόμαστε όταν είμαστε δίπλα τους.
Η «Μουλάν» μια άκρως φεμινιστική ταινία, όπως και πολλές απ’ τις ταινίες της Disney με θηλυκό όνομα στον τίτλο τους, προσπαθεί να περάσει το μήνυμα της δυναμικής και ανεξάρτητης γυναίκας, η οποία μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία διεκδικεί κι εκείνη μια θέση στο πεδίο της μάχης.
Στο «Βασιλιά των Λιονταριών» μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε το θάνατο, να μην ξεχνάμε ποτέ ποιοι είμαστε και ότι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε δε φεύγουν ποτέ απ’ την καρδιά μας. Η μητέρα μας πάντα θα μας αποδέχεται ό,τι κι αν έχουμε κάνει και οι φίλοι μας θα είναι πάντα εκείνοι οι συνοδοιπόροι, που όσο κι αν διαφέρουν από εμάς, θα μας αγαπούν και θα μας στηρίζουν.
Στο «Ψηλά στον Ουρανό» μαθαίνουμε την έννοια της ενσυναίσθησης. Η μοναξιά της τρίτης ηλικίας έρχεται σε επαφή με την αθωότητα και τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. Και κάπου ανάμεσα στα όνειρα και την ψευδαίσθηση ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή και πρέπει ν’ αρπάζουμε κάθε μικρή ευκαιρία για δράση και περιπέτεια για να την κάνουμε πιο όμορφη και διασκεδαστική και να ξεφεύγουμε απ’ τη μίζερη καθημερινότητα. Πρέπει να ζούμε με όλο το νόημα της λέξης!
Στο «Ρατατούη» βλέπουμε πόση δύναμη έχει το ταλέντο και πως όταν έχεις ένα όνειρο, με σκληρή δουλειά και επιμονή, μπορείς να το πετύχεις. Τι σημασία έχει η ανεπιθύμητη και αποκρουστική κάποιες φορές καταγωγή; Σημασία έχει αυτό που είσαι και μπορείς να προσφέρεις. Μέσα απ’ την ταινία αναπτύσσονται κι άλλα μηνύματα, όπως η καλοσύνη, η εποικοδομητική κριτική και το πάθος για επίτευξη των στόχων μας.
Κάθε παιδική ταινία αποτελεί ένα παράθυρο στους φόβους και στις ανασφάλειές μας. Κάθε αδυναμία μας μετατρέπεται σε μια ευκαιρία για να ν’ ανακαλύψουμε τον πραγματικό εαυτό μας και ν’ αναγνωρίσουμε τα χαρίσματά μας, που μπορεί να μας οδηγήσουν στην επιτυχία και στην ευτυχία. Καθετί κακό αντιμετωπίζεται κι η ζωή συνεχίζεται με τελικό σκοπό την ευτυχία. Η οικογένεια, η φιλία και η αγάπη μετατρέπονται σε βασικούς πυλώνες για την προσωπική λύτρωση.
Μη σνομπάρετε τις παιδικές ταινίες, γιατί κατά γενική ομολογία, δεν απευθύνονται μόνο σε παιδιά. Αν περνάτε, λοιπόν, από έναν κινηματογράφο και κοιτάζετε τις ταινίες που προβάλλονται, μην ντραπείτε να επιλέξετε μια παιδική ταινία. Θα βγείτε κλαίγοντας, είτε απ’ τα γέλια είτε απ’ τα κλάματα. Θα ξορκίσετε κάθε σοβαροφάνεια και θα θυμηθείτε μέσα σε δυο ώρες τα βαθύτερα νοήματα της ζωής, συμπυκνωμένα σε μια ευχάριστη ιστορία, με χρώμα και δράση, που θα σας αγγίξει βαθιά μέσα στην απλότητά της.
Μακάρι να σκοτώναμε τους δαίμονές μας σαν παιδιά. Είναι σίγουρο πως θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι. Απλοί, ειλικρινείς, καλοπροαίρετοι, ξεκάθαροι.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
